 |
| MQ-1C Gray Eagle. Wikimedia |
rt.com - Σκοτ Ρίττερ / Παρουσίαση Freepen.gr
Εάν αληθεύει, η πώληση θα απαιτούσε ειδική άδεια τόσο από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ όσο και από το Κογκρέσο των ΗΠΑ, καθώς η αμερικανική νομοθεσία περιορίζει την πώληση οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών σε όλους εκτός από τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ. Εάν χορηγηθεί έγκριση, τότε οι Ουκρανοί χειριστές θα περάσουν ένα σεμινάριο σύγκρουσης, το οποίο αναμένεται να διαρκέσει μερικές εβδομάδες (ο κανονικός χρόνος εκπαίδευσης για έναν χειριστή MQ-1C είναι αρκετοί μήνες), που σημαίνει πως το νωρίτερο που θα μπορούσε να γίνει χρήση του MQ-1C Gray Eagle στην Ουκρανία είναι κάποια στιγμή τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους.
Το MQ-1C Grey Eagle είναι απόγονος του τακτικού μη επανδρωμένου εναέριου οχήματος RQ/MQ-5 Hunter (UAV) που αναπτύχθηκε από κοινού από τον Στρατό των ΗΠΑ και το Σώμα Πεζοναυτών. Ενώ το πρόγραμμα ανάπτυξης ξεκίνησε το 1989, έφτασε σε ωριμότητα τα χρόνια που ακολούθησαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, πράγμα που σήμαινε ότι το UAV Hunter ήταν ένα οπλικό σύστημα που δεν είχε σχεδιαστεί για να επιβιώνει σε μια σύγκρουση υψηλών απειλών κατά της Σοβιετικής Ένωσης, για παράδειγμα, αλλά μάλλον λειτουργούν στο πιο ήπιο περιβάλλον του Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας (GWOT).
Η επιχειρησιακή ιστορία του UAV Hunter αντικατοπτρίζει αυτό. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών το 2002, το Hunter χρησιμοποιήθηκε για να εξαπολύει υποπυρομαχικά BAT (λαμπρό αντιαρματικά) ικανά να καταστρέψουν ρωσικά τεθωρακισμένα οχήματα. Μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε το 2005, ωστόσο, το Hunter είχε τροποποιηθεί για να απελευθερώσει μια βόμβα καθοδηγούμενη από λέιζερ κατά των ανταρτών στο Ιράκ. Η φύση της απειλής είχε εξελιχθεί, από το χτύπημα ενός κινούμενου στόχου σε ένα μη επιτρεπτό περιβάλλον έως τη δυνατότητα να περιπλανηθεί στο πεδίο της μάχης, χωρίς να ενοχλείται από οποιαδήποτε απειλή, και να εκτελεί χτυπήματα με καθοδήγηση ακριβείας εναντίον ενός στατικού εχθρού.
Οι απαιτήσεις του GWOT ξεπέρασαν γρήγορα τα χαρακτηριστικά απόδοσης του Hunter UAV, και ήδη από το 2002 ο στρατός των ΗΠΑ άρχισε να ψάχνει για έναν αντικαταστάτη ικανό να μεταφέρει πολλαπλά ωφέλιμα φορτία, το οποίο θα του επέτρεπε να εκτελεί αναγνώριση, επιτήρηση, απόκτηση στόχων, διοίκηση και έλεγχο, αναμετάδοση επικοινωνιών, ευφυΐα σημάτων (SIGINT), ηλεκτρονικό πόλεμο (EW), καθώς και επίθεση, ανίχνευση αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών (IED) και εκτέλεση αποστολών εκτίμησης ζημιών μάχης – εν ολίγοις, ένας γρύλος όλων των επαγγελμάτων.
Ο κύριος παράγοντας που οδήγησε στη σχεδίαση του Hunter follow-on ήταν ένα περιβάλλον χωρίς απειλές, το οποίο κατέστησε δυνατή την επίτευξη του πλήθους των καθορισμένων προφίλ αποστολής. Το MQ-1C επιλέχθηκε από ένα διαγωνισμό και μέχρι το 2009 ο στρατός των ΗΠΑ είχε αρχίσει να το παραλαμβάνει. Μέχρι το 2010, το MQ-1C είχε δει μάχη τόσο στο Ιράκ όσο και στο Αφγανιστάν, με το προτιμώμενο οπλικό του σύστημα να είναι ο πύραυλος Hellfire που κατευθύνεται με λέιζερ (αν και ο Grey Eagle μπορεί επίσης να φέρει πυραύλους Stinger διαμορφωμένους για χρήση αέρος-αέρος, και την GBU -44/Βόμβα καθοδηγούμενη από λέιζερ Viper).
Όσο αποτελεσματικός και αν ήταν ο Γκρίζος Αετός ενάντια στους Ιρακινούς αντάρτες, τους Αφγανούς Ταλιμπάν και τους τρομοκράτες του ISIS, ο αμερικανικός στρατός αναγνωρίζει πως δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις αυτού που ο αμερικανικός στρατός αποκαλούσε «κοινές επιχειρήσεις παντός τομέα» – ο λεγόμενος «μελλοντικός αγώνας» εναντίον αντιπάλων σε επίπεδο ομοτίμων όπως η Ρωσία. Οι αισθητήρες οπτικής επαφής που είχαν αποδειχθεί τόσο θανατηφόροι στην αποστολή κατά της εξέγερσης του GWOT δεν ίσχυαν πλέον – αν μπορούσατε να δείτε τον εχθρό, τότε ο εχθρός θα μπορούσε να σας δει και να σας σκοτώσει.
Εάν ο Grey Eagle ήταν βιώσιμος και επιβιώσει στο σύγχρονο πεδίο μάχης, θα απαιτούσε νέους αισθητήρες που θα παρείχαν αναγνώριση στόχων, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την υποστήριξη των αναμενόμενων δυνατοτήτων βολής ακριβείας μεγάλης εμβέλειας (LRPF) του Στρατού. Οι νέοι Grey Eagles πρέπει να είναι σε θέση να επιβιώσουν ενάντια σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε ολοκληρωμένο σύστημα αεράμυνας (IADS), σύμφωνα με πρόσκληση του Αμερικανικού Στρατού, πετώντας «μοτίβα πίστας εφαπτομενικά στην απειλή IADS σε απόσταση 80 χιλιομέτρων» και ανάπτυξη των λεγόμενων συστημάτων αεροεκτοξευόμενων αποτελεσμάτων (ALE) – μίνι-drones εξοπλισμένα με αισθητήρα – στο εχθρικό έδαφος για την ανίχνευση και τον εντοπισμό στόχων για επακόλουθη καταστροφή.
Αυτή η ικανότητα δεν υπάρχει επί του παρόντος στον αμερικανικό στρατό, πράγμα που σημαίνει πως οι Grey Eagles που σχεδιάζουν να παράσχουν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία δεν είναι διαμορφωμένοι για να πολεμούν και να επιβιώνουν στο σύγχρονο πεδίο μάχης που είναι ο αγώνας Ρωσίας-Ουκρανίας. Το MQ-1C έχει διπλάσιο μέγεθος από το πιο πανταχού παρόν drone της Ουκρανίας, το τουρκικής κατασκευής Bayraktar TB2. Ενώ το TB2 είχε κάποια επιτυχία στη Λιβύη, τη Συρία και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και είχε καλή απόδοση εναντίον της Ρωσίας στις πρώτες φάσεις της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η Ρωσία μπόρεσε να υποστηρίξει την αεράμυνα της και τελικά κατέρριψε 35 από τα 36 TB2 που είχαν παραδοθεί στην Ουκρανία πριν από τη σύγκρουση και τα περισσότερα από τα 12 TB2 που παραδόθηκαν στην Ουκρανία από την έναρξη των μαχών. Είναι πολύ πιθανό το MQ-1C να έχει παρόμοια μοίρα.
Αυτή, φυσικά, μπορεί να είναι η πρόθεση των ΗΠΑ. Ο αριθμός των Gray Eagles που έχει προγραμματιστεί να παραδοθούν στην Ουκρανία –τέσσερις– είναι μικρός, και ακόμη και αν ήταν σε θέση να επιβιώσουν στο πεδίο της μάχης, δε θα είχαν αισθητή επίδραση στην πορεία της σύγκρουσης. Αλλά αν οι επιχειρήσεις του Grey Eagle κατά των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία θεωρούνταν ένα πραγματικό εργαστήριο για την ανάπτυξη τακτικών ικανών να νικήσουν το ρωσικό IADS, τότε για την τιμή τεσσάρων MQ-1C, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να σώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ακόμη σε δαπάνες έρευνας και ανάπτυξης.
Η Ουκρανία χάνει τη σύγκρουση εναντίον της Ρωσίας και κανένας στρατιωτικός εξοπλισμός που παρέχεται στον ουκρανικό στρατό από τις ΗΠΑ και άλλα δυτικά έθνη δε θα μπορέσει να αλλάξει αυτό το αποτέλεσμα. Οι ΗΠΑ το γνωρίζουν αυτό, και επομένως κάποιος πρέπει να αμφισβητήσει τη χρησιμότητα της παροχής ενός συστήματος υψηλής τεχνολογίας όπως το MQ-1C σε τόσο περιορισμένους αριθμούς και σε αυτό το στάδιο της σύγκρουσης. Η μόνη λογική απάντηση είναι pvw οι ΗΠΑ επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη ρωσική επιχείρηση ως εργαστήριο πραγματικού κόσμου, όπου οι «αρουραίοι» είναι Ρώσοι και Ουκρανοί στρατιώτες. Ο κυνισμός μιας τέτοιας άσκησης είναι εκπληκτικός, κάτι που πρέπει να θυμούνται οι Ουκρανοί όταν υπολογίσουν το τελικό κόστος αυτής της σύγκρουσης που καθοδηγείται από το ΝΑΤΟ και η Ρωσία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά (ή να συγχωρεί) όταν αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ στο μέλλον.