Τιμούρ Φομένκο, πολιτικός αναλυτής - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Μια φανατική νεοσυντηρητική, η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών Λιζ Τρας παρουσιάζει τις παγκόσμιες υποθέσεις σε μια αδιάλλακτη ιδεολογική πάλη μεταξύ «δημοκρατίας» και «αυταρχισμού».
Φαίνεται επίσης να είναι εθισμένη στη ζέση του Ψυχρού Πολέμου.
Η ομιλία της το βράδυ της Τετάρτης στο Λονδίνο συνόρευε με την εκδήλωση επιθυμίας για πόλεμο κατά της Ρωσίας και της Κίνας ταυτόχρονα. Καλώντας πρώτα να «διώξει τη Ρωσία από ολόκληρη την Ουκρανία», η Τρας περιέγραψε τη σύγκρουση ως «το δικό μας πόλεμο», στη συνέχεια στράφηκε προς την Κίνα και χλευάζοντας το Πεκίνο πως η άνοδός του «δεν ήταν αναπόφευκτη». απαιτώντας να «παίξουν με τους κανόνες» και μάλιστα υποστηρίζοντας ότι το ΝΑΤΟ θα πρέπει να υπερασπιστεί την Ταϊβάν σε ενδεχόμενη σύγκρουση. Η Τρας ζήτησε για άλλη μια φορά ένα «δίκτυο ελευθερίας» και προέτρεψε να αποφευχθούν οι οικονομικές εξαρτήσεις από ανεπιθύμητες χώρες (και πάλι αναφορά στη Ρωσία και την Κίνα).
Όμως, δυστυχώς για την Τρας και παρά το κλίμα στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, καμία από αυτές τις θορυβώδεις ρητορικές δεν έχει σοβαρή βάση στην πραγματικότητα. Ωστόσο, αν τα καταφέρει, οι πιθανοί κίνδυνοι είναι υπαρξιστικοί: η ρητορική της Βρετανίδας Υπουργού Εξωτερικών κάνει spoiling για άμεση σύγκρουση όχι μόνο εναντίον ενός αλλά δύο αντιπάλων της πυρηνικής υπερδύναμης. Το να προσπαθήσουμε να εκδιώξουμε τη Ρωσία από την Κριμαία και να αποτρέψουμε την Κίνα από το να πάρει την Ταϊβάν εάν το πράξει είναι και τα δύο σενάρια που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε στρατιωτική απάντηση, δυνητικά ακόμη και πυρηνική. Αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί την Τρας, και οι Ευρωπαίοι ηγέτες πιθανότατα δε θα είναι ευχαριστημένοι με αυτό, ακόμα κι αν οι αφέντες της στην Ουάσιγκτον θα χαρούν να το ακούσουν. Ωστόσο, τελικά μιλά για μια ευρύτερη αλήθεια ότι η ύβρις και το νοσταλγικό σφρίγος του Brexit οδηγεί τη Βρετανία στην άκρη του γκρεμού, καταστρέφοντας την εξωτερική της πολιτική κάθε είδους λογικής, περιορισμού, μετριοπάθειας ή ρεαλισμού σχετικά με την τρέχουσα θέση της στον κόσμο.
Η ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της Βρετανίας από το 1945 θα μπορούσε να συνοψιστεί ως αυτή μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας που διέρχεται από στάδια θλίψης. Εάν η κρίση του Σουέζ αντιπροσώπευε θυμό και άρνηση, τότε η προσπάθεια της Βρετανίας να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα τη δεκαετία του 1970 αντιπροσώπευε διαπραγματεύσεις και αποδοχή. Ωστόσο, δεν κράτησε. Η αγγλόφωνη εξαιρετική ταυτότητα της Βρετανίας, σε συνδυασμό φυσικά με τις γεωγραφικές προϋποθέσεις του διαχωρισμού από την ηπειρωτική Ευρώπη, δημιούργησε μια πολύ διαφορετική ιστορική εμπειρία από αυτή των γειτόνων της. Ενώ η Γαλλία και η Γερμανία έχουν πρόσφατες αναμνήσεις εκτεταμένης καταστροφής από πολέμους αιώνων, η Βρετανία, αλώβητη και αήττητη, βλέπει την ιστορία της ως θρίαμβο και δεν έχει τον πραγματισμό των ομολόγων της.
Ως αποτέλεσμα, η Βρετανική Αυτοκρατορία ξεθώριασε σε αντίθεση με ένα είδος «απολογισμού», που σημαίνει ότι η βρετανική κοινή γνώμη δεν «επαναφέρθηκε» ποτέ και συνεχίζει να πιστεύει pvw ήταν μια δύναμη για το καλό, επιτρέποντας στο πολιτικό δικαίωμα να συνεχίσει να την εικονίζει. Και είναι ακριβώς αυτή η νοσταλγία του ιμπεριαλισμού που έχει εκδηλωθεί με τη μορφή του Brexit μεταξύ πολλών στο Συντηρητικό Κόμμα. Δεδομένου στην πραγματικότητα ότι το ίδιο το Brexit δεν έφερε κανένα οικονομικό όφελος, η κυβέρνηση Τζόνσον προσπάθησε να αντισταθμίσει αυτό διπλασιάζοντας την εθνικιστική ρητορική και την ευφορία του «η Βρετανία κυβερνά τα κύματα». Το σύνθημα της «Παγκόσμιας Βρετανίας» είναι ουσιαστικά μια κωδική λέξη για την Αυτοκρατορία, η χροιά μιας χώρας μακριά από τις εσωτερικές διαμάχες της ευρωπαϊκής πολιτικής που αντ' αυτού επιδιώκει φιλόδοξες εμπορικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο και να κυριαρχήσει στρατιωτικά σε όλα στο όνομα της ηθικής και ιδεολογικής εξαίρεσης.
Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η ρητορική επιδεινώνεται καθώς το οικονομικό περιβάλλον του Ηνωμένου Βασιλείου επιδεινώνεται. Ο πληθωρισμός βρίσκεται σε υψηλό 30 ετών, οι τιμές της ενέργειας είναι εκτός ελέγχου, ο Covid-19 έχει καταστρέψει την οικονομία και, ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση του Μπόρις είναι βαθιά αντιδημοφιλής αφού συγκλονίζεται από μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη σειρά σκανδάλων και αναζητά οτιδήποτε περισπασμό μπορεί να συγκεντρώσει. Σε αυτό το σκηνικό, και με τη σύγκρουση στην Ουκρανία, είναι πραγματικά περίεργο που επιτρέπεται στη Λιζ Τρας να καλεί βροντερά για Ψυχρό Πόλεμο και, ενδεχομένως, ακόμη και για θερμό; Αυτό δεν είναι μια εκδήλωση της δύναμης της Βρετανίας, όσο επικίνδυνα κι αν είναι αυτά τα σχόλια, αλλά μια επίδειξη των αδυναμιών της Βρετανίας. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει τίποτα άλλο παρά να κάνει έκκληση στο εθνικιστικό και ιμπεριαλιστικό αίσθημα διασκεδάζοντας το ενδεχόμενο πολέμου με άλλες μεγάλες δυνάμεις και επικαλούμενη την ιστορικά επιθετική ρητορική τύπου οπίου περί πολέμου κατά της Κίνας. Αλλά η πραγματικότητα φυσικά είναι διαφορετική. Η Τρας δε θα το παραδεχτεί, αλλά το Ηνωμένο Βασίλειο χρειάζεται την Κίνα ως κρίσιμο οικονομικό εταίρο μετά το Brexit και φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να εκδιωχθεί η Ρωσία από την Ουκρανία. Φαίνεται απίθανο πως παρά τη θέση της και δεδομένου ότι ούτε ο ίδιος ο Μπόρις είναι τόσο ένθερμα κατά της Κίνας, ώστε να έχει την πραγματική επιρροή για να πετύχει μόνη της το όραμά της.
Έτσι, ενώ αυτή η ρητορική μπορεί να είναι επικίνδυνη, είναι επίσης κενή συζήτηση στην καλύτερη περίπτωση από μια ολοένα και πιο αντιδημοφιλή κυβέρνηση που θέλει να δημιουργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο θόρυβο πριν από τις τοπικές εκλογές, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την Τρας να κάνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά στη Βρετανία.
Στέκεται στον κόσμο όσο μπορεί στις δικές της φιλοδοξίες για ηγεσία πρώτα. Ωστόσο, το γεγονός πως η Υπουργός Εξωτερικών περιορίστηκε σε αυτού του είδους τις συζητήσεις είναι εμβληματικό των ευρύτερων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Βρετανία, μιας χώρας της οποίας η ταυτότητα και οι φιλοδοξίες είναι χρόνια άσχετα με την πραγματικότητα. Δεν είναι πια προβολή θριάμβου, αλλά δεινών.