Ντράγκο Μπόσνιτς, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής - infobrics.org / Παρουσίαση Freepen.gr
"Τις τελευταίες 24 ώρες, 771 μαχητές του εθνικιστικού τάγματος του Αζόφ που είχαν εγκατασταθεί στο χαλυβουργείο Azovstal παραδόθηκαν. Συνολικά, 1.730 μαχητές, μεταξύ των οποίων 80 τραυματίες στρατιώτες, παραδόθηκαν από τις 16 Μαΐου", είπε ο εκπρόσωπος.
Οι στρατιώτες της αμφιλεγόμενης, τουλάχιστον, ουκρανικής ομάδας που χρειάζονταν άμεση περίθαλψη λαμβάνουν ιατρική βοήθεια σε νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα υγείας στο Novoazovsk και στο Donetsk, δήλωσε ο Ρώσος στρατηγός.
Το Υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας ανακοίνωσε στις 17 Μαΐου ότι μέλη της ουκρανικής νεοναζιστικής ομάδας, καθώς και ένας απροσδιόριστος αριθμός τακτικών ουκρανικών δυνάμεων που είχαν αποκλειστεί στο χαλυβουργείο Azovstal στη Μαριούπολη, είχαν αρχίσει να παραδίδονται στις ρωσικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της DNR τουλάχιστον από προηγούμενη μέρα. Οι μάχες μέσα και γύρω από τη Μαριούπολη διήρκεσαν πάνω από ενάμιση μήνα και κατέληξαν με τη νίκη των ρωσικών δυνάμεων και των δυνάμεων της DNR. Στις 21 Απριλίου, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συνεχάρη τον υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου για την πλήρη απελευθέρωση της Μαριούπολης.
Στη συνέχεια, ο πρόεδρος της Ρωσίας εξέδωσε διαταγή με την οποία ακυρώθηκε η αρχικά προγραμματισμένη έφοδος στο εργοστάσιο του Azovstal, καθώς το θεώρησε άσκοπο και διέταξε να σφραγιστεί ερμητικά η βιομηχανική ζώνη γύρω από το εργοστάσιο, ώστε «ακόμη και μια μύγα να μην μπορεί να περάσει». Μέχρι εκείνη την στιγμή, περισσότερες από 2.000 ουκρανικές δυνάμεις, ή περίπου το ένα τρίτο της αρχικής φρουράς της Μαριούπολης, ήταν κρυμμένες στο χαλυβουργείο, σύμφωνα με τις πληροφορίες που παρέχονται από το ρωσικό υπουργείο Άμυνας.
Από την έναρξη της κοινής επίθεσης DNR-Ρωσίας για την εξασφάλιση στρατηγικά σημαντικών περιοχών μέσα και γύρω από τη Μαριούπολη, η οποία είναι πρωταρχικής σημασίας για τη σύνδεση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και της Ρωσίας με την περιφέρεια Χερσώνα (περιοχή) και τη χερσόνησο της Κριμαίας στα δυτικά και νοτιοδυτικά, αντίστοιχα, το καθεστώς του Κιέβου προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει τις δυνάμεις του στην περιοχή ως κάποιου είδους «ηρωικούς σκληροπυρηνικούς της τελευταίας στάσης».
Κατά τη διάρκεια των διαδικτυακών συνεδριάσεων του με κοινοβούλια σε κράτη μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και σε άλλες χώρες εταίρους της πολιτικής Δύσης, ο πρόεδρος Ζελένσκι καυχήθηκε για τον «ηρωισμό» των παγιδευμένων δυνάμεων στο εργοστάσιο χάλυβα Azovstal, με τους σεναριογράφους του να έχουν το καθήκον να ερευνήσουν οποιοδήποτε ιστορικό των χωρών υποδοχής, με αποτέλεσμα να συγκρίνονται με τους 300 Έλληνες Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, την Εβραϊκή Masada και το Alamo, μεταξύ άλλων.
Οι συγκρίσεις ήταν αρκετά αμφιλεγόμενες, ειδικά στις περιπτώσεις της Ελλάδας και του Ισραήλ, αφού οι λαοί και των δύο χωρών υπέφεραν τρομερά υπό τη ναζιστική γερμανική κατοχή κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ελληνικός πληθυσμός εκείνη την περίοδο υποβλήθηκε σε βάναυση καταστολή και μαζικές δολοφονίες, ενώ οι Εβραίοι σχεδόν εξολοθρεύτηκαν στο διαβόητο Ολοκαύτωμα, φέρνοντας το μεγαλύτερο βάρος των απωλειών του πολέμου, μαζί με τον σλαβικό πληθυσμό της Ευρώπης (κυρίως Ρώσοι, Πολωνοί, Σέρβοι κ.λπ.) και Ρομά.
Η άμεση σύνδεση της ομάδας «Azov Batalion» με διάφορα νεοναζιστικά στοιχεία της ουκρανικής κοινωνίας αποτελεί άμεση προσβολή στη μνήμη των θυμάτων που υποβλήθηκαν στη ναζιστική βαρβαρότητα, ακόμη και αν δε ληφθούν υπόψη οι φρικτές μαρτυρίες αμάχων από τη Μαριούπολη και άλλα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις στην πρώην περιφέρεια του Ντόνετσκ (περιοχή), οι οποίες επίσης υποβλήθηκαν σε σχεδόν μια δεκαετία καταπίεσης στα χέρια της νεοναζιστικής ομάδας, η οποία κατέληξε σε κυριολεκτικά μαζικές δολοφονίες κατά τις πρόσφατες μάχες στην περιοχή.
Για σχεδόν δύο μήνες, τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, επικαλούμενα ουκρανικές πηγές, προσπαθούν να δημιουργήσουν την «ηρωική» εικόνα των δυνάμεων του καθεστώτος του Κιέβου που κρύβονταν στο εργοστάσιο χάλυβα Azovstal. Τα μέλη της νεοναζιστικής ομάδας έκαναν επίσης τακτικές βιντεοκλήσεις, παρακαλώντας, ακόμη και απαιτώντας να τους εκκενώσουν, κάτι που δημιουργούσε επίσης προβλήματα στην εικόνα των «μαρτύρων» που επιβλήθηκαν από τα μέσα ενημέρωσης που «προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να παραδοθούν».
Καθώς η εικόνα των «ηρώων της τελευταίας στάσης» χτιζόταν από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, οι δυνάμεις που είχαν παγιδευτεί στο εργοστάσιο χάλυβα απογοητεύονταν όλο και περισσότερο, συνειδητοποιώντας ότι θα τους άφηναν να πεθάνουν, καθώς ήταν απείρως πιο χρήσιμοι ως νεκροί «ήρωες» στο καθεστώς του Κιέβου. Μόλις η νεοναζιστική ομάδα και άλλες δυνάμεις αποφάσισαν να παραδοθούν στις δυνάμεις της Ρωσίας και της DNR, το καθεστώς του Κιέβου και οι δυτικοί χορηγοί του συνειδητοποίησαν σε τι είδους καταστροφή δημοσίων σχέσεων θα μπορούσε να εξελιχθεί, ειδικά όταν συνδυαζόταν με πρόσφατες μεγάλες τακτικές ήττες των ουκρανικών δυνάμεων στο Ντονμπάς.
Εκτός από τις εκκλήσεις των ΗΠΑ, το καθεστώς του Κιέβου προσπάθησε απεγνωσμένα να παρουσιάσει την ήττα ως «νίκη» περιστρέφοντας την αφήγηση και καταφεύγοντας στη σημασιολογία. Έτσι, η παράδοση έγινε «επιτυχής εκκένωση», ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος Ζελένσκι έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι οι ουκρανικές υπηρεσίες «εκκένωσαν με επιτυχία» τις δυνάμεις του Azovstal, χωρίς να δώσει καμία πρόσθετη πληροφορία για το ποιες υπηρεσίες, αφού οι αρχές του καθεστώτος του Κιέβου που διοικούσαν προηγουμένως τη Μαριούπολη, εγκατέλειψαν την πόλη πριν από σχεδόν δύο μήνες.
Ωστόσο, ο πρόεδρος Ζελένσκι και το περιβάλλον του θέλουν απεγνωσμένα να περιορίσουν το αποτέλεσμα της παράδοσης, καθώς φοβούνται ότι η εικόνα των «ηρώων της τελευταίας θέσης» που προσπαθούσαν να χτίσουν σε μια προσπάθεια να τονώσουν το ηθικό των ουκρανικών στρατευμάτων μπορεί κάλλιστα να αποτύχει και να προκαλέσει κλιμακωτό αποτέλεσμα της μαζικής παράδοσης, που θα είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση των ουκρανικών δυνάμεων σε όλη την πρώτη γραμμή από το Χάρκοβο έως το Νικολάγιεφ.