«Έλα, Ομολόγησέ το...πιστεύεις πως Ευτυχία ίσον μια ατελείωτη Ηδονή! Σωστά;»

Engin_Akyurt / pixabay
Γράφει ο π. Γεώργιος Λ. Ανεστόπουλος, Ιερέας Διδυμοτείχου, πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων ΤΕΙ Αθήνας και φοιτητής της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών


Αναρωτιέται πάντα η κοινή γνώμη – και δη αυτάρεσκα και απαξιωτικά - για τον λόγο που κάποιος στρέφεται προς την τοξικοεξάρτηση.

Ναρκωτικά πρωτίστως...αλλά και αλκοολισμός και τζόγος και σεξ και ψηφιακά παιγνίδια και...και...και...

Και ούτε που συνειδητοποιεί κανείς πόσο κοντά βρίσκεται στον «εθισμό σε κάτι το τοξικό»...ναι, ο οποιοσδήποτε...

Σε μια ουσία, έναν άνθρωπο, μια δραστηριότητα...

Η απάντηση δε σ’ αυτό, στο «γιατί», ίσως αναδείξει και πιθανές κατευθύνσεις ως προς την ποιμαντική αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού προβλήματος.

Δυστυχώς, η αιτία της «αυτοπαράδοσης» στις ψυχοτρόπες ουσίες πρέπει να αναζητηθεί στον ίδιο τον πυρήνα του τρόπου λειτουργίας των έμβιων όντων και δη του ανθρώπου.

Η υποκίνησή του προκειμένου να κάνει «οτιδήποτε» που θα συμβάλλει στην επιβίωσή του έχει την μορφή μιας σειράς βιοχημικών/ορμονικών «προτροπών», «ενισχύσεων» και «ανταμοιβών». Ή ακόμη και «ποινών».

Ναι, «καρότο και μαστίγιο»!

Ο ανθρώπινος οργανισμός, κυριολεκτικά, είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής «οπιοειδών» και όχι μόνον.

Ο οργανισμός παράγει τους δικούς του νευροδιαβιβαστές ή αλλιώς τα δικά του ηρεμιστικά, τα δικά του παυσίπονα, τα δικά του «ευφορικά», τα δικά του διεγερτικά, τα δικά του «παρωθητικά»...ακόμη και τα δικά του θεραπευτικά ενίοτε...

Από την γέννησή του αναζητεί – ναι, παραδέξου το, ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ! - εκείνη την στιγμή που ο οργανισμός του θα εκκρίνει μια ενδορφίνη, μια ντοπαμίνη, μια εφεδρίνη, μια αδρεναλίνη, μια νοραδρεναλίνη, μια σεροτονίνη, μια κορτιζόλη προκειμένου είτε να του δώσουν το σθένος να αντεπεξέλθει σε μια «ειδική περίσταση», μια «κατάσταση ιδιαιτέρων απαιτήσεων» είτε να τον επιβραβεύσουν αφού ολοκλήρωσε επιτυχώς μια τέτοια (όχι πάντα ακραία) κατάσταση/δοκιμασία.

Κι αυτές οι καταστάσεις δεν εντοπίζονται μόνον στον αρχέγονο ερπετικό εγκέφαλό του.

Σε εξελιγμένη και δη πιο περίπλοκη μορφή συναντώνται ακόμη και στον νεότερο εξελιγμένο εγκέφαλό του και τρόπο ζωής.

Αρχίζοντας από τα πρωτόγονα ένστικτα αυτοσυντήρησης (αναζήτηση τροφής, ασφάλειας, αναπαραγωγής και όλα αυτά με κάθε τίμημα, δηλαδή, ακόμη και με τίμημα την σωματική ακεραιότητα ή/και την ίδια του τη ζωή) και φτάνοντας στις σύγχρονες κοινωνικές σχέσεις (αναζήτηση δημόσιας αναγνώρισης, κοινωνικής επιβράβευσης, ψυχοπνευματικής ανόδου/ολοκλήρωσης/αυτοπραγμάτωσης, κλπ) ο μηχανισμός (εσωτερικά παραγόμενης) βιοχημικής υποκίνησης/επιβράβευσης παραμένει διαχρονικά ο ίδιος.

Είτε μιλάμε για ένα καθαρά «ωφελιμιστικό πλαίσιο» όπου η έννοια της Ευτυχίας είναι συνυφασμένη με μια «ευχάριστη αίσθηση», είτε μιλάμε για μια μη καταναλωτική κοινωνία αλληλεγγύης, το πλαίσιο υποκίνησης/επιβράβευσης παραμένει το ίδιο.

Ορμόνες και βιοχημική επιβράβευση ακόμη και μέσω οπιοειδών!

Είτε η βίαιη επιβολή επί ενός αντιπάλου είτε η επίτευξη ενός πνευματικού έργου, ακόμη ακόμη και το διάβασμα ενός ευχάριστου βιβλίου θα προκαλέσουν – ανάλογα το άτομο - παρόμοιες «παρωθητικές, ενισχυτικές κι εν τέλει επιβραβευτικές βιοχημικές/ορμονικές πλημμυρίδες».

Και όχι μόνον στα κοσμικά πεδία ενασχόλησης...

Αλλά ακόμη και στα «Θεία»....



«...Κι απ τα λόγια της ευχής βγαίνουνε καρποί γλυκείς.
Ω! τι μέλι είν' αυτό δεν μπορείς να φανταστείς...»

(λέει το γνωστό Μοναστικό έμμετρο ψαλτοτράγουδο περί Νοεράς Ευχής)....


Τουτέστιν, ακόμη ακόμη και το «άγγιγμα της Θείας Χάριτος», η περιβόητη «γλυκύτητα» που αναφέρει η νηπτική Θεολογία μέσω Φιλοκαλίας και Γεροντικού λόγου, ο «γλυκασμός των Αγγέλων» πως τάχα, με ποιόν τρόπο, μέσω ποιάς οδού δημιουργούν, επιφέρουν, γεννούν αυτή την αίσθηση γλυκύτητας στον άνθρωπο/πιστό ως επιβράβευση των νηπτικών του αγωνιστικών προσπαθειών, εάν όχι δια της παραπάνω «εσωτερικής βιοχημικής οδού»;

Ακόμη και η «κακέκτυπα μιμητική δαιμονική δράση» αυτής της «μυστήριας αίσθησης γλυκύτητας», έστω κι αν διακατέχεται από υφή έντασης και ταραχής (πάντα καθαρά δαιμονικά χαρακτηριστικά), πως αλλιώς θα μπορούσε να εργαζόταν εάν δεν παρενέβαινε σ’ αυτόν ακριβώς τον βιοχημικό μηχανισμό εσωτερικών υποκινήσεων/ανταμοιβών του ανθρώπινου οργανισμού;

Αρχίζοντας απ’ τον παραπάνω μηχανισμό εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ο άνθρωπος ουσιαστικά είναι ένας (ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός) «οιονεί/ωσεί ηδονοεξαρτημένος».

Έχει μάθει από γεννησιμιού του να κυνηγάει ακατάπαυστα αυτές τις (εσωτερικές βιοχημικές/ορμονικές) απολαύσεις κι αυτό να το θεωρεί ως «ευτυχία»...

Για την ακρίβεια δε, ως την «Μόνη Ευτυχία»....

«Τι άλλο θα μπορούσε άραγε να είναι η ευτυχία αν όχι μια διαρκής, ακατάπαυστη ηδονή;», σκέφτεται ο ΚΑΘΕ άνθρωπος...είτε το παραδέχεται είτε όχι...

Κάνει σκοπό ζωής του, λοιπόν, το κυνήγι οτιδήποτε μπορεί να του φέρει αυτή την (παροδική ορμονική) απόλαυση...

Είτε αυτό λέγεται τροφή, είτε σεξουαλικότητα, είτε αναζήτηση ισχύος και ασφάλειας, όλα αυτά σε κάθε τους μορφή και ακρότητα καθώς η ανοχή και ο εθισμός ωθούν το άτομο να παρεκτρέπεται σε όλο και πιο ακραίες και εξεζητημένες μορφές των παραπάνω βασικών «αξόνων» βιωτής και απόλαυσης. (Κάπου εδώ βρίσκεται ίσως η «Πύλη της Διαστροφής» αλλά και της «παραβατικότητας»).

«Αναμενόμενα απόνερα» είναι λοιπόν, κάποτε, σε κάποιους να μην αρκεί το παραπάνω πλαίσιο και να το αντικαθιστούν με ήδη έτοιμες «εξωγενείς ουσίες» που μιμούνται την δράση των αυτοπαραγώμενων ορμονικών ουσιών του οργανισμού.

Εκεί ακριβώς γεννιέται ένας τοξικομανής....

Όχι, δηλαδή, πως όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι «αρκούντως εξαρτημένοι» από τα «εσωτερικά οπιοειδή».

Και αν το παραπάνω πλαίσιο ήταν η πρώτη «δύσκολη παραδοχή», αυτό που ακολουθεί, αν και είναι απλά η «άλλη όψη» του ίδιου νομίσματος, είναι η ακόμη πιο δύσπεπτη «δεύτερη παραδοχή»:

Δηλαδή, μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε:

«Τούτων δοθέντων, πόσο δίκαιο άραγε είχε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, τον 17ο αι. όταν έλεγε πως «...πρέπει να μισήσεις την απόλαυση...σε κάθε της μορφή»...»

Εννοώντας βεβαίως πως εάν ξεκινήσεις να σου είναι απαραίτητη η «μικρή απόλαυση», τότε σταδιακά δεν θα σου αρκεί αυτό και θα αναζητάς όλο και περισσότερες, όλο και μεγαλύτερες απολαύσεις...

Όπερ έστι μεθερμηνευόμενον, θα πιαστείς στο δόκανο των ηδονών της ύλης...

Απολαύσεις ίσον Ηδονές...ηδονές ίσον πάθη...πάθη ίσον αμαρτία...

Μέσα σ’ αυτό το «ηδονοκρατικό» πλαίσιο αξιών και στοχεύσεων πως θα στραφείς στον Θεό;

Κάτι ήξερε προφανώς και ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης όταν έλεγε «...κράτα το νου σου στον Άδη...»....

Πρέπει δηλαδή, να μισήσεις την ύλη, την απόλαυση, την ηδονή και τα πάθη, (την αμαρτία), τουτέστιν «τον κόσμο και τη βιωτή με τα παραπάνω χαρακτηριστικά» για να έχεις ελπίδες να βρεις τον Θεό...και όχι μόνον στην άλλη ζωή αλλά κι εδώ...

Ίσως, ο μόνος τρόπος λοιπόν να βοηθήσει κανείς ουσιαστικά και εν τω βάθει τον τοξικομανή είναι ο ίδιος που θα πρέπει να ασκεί και απέναντι στους λοιπούς – μη τοξικομανείς – ανθρώπους....

Πρέπει να τους πείσει να «μην ζουν κυνηγώντας την απόλαυση»...να «μισήσουν την απόλαυση»....

Τι παράδοξο όμως!

Η μόνη ίσως ενδεικνυόμενη οδός, η αυτοαφιέρωση δια του εθελοντισμού στην διακονία των υπολοίπων ουσιαστικά λειτουργεί και πάλι με τον ίδιο «εσωτερικό βιοχημικό επιβραβευτικό τρόπο»...

Βοηθώντας σε κοινωνικές δράσεις ο εθελοντής αντλεί «ευχάριστα συναισθήματα»...

Όσο μπαίνει δε βαθύτερα σ’ αυτή την «άβυσσο της ανιδιοτελούς προσφοράς» τόσο εντονότερα είναι αυτά τα «επιβραβευτικά συναισθήματα»....

Και πάλι δηλαδή, το «βιοχημικό εργοστάσιο» εν δράσει!

Μέσα σ’ αυτό τον χείμαρρο (ορμονικής) ευχαρίστησης πόσο εύκολο ή δύσκολο θα ήταν τάχα να «ξεστρατίσει» και πάλι με εωσφορική υπερηφάνεια και πρακτική το άτομο/εθελοντής;...είτε ήταν/είναι εξαρτημένος τοξικομανής είτε όχι...

Πχ Να αναζητήσει ισχύ, να επιβληθεί στους άλλους, να αφήσει την ισχυρογνωμοσύνη του να θεριέψει, να αναζητήσει ευθύνες και κανάλια δημοσίων σχέσεων, να εκμεταλλευθεί «ευκαιρίες» αποκομίζοντας «ίδια κέρδη», να αφήσει τον κακό του εαυτό να πληγώσει άλλους, να εκμεταλλευθεί τη θέση του για να «αποπλανήσει» νεαρότερα ή ευάλωτα ψυχολογικά άτομα, κλπ κλπ, ναι, αντλώντας την «πολυ/περιπόθητη ηδονή/ευτυχία» μέσα απ’ αυτά...

Και τότε;

«...όταν δεις την ευχή μέσα σου να ενεργεί
φρούρησέ τηνε καλά με ταπείνωση πολλή...»

(συνεχίζει το γνωστό ψαλτοτράγουδο!)



Ποιάν άλλη επιλογή τάχα θα μπορούσε να υπάρξει;

Οι «αγωνιστές» έχουν μπροστά τους αυτές τις δύο βασικές μάχες....

Να πείσουν τους «δέκτες» να μισήσουν και ν’ αποφεύγουν την απόλαυση και όταν αυτή εντέλλει θα έρχεται μέσα από καλά κοινωνικά και εσωτερικά νηπτικά έργα και δώρα της Θείας Χάριτος να τους πείσουν να την αντιμετωπίσουν/περιφρουρήσουν με ταπείνωση...

Διδάσκοντάς τους βεβαίως και εμπνέοντάς τους με το προσωπικό παράδειγμα για το τι σημαίνει έμπρακτη βίωση της ταπείνωσης και πως να την διακρίνουν μέσα τους από την ταπεινολογία....

Δύσκολο...

Ας κάνουμε ένα άλλο πείραμα σκέψης...να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα από μια άλλη «Πύλη Αντίληψης»...

Να πάρουμε ένα άλλο δείγμα πληθυσμού...που με τον τρόπο του «προμοτάρει» το κυνήγι της Ισχύος και της ηδονής...βάζοντας άφθονο κάρβουνο στους σχετικούς ψυχοκινητικούς λέβητες ατόμων και κοινοτήτων...

Τους μετέχοντες στην Νέα εποχή συμπολίτες μας...

Άνθρωποι με βαθιά αίσθηση του Θείου και του Ιερού/ανίερου...έστω κι αν στέκονται από την «άλλη πλευρά»...στη «Σκοτεινή πλευρά της σελήνης»...

Καθώς, ποιός είπε πως οι Δαίμονες δεν πιστεύουν – περισσότερο απο κάθε άνθρωπο μάλιστα – στην ύπαρξη και στην Ισχύ του Θεού;

Και αν δεν είναι ρεαλιστική η «δημιουργική προσέγγιση» ενός τόσο εγγενώς ευαισθητοποιημένου στα θεολογικά ζητήματα (έστω και από την «ανάποδη») πληθυσμιακού τμήματος, προκειμένου να βοηθηθούν κι αυτοί αλλά και το «κοινό τους», πόσο ρεαλιστική είναι τάχα η δημιουργική προσέγγιση άλλων «αποθεολογικοποιημένων» τμημάτων του πληθυσμού;

Όσον αφορά στις φιλοσοφικές δομές που υποστηρίζουν την χρήση ψυχοτρόπων – επειδή λέγοντας τοξικομανία ο νους της κοινής γνώμης πηγαίνει πάντα στο πρεζόνι κλωσάρ - αξίζει να αναφερθούν ενδεικτικά μερικές:

Μέγα τμήμα της χρήσης ψυχοτρόπων έχει να κάνει με τον χώρο των παραισθησιογόνων. Το οποίο έχει τις ρίζες του στην δεκαετία του 60 και στο κίνημα των χίπις. Αυτά με την σειρά τους αντλούν επιρροή από την «Σαμανική παράδοση». Πχ Ινδιάνικη (με εξέχουσα την Μεξικανική, δια χειρών Καστανέντα και Άλντους Χάξλευ), Σιβηριανή, Αφρικανική, Ασιατική, κλπ. Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η χρήση παραισθησιογόνων και η επαφή κατόπιν με τον χώρο των δαιμόνων (στοιχειακών και πνευμάτων σε μια άλλη ορολογία). Αυτή η Σαμανική παράδοση παραμένει σήμερα εξόχως εδραιωμένο και μέγα τμήμα της Νέας Εποχής (άλλοτε πιο εμφανώς και άλλοτε συγκεκαλυμμένα) καθώς μέσα από τον Συγκρητισμό έχει συμμετοχή σε κάθε ομάδα και κάθε «ατραπό» αυτού του τεράστιου δαιμονολατρικού

μωσαϊκού.

Ένα μικρό παράδειγμα του τι περίπου σημαίνει αυτό:

Το κοινό χαρακτηριστικό κάθε νεοεποχίτικης ομάδας είναι ο διαλογισμός.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό (και φυσικά ποτέ δεν γίνεται παραδεκτό καθώς ως πρακτική εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για τη δημόσια υγεία – σωματική και ψυχική, τόσο του ιδίου χρήστη όσο και των υπολοίπων από την ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη «δράση» του την ώρα της «χρήσης») είναι πως σε ανώτερους βαθμούς ο διαλογισμός (και η αντίστοιχη «δαιμονική επαφή») γίνεται μετά από χρήση ψυχοτρόπων ουσιών και μετατρέπεται έτσι βεβαίως σε «Μυστική Λατρευτική Δαιμονική Ατραπό», καθώς στην ουσία αυτό σημαίνει Σαμανισμός.

Ο διαλογισμός και η «ουσία» είναι το «κλειδί» για να μπεις στον «εκτός ύλης χώρο του δαίμονα» (στο Ναό του τροπον τινά), απαντάει θετικά στην έκκληση, σου εμφανίζεται, δηλαδή, σου επιτρέπει να έρθεις σ’ επαφή μαζί του, του αποδίδεις τιμές (το δοξολογείς, το λατρεύεις, δηλώνεις απερίφραστα την υποταγή σου), τα αποδέχεται αυτά και δηλώνεις το αίτημά σου, ζητάς, σου δίνει και αυτομάτως έχει πάρει το αντάλλαγμα, την ψυχή σου. Ενίοτε, αυτό σημαίνει πως ο χρήστης (ο «σαμάνος») έμεινε «εγκλωβισμένος» για πάντα «εκεί». Το σώμα του «καταρρέει» και μοιάζει σαν να έχει πέσει σε κώμα – συνήθως για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Αν επιβιώσει από το εγχείρημα, θα το επαναλάβει κάποια άλλη στιγμή.

Αύριο θα είναι ένας άλλος δαίμονας. Μεθαύριο ένας άλλος.

Κάπου στην πορεία θα έχει σωρρευθεί μέσα του μια, δύο, τρεις, περισσότερες Λεγεώνες δαιμόνων.

Ο δε «χρήστης/πιστός/νεοσαμάνος» έχει την ψευδαίσθηση σε κάποιες θεωρήσεις του πράγματος πως επικοινωνεί με Αγγέλους Φωτός, Αρχαγγέλους, Ουράνιες Δυνάμεις απεσταλμένους του Θεού.

Το βασικότερο δε «δαιμονικό αντάλλαγμα» είναι «εκδηλώσεις ισχύος» που θαμπώνουν τους υποψήφιους νεομύητους.

Κάποια τζάμια που σπάνε, θόρυβοι, βοές, μετακινήσεις αντικειμένων που ο «έμπειρος Μάγος» τα κάνει να φαίνονται σαν αφύσικες δυνάμεις που εκπορεύονται απ’ τον ίδιο.

Σαγηνεύονται οι υποψήφιοι και ζητούν να αποκτήσουν και αυτοί τις ίδιες κι ακόμη περισσότερες δυνάμεις.

Ονειρεύονται στην κυριολεξία «υπερδυνάμεις»!

Αυτός είναι και ένας από τους πιο συνήθεις λόγους που κάποιος θα πάει σ’ αυτές τις ομάδες.

Και βεβαίως η «θεοποίηση της ηδονής». Του «όλα επιτρέπονται».

Η ειρωνεία είναι πως κάποιες ισχυρές νεοεποχίτικες ομάδες έχουν το θράσος να ιδρύουν μέχρι και κέντρα αποτοξίνωσης συνεχίζοντας την δαιμονική τους στρατολόγηση ακόμη και μ’ αυτό τον ύπουλο τρόπο.

Άλλη κοινωνική κατηγορία που με τον τρόπο της «προτάσσει τον ηδονικό τρόπο ζωής»:

Οι «δημιουργικές φύσεις», οι «καλιτέχνες».

Το μέγιστο «πιστεύω» σ’ αυτόν τον χώρο είναι πως «στεγνός», υπό την κατάσταση της «ψυχρής λογικής» δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγηθείς σε καμία μα καμία «δημιουργία»...ούτε στίχου, ούτε μελωδίας, ούτε χορογραφίας, ούτε πίνακα, ούτε γλυπτού, ούτε τίποτα...

Ο μηχανισμός των ορμονών συνεπώς θα πρέπει να τελεί «υπ ατμόν» προκειμένου να υπάρχει «έμπνευση» και «δημιουργία»!

Γελιέται κανείς αν πιστεύει πως αυτή η «φιλοσοφία/στάση ζωής» παλεύεται και αντιμετωπίζεται έτσι εύκολα!

Το μόνο που μπορείς να τους αντιπαραθέσεις προς σκέψιν και προβληματισμό είναι πως ο Ρωμανός ο Μελωδός σίγουρα δεν χρειάστηκε να καταφύγει στο όποιο όπιο της εποχής για να παράγει περί τις 1000 Υμνογραφίες!

Άλλη κατηγορία:

Διάφορες υπερδραστήριες επιχειρηματικές οικονομικές κοινότητες...όχι κατ’ ανάγκην μόνον του θεάματος...ούτε μόνον του υποκόσμου...

Αυτοί «ειδικεύονται» όχι στα ναρκωτικά, αλλά στα «διεγερτικά»...αμφεταμίνες και μεθαμφεταμίνες...

Ζουν κι αναπνέουν για το «σπιντάρισμα»...

«Πιστεύω» τους είναι πως οι εξαντλητικοί ρυθμοί δεν αντέχονται χωρίς την «κόκα»...

Θα τους πρότεινα να δουν το πρόγραμμα ευθυνών ενός Εκκλησιαστικού Ηγέτη, ενός Δεσπότη, ενός Ηγουμένου μιας δραστήριας Μονής, ακόμη ακόμη κι ενός Πνευματικού με χιλιάδες πνευματικά τέκνα που ταυτόχρονα είναι και Εφημέριος ενός ιδιαιτέρως δραστήριου Ι. Ναού...και να κρίνουν κατόπιν κατά πόσον αυτό το απίστευτης έντασης και όγκου πρόγραμμα βγαίνει πέρα με χρήση χημικών ή αν αντλούν από «κάπου αλλού», μέσω Προσευχής και αφιέρωσης την απαραίτητη δύναμη, στήριξη και αντοχή...

Για να μην αναφέρουμε την ευρύτατα - κοινωνικά - διαδεδομένη χρήση των χασισοειδών υπό το «έντεχνο συνοδευτικό» πως το χασίς είναι ακίνδυνο και κάνει μόνον καλό στο χρήστη!

Γι’ αυτό και παραμένει τόσο διαδεδομένο ακόμη και στα σχολεία, ακόμη και σε μικρές ηλικίες...

Τόσο ευρύτατα δε διαδεδομένο που κάθε τρεις και λίγο φλερτάρει με την απελευθέρωση της χρήσης του.

Το τελευταίο μάλιστα, το χασίς, προωθείται από τις πιο πιθανές και απίθανες πηγές της Κοινότητας.

Ένθεες και άθεες.

Πιστεύει κανείς πως όλοι αυτοί οι παραπάνω είναι λίγοι; Ή μήπως πως μπορούν να προσεγγιστούν με οποιονδήποτε τρόπο;

Πιστεύει κανείς πως η επιρροή τους στο κοινωνικό σύνολο υπέρ των ψυχοτρόπων είναι αμελητέα;


Γι’ αυτό και η αντιμετώπιση μπορεί να είναι μόνον μια...Όσο παράδοξη κι αν φαντάζει στα αισθητήρια του Υλικού Πολιτισμού μας...

Αυτή του Αγίου Νικοδήμου...


«...μίσησε την απόλαυση...»



Παραπομπές

«Αόρατος Πόλεμος», Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και στο https://www.youtube.com/watch?v=JSe3HONL9Y4&list=PLQeoAuerNAZUqbeIaekpcd6bakAyJhqpk

Πρακτικά ΙΘ' Πανορθοδόξου Συνδιάσκεψης εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας με εξειδικευμένο θέμα : "Εσωτερισμός - Αποκρυφισμός". Διοργάνωση: Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, από 29/10 - 01/11/2007 στο Νέον Προκόπιον της Εύβοιας (Κλάδος εκδόσεων της επικοινωνιακής και μορφωτικής υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος) σταχυολογημένα στοιχεία των πρακτικών στο http://aegeanhawk.blogspot.com/2014/06/blog-post_22.html

Η Τάξη του Αγίου Κυπριανού: η Εκκλησία θέλει πίσω όσους έφυγαν προς νεοεποχίτικες δαιμονικές σκήτες...μπορεί όμως άραγε να υποδεχτεί σωστά και ν' "απορροφήσει" τους "Άσωτους Σκοτεινούς Επιστρέψαντες"; https://aegeanhawk.blogspot.com/2017/06/blog-post_0.html


Καινή Διαθήκη,

Ζακχαίος, κατά Λουκάν Ευαγγέλιο κεφάλαιο ΙΘ 1-10

Πόρνη και επάλειψη μύρου των ποδών του Ιησού, κατά Λουκά 7: 36 – 50

Διάσωση πόρνης από τον λιθοβολισμό, κατά Ιωάννη 8: 5

Η θεραπεία του δούλου του εκατόνταρχου, κατά Ματθαίον η: 5 – 13


Σεροτονίνη η μυστηριώδης, https://terrapapers.com/serotonini-i-mystiriodis/



Χειροπέδες στον εγκέφαλο, Ο δωδεκάλογος της απεξάρτησης από τη συνεξάρτηση

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=90143


Νευρο-εγκληματολογία: μπορούμε να προβλέψουμε την παραβατική συμπεριφορά;

http://psychologein.dagorastos.net/2015/01/12/%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%BF-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF/

Οι ορμόνες της ευτυχίας, http://www.vita.gr/ygeia/article/32450/oi-ormones-ths-eytyxias/

Οι ορμόνες που μας κυβερνούν, http://www.vita.gr/ygeia/article/20370/oi-ormones-poy-mas-kybernoyn/#reftag=right

Το κυνήγι της αδρεναλίνης, http://www.openscience.gr/el/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B3%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82

Μήπως είστε εθισμένοι στην αδρεναλίνη; http://greekpsychologypages.blogspot.gr/2014/07/blog-post_9.html

Αδρεναλίνη: Το μόριο-αγγελιαφόρος "κακών ειδήσεων" που ειδοποιεί και κινητοποιεί τον οργανισμό για άμυνα, (adrenaline junkies) http://www.chem.uoa.gr/chemicals/chem_adrenaline.htm

Τι ρυθμίζουν τα ένστικτα και πως μας καθορίζουν, http://lifemag.gr/Default.aspx?lang=1&id=428&t=6

Πόνος και Ηδονή: η φιλοσοφική θεώρηση του ωφελιμισμού, https://didymina.wordpress.com/2007/06/28/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%97%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AE/

Ο Νήφων Λογισμός του Επίκουρου, https://ekivolosblog.wordpress.com/2014/09/10/%CE%B7-%CE%B7%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85/?relatedposts_hit=1&relatedposts_origin=4333&relatedposts_position=1

Φρόϊντ, Εκείνο, Εγώ και Υπερεγώ, https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF,_%CE%95%CE%B3%CF%8E_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A5%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B3%CF%8E

Είναι δυνατός ο εθισμός στο φόνο; http://www.investigatingcrimes.com/able-get-addicted-murder/ (μετάφραση από τα αγγλικά Γ. Ανεστόπουλος στο https://aegeanhawk.blogspot.com/2016/04/blog-post_17.html

Δέκα αιματηρές επιθέσεις που σχετίζονται με βιντεοπαιχνίδια (δηλαδή:εθίζεται - τρελαίνεται - σκοτώνει με τον ίδιο κτηνώδη και μανιακό τρόπο όπως και στο βιντεοπαιγνίδι) http://news247.gr/eidiseis/afieromata/deka-aimathres-epitheseis-poy-sxetizontai-me-vinteopaixnidia.3608088.html

Παραφιλία και σεξουαλική επιθετικότης, Βιοψυχοκοινωνικές υποθέσεις

(Τα "επιβραβευτικά ναρκωτικά" (πχ ντοπαμίνη, ενδορφίνη) ή "παρωθητικά διεγερτικά" (πχ τεστοστερόνη, αδρεναλίνη) του ανθρώπινου οργανισμού - και ο "εθισμός σ' αυτά" - ελέγχονται ως έχοντα μεγάλο μερίδιο ευθύνης (και) για την "σεξουαλική εγκληματικότητα" ...) http://www.encephalos.gr/full/38-2-02g.htm
Νεότερη Παλαιότερη
--------------
Ακούστε το τελευταίο ηχητικό από τη ΜΕΣΗ ΓΡΑΜΜΗ


Η Freepen.gr ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα / αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους και δε σημαίνει πως τα υιοθετεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω e-mail