Του Στρατή Μαζίδη
Όσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, που αυτοπροσδιορίζεται ως σωτήρας στα δύσκολα, και είδαμε όλοι πως σωθήκαμε στα χρόνια της πανδημίας, οι σύνεδροι για άλλη μια φορά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.
Πχ χειροκρότησαν τον αρχηγό τους αλλά χειροκρότησαν και τον Αντώνη Σαμαρά (που κάποτε βέβαια έβριζαν ως προδότη). Πώς γίνεται αυτό; Με ποιο τρόπο εξηγείται να επιδοκιμάζεις δύο ανθρώπους που λένε τα ακριβώς αντίθετα; Τέτοια κομματίλα; Τέτοια πειθαρχία ή μήπως είναι εκείνο που ζούσαμε κάποτε στο γήπεδο; Κάποιους να φωνάζουν, να πανηγυρίζουν, να βρίζουν, να φωνάζουν "ου" και όλα αυτά με πλάτη τον αγωνιστικό χώρο και θέα την υπόλοιπη εξέδρα;
Αλλά κι αυτό το "δίπλα στον πολίτη" από ένα κόμμα που έφερε το απαρτχάιντ στην Ελλάδα κι επιμένει σε αυτό ενώ έχει καταρρεύσει στην πράξη το αφήγημα, πώς να το εξηγήσεις;
Βέβαια τι να περιμένεις από κόσμο που πίνει νερό στο όνομα ενός ανθρώπου που κυβέρνησε τη χώρα επί 5,5 χρόνια μη κάνοντας απολύτως τίποτε και αφήνοντας μια οικονομία να πέσει με όση περισσότερη δύναμη μπορούσε πάνω στα βράχια ενώ ήταν ο τελευταίος που είχε μια καθαρή ευκαιρία και χρόνο να βάλει μια τάξη.
Αλλά εδώ πανηγυρίζουν οι πασόκοι που ξαναέγιναν ΠΑΣΟΚ. Χωρίς το ΑΦΜ βεβαίως βεβαίως.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται κανείς ότι το πρόβλημα της χώρας είμαστε τελικά εμείς οι ίδιοι με τις επιλογές μας και τον τρόπο που προσεγγίζουμε πράγματα και καταστάσεις.