Του Στρατή Μαζίδη
Η παραγγελία κι ο ερχομός των πρώτων γαλλικών αεροσκαφών Rafale, η αναβάθμιση των F-16, η ναυπήγηση των φρεγατών στη Γαλλία και η επικείμενη παραγγελία για τις κορβέτες καθώς επίσης το παράθυρο για την αγορά του μαχητικού πέμπτης γενιάς F-35 κυριαρχούν σε άρθρα και ρεπορτάζ και δίνουν την εικόνα μιας μελλοντικά πανίσχυρης αμυντικά χώρας.
Επίσης ρεπορτάζ και κείμενα συνοδεύονται από μία φράση των τελευταίων ετών, game changer. Με το να λέμε ότι αγοράζουμε όπλα τα οποία χαρακτηρίζονται ως game changer είναι σαν να ομολογούμε ότι όλα αυτά τα χρόνια αλλά και αυτήν την στιγμή και μέχρι να έρθουν όλα αυτά τα όπλα, η χώρα μας βρίσκεται σε μειονεκτικό επίπεδο.
Και φυσικά υπάρχει κάτι ακόμα. Ναι τα όπλα αυτά έχουν τεράστιες δυνατότητες και σίγουρα καθιστούν την πολεμική μηχανή των Ενόπλων δυνάμεων ακόμη πιο ισχυρή. Ωστόσο δε λειτουργούν μόνα τους.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι πετούν τα αεροπλάνα και κυβερνούν τα σκάφη στις θάλασσες όπως επίσης λαμβάνουν τις αποφάσεις για τη χρήση αυτών των όπλων.
Τα μόνα όπλα τα οποία κάνουν δουλειά μόνο και μόνο με την παρουσία τους σε ένα οπλοστάσιο είναι τα πυρηνικά. Το έχουμε διαπιστώσει με την περίπτωση της Βόρειας Κορέας την οποία κανείς δεν τολμά να ακουμπήσει.
Δεν ισχύει όμως το ίδιο για μας. Τα όπλα, όσο εντυπωσιακές δυνατότητες κι αν έχουν, είναι απλά μηχανήματα, των οποίων τη χρήση κάποιος πρέπει να διατάξει, αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί.
Ας μην ξεχνάμε πως όταν έλαβε χώρα η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η Ελλάδα είχε παραλάβει όπλα τα οποία αντίστοιχα σήμερα θα χαρακτηρίζονταν ως game changer και αναφέρομαι στα αεροσκάφη F-4 και τα καινούργια τότε υποβρύχια. Ωστόσο δεν χρησιμοποιήθηκαν και μάλιστα σε έναν πόλεμο που ξεκινήσαμε μόνοι μας.