Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Οι ευρωπαϊκές αρχές στην τελετή της 9ης Μαΐου προσπάθησαν να διατηρήσουν ένα εορταστικό κλίμα ακόμα και όταν το φάσμα του παγκόσμιου πολέμου στοιχειώνει την ήπειρο. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε κρίση, και η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen το αναγνώρισε δηλώνοντας ότι υποστηρίζει τη μεταρρύθμισή της αλλάζοντας την απαίτηση ομόφωνης ψηφοφορίας (σε ορισμένα ζητήματα) επειδή η επίτευξη συμφωνίας και με τα 27 κράτη μέλη σίγουρα επιβραδύνει τη διαδικασία αποφάσεων – όπως συνέβη με τον ίδιο τον πόλεμο της Ουκρανίας, παρατήρησε. Η Von der Leyen είπε πως είναι υπέρ της μεταρρύθμισης των ίδιων των συνθηκών της ΕΕ «αν χρειαστεί».
Ο Μακρόν, επίσης, πρότεινε στα κράτη μέλη να συζητήσουν τη μεταρρύθμιση τέτοιων συνθηκών στην προσεχή σύνοδο κορυφής του Συμβουλίου του Ιουνίου. Ανέφερε ότι οι ευρωπαϊκοί οργανισμοί έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικοί τόσο κατά τη διάρκεια της πανδημικής κρίσης όσο και κατά τη διάρκεια του τρέχοντος πολέμου. Η επικείμενη προσθήκη νέων μελών από την Ανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, τονίστηκε επίσης από τον Clement Beaune, υπουργό Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, στις 10 Μαΐου.
Ωστόσο, η τολμηρή πρόταση του Μακρόν δεν αφορά μόνο τη «μεταρρύθμιση» του σημερινού μπλοκ. πρόκειται για τη δημιουργία ενός νέου και πιο περιεκτικού οργανισμού. Ο Μακρόν είπε επίσης, και αυτό είναι ίσως το κλειδί για την κατανόηση της πρότασής του, πως η Ουκρανία, «λόγω του αγώνα της και λόγω του θάρρους της, είναι ήδη μέλος της Ευρώπης μας, της οικογένειάς μας, της ένωσής μας». Πρόσθεσε, ωστόσο, ότι η ένταξη της χώρας στην ΕΕ μπορεί να διαρκέσει αρκετά χρόνια ή και δεκαετίες, εκτός εάν, όπως λέει, «αποφασίσουμε να χαμηλώσουμε τα πρότυπα για την ένταξη και να ξανασκεφτούμε την ενότητα για την Ευρώπη μας».
Σε κάθε περίπτωση, σε αυτό το σημείο, το «σχέδιο Α» για την Ευρώπη, κατά την άποψη του Μακρόν και της φον ντερ Λάιεν, φαίνεται να «χαμηλώνει τα πρότυπα της ΕΕ» για την αποδοχή νέων μελών, ενώ το «σχέδιο Β» του Μακρόν αφορά τη δημιουργία ενός παράλληλου μπλοκ χωρίς αποκλεισμούς. Στην πραγματικότητα, και οι δύο πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να επιδιωχθούν ταυτόχρονα, εάν υπάρχει αρκετή πολιτική ενέργεια για αυτό εν μέσω των σημερινών κρίσεων. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτό το σενάριο, θα λειτουργούσε ως ένα είδος πιο αποκλειστικής λέσχης – αν και με κάπως πιο χαλαρούς κανόνες εισδοχής, μετά τη μεταρρύθμιση της Συνθήκης. Η προτεινόμενη νέα ευρωπαϊκή κοινότητα, με τη σειρά της, θα μπορούσε να προσελκύσει εκ νέου το Ηνωμένο Βασίλειο στην ευρωπαϊκή τροχιά, και, το πιο σημαντικό, περισσότερα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της Ουκρανίας.
Γεωπολιτικά, πρόκειται για την ένταξη του μεγαλύτερου μέρους της ηπείρου στη δυτική σφαίρα επιρροής, είτε μέσω της ένταξης στην ΕΕ είτε μέσω μιας διαφορετικής πολιτικής κοινότητας – και αυτό δεν αποκλείει την περαιτέρω επέκταση της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ), επίσης. Αυτή η πρόταση, για να το συνοψίσω, είναι βασικά η ενίσχυση της ίδιας της διαδικασίας που ο πολιτικός επιστήμονας του Πανεπιστημίου του Σικάγο John Mearsheimer περιγράφει ως την κύρια αιτία της ρωσο-ουκρανικής κρίσης από το 2014. Για να το πετύχει αυτό, η ευρωπαϊκή ηγεσία φαίνεται να είναι πρόθυμη να κλείσει τα μάτια στον υπερεθνικισμό και μάλιστα στο νεοναζισμό.
Αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο: κατά τη διάρκεια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ και η CIA, σε μια σύνθετη συνεργασία με διάφορες ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών, οργάνωσαν μια σειρά από «μυστικούς στρατούς» στο παρασκήνιο χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας νεοφασίστες και παραστρατιωτικές ομάδες νεοναζί στο πλαίσιο της περιβόητης επιχείρησης Gladio. Ορισμένες από αυτές τις ομάδες ήταν υπεύθυνες για μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ιταλία, το Βέλγιο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ως μέρος της «στρατηγικής τους για την ένταση».
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι στις 8 Μαΐου, όταν η Δύση γιορτάζει τη Νίκη των Συμμάχων κατά της ναζιστικής Γερμανίας, μια ημέρα πριν από την προαναφερθείσα τελετή της Ημέρας της Ευρώπης, η G7 εξέδωσε κοινή δήλωση η οποία διαβεβαιώνει «πλήρη αλληλεγγύη και υποστήριξη» στο Κίεβο ώστε να μπορεί να αμυνθεί από «μελλοντικές επιθετικές ενέργειες». Με αυτόν τον τρόπο καθιστά ακόμη πιο σαφές πως η ουκρανική σύγκρουση αποτελεί μέρος ενός πολέμου διαμεσολαβητών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας. Επιπλέον, μνημονεύει το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του φασισμού, ενώ στην επόμενη παράγραφο συγκρίνει σιωπηρά τη Ρωσία με τη Γερμανία του Χίτλερ, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την περαιτέρω δαιμονοποίησή της.
Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelenski ήταν βασικά όμηρος νεοναζιστικών ένοπλων ομάδων που χρηματοδοτούνται από τη Δύση κάνει τη δήλωση να ακούγεται κάπως ειρωνική με ένα διεστραμμένο τρόπο. Ένα παράδειγμα αυτού είναι το γεγονός ότι στις 27 Μαΐου 2019, μόλις μία εβδομάδα μετά την ορκωμοσία του Ζελένσκι, ο ειδησεογραφικός ιστότοπος Obozrevatel της Ουκρανίας δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον Ντμίτρο Γιαρός, συνιδρυτή του Δεξιού Τομέα και στη συνέχεια διοικητή του Ουκρανικού Εθελοντικού Στρατού. Σε αυτή τη συνέντευξη, δήλωσε πως ο Ζελένσκι θα «έχανε τη ζωή του» και θα «κρεμόταν σε ένα δέντρο στο Khreshchatyk» εάν «πρόδιδε» την Ουκρανία επιδιώκοντας τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στο Ντονμπάς, όπως ήταν η υπόσχεση της προεκλογικής του εκστρατείας. Ο Yarosh είναι ένας επικίνδυνος ακροδεξιός παραστρατιωτικός ηγέτης που ήταν στη λίστα διεθνών καταζητούμενων της Interpol από το 2015 έως το 2016. Σήμερα είναι σύμβουλος του Ανώτατου Διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας Valerii Zaluzhny. Είναι επομένως δύσκολο να δούμε πώς το κραυγαλέο νεοναζιστικό πρόβλημα του Κιέβου μπορεί να ενσωματωθεί στις ευρωπαϊκές αξίες.
Το έγγραφο της G7 υπερηφανεύεται επίσης για το «άνευ προηγουμένου πακέτο συντονισμένων κυρώσεων» κατά του ρωσικού λαού. Σύμφωνα με τη δήλωση, η G7 θα λάβει μέτρα για να «αποτρέψει την παροχή βασικών υπηρεσιών από τις οποίες εξαρτάται η Ρωσία», ενισχύοντας έτσι την «απομόνωσή της σε όλους τους τομείς της οικονομίας της». Τελειώνει δηλώνοντας πως «Παραμένουμε ενωμένοι στην αποφασιστικότητά μας ότι ο Πρόεδρος Πούτιν δεν πρέπει να κερδίσει τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας».
Η Δύση φαίνεται να έχει επιλέξει το δρόμο της αντιπαράθεσης πλήρους φάσματος με τη Ρωσία – χρησιμοποιώντας για αυτό το θέμα όλους τους διαθέσιμους μηχανισμούς: ΝΑΤΟ, G7, Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και μια προτεινόμενη νέα ευρωπαϊκή κοινότητα. Αυτή η αντιπαράθεση περιλαμβάνει ομολογουμένως άνευ προηγουμένου κυρώσεις, μια εκστρατεία ρωσοφοβίας, πληροφοριακό, νομισματικό και οικονομικό πόλεμο.