 |
| Αυτή η φωτογραφία φυλλαδίου της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ που τραβήχτηκε στις 20 Μαρτίου 2022 δείχνει παλέτες που περιέχουν πυρομαχικά, εκρηκτικά και άλλες προμήθειες με προορισμό την Ουκρανία, φορτωμένες σε αεροσκάφος κατά τη διάρκεια μιας ξένης στρατιωτικής αποστολής πωλήσεων στην αεροπορική βάση Ντόβερ, Ντέλαγουερ. - Μarcο A. Gomez / US AIR FORCE / ΑFΡ |
Αργά την Πέμπτη, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας επιβεβαίωσε ότι η ρωσική ναυαρχίδα της Μαύρης Θάλασσας Moskva βυθίστηκε μετά από πυρκαγιά που προκλήθηκε από ανεπιβεβαίωτη αιτία. Δεν υπάρχει ανεξάρτητη επιβεβαίωση για το τι συνέβη στη θάλασσα της ουκρανικής θέσης, η οποία έσπευσε να ισχυριστεί πως οι δυνάμεις του Κιέβου είχαν χτυπήσει το σκάφος με πύραυλο Neptune.
Τιμούρ Φομένκο - rt.com / Παρουσίαση Freepen.gr
Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαίωσαν επίσης ένα νέο πακέτο στρατιωτικής βοήθειας 800 εκατομμυρίων δολαρίων στο Κίεβο, συμπεριλαμβανομένων νέων βαρύτερων όπλων, ενώ ο επικεφαλής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Josep Borrell επιβεβαίωσε πρόσφατα τη δέσμευση για το Κίεβο να κερδίσει στο «πεδίο μάχης». Καθώς η Μόσχα προετοιμάζεται για μια νέα επίθεση για την ασφάλεια της περιοχής του Ντονμπάς, θα πρέπει να είναι απολύτως σαφές πως οι δυτικές δυνάμεις δεν επιδιώκουν να επιλύσουν τη σύγκρουση ή να εξασφαλίσουν την ειρήνη, αλλά να την κλιμακώσουν και να τη μετατρέψουν σε έναν πλήρη πόλεμο αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας.
Εκτός από τις δικές της εισβολές, βομβαρδισμούς, πραξικοπήματα και απόπειρες αλλαγής καθεστώτος που επιβλήθηκαν σε χώρες σε όλο τον κόσμο, μια από τις προτιμώμενες μεθόδους της Αμερικής για την αντιμετώπιση των αντιπάλων της είναι να «διεξάγει πόλεμο με πληρεξούσιο (proxy war)» εναντίον τους, δηλαδή να υποστηρίζει τον πόλεμο μιας ομάδας ή χώρας εναντίον ενός αντιπάλου χωρίς να εμπλέκεται στρατιωτικά. Η ιστορία του Ψυχρού Πολέμου είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα, όπως η υποστήριξη της Αμερικής στους Μουτζαχεντίν εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, η βοήθειά της στον Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ιράν στον Πόλεμο Ιράν-Ιράκ ή, σε μια πιο σύγχρονη άποψη, η αποτυχημένη απόπειρά της για την ανατροπή του Σύριου προέδρου Μπασάρ Άσαντ μέσω τοπικών ανταρτών. Οι πόλεμοι δια αντιπροσώπων επιτρέπουν στις ΗΠΑ να ελαχιστοποιήσουν τις δικές τους απώλειες βάζοντας κάποιον άλλον να πεθάνει για τους σκοπούς τους, ενώ παράλληλα αποκομίζουν γεωπολιτικό κέρδος υπονομεύοντας αντίπαλα κράτη, μεγιστοποιώντας ταυτόχρονα τα κέρδη για το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα διατηρώντας τη ροή των όπλων.
Αφού πέρασαν τον πρώτο μήνα της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας καλώντας τη Ρωσία να αποσυρθεί, είναι πλέον ολοένα και πιο εμφανές πως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν αλλάξει πορεία και φιλοδοξούν να καθυστερήσουν τη σύγκρουση για να επιφέρουν στη Μόσχα τη μέγιστη δυνατή ζημιά στη Μόσχα, ιδίως με την εντατικοποίηση των προμηθειών όπλων και την παροχή εκπαίδευσης και πληροφοριών στον ουκρανικό στρατό. Αν και ήταν, φυσικά, η Μόσχα που έκανε την επιλογή να ξεκινήσει τη σύγκρουση στην πρώτη θέση, ήταν πάντα ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ έβλεπαν την κατάσταση με απόλυτους όρους.
Η Ουάσιγκτον αντιτάχθηκε σε κάθε είδους προηγούμενο συμβιβασμό μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας που μπορούσε να βοήθησε στην αποφυγή εχθροπραξιών, γεγονός που ενθάρρυνε την υπερβολική εμπιστοσύνη του Ζελένσκι να αρνηθεί να διαπραγματευτεί. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και τώρα. Η Ουάσιγκτον δε θέλει ο πόλεμος να τελειώσει με μια ταχεία διευθέτηση με την οποία η Ουκρανία θα κάνει παραχωρήσεις στη Ρωσία, επειδή το ιδανικό αποτέλεσμα είναι να διασφαλιστεί ότι η Μόσχα θα υποστεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ζημιά, πράγμα που σημαίνει πως ένας πόλεμος αυξανόμενης κλιμάκωσης είναι στην πραγματικότητα προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ .
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η τακτική απόσυρση της Ρωσίας από τη βόρεια Ουκρανία και η ανανεωμένη εστίαση στο Ντονμπάς φαίνεται να έχουν δώσει τη σιγουριά στη Δύση ότι μπορεί να υπονομεύσει τους «βασικούς πολεμικούς στόχους» του Πούτιν. Δεύτερον, η εντατικοποίηση της σύγκρουσης και της κλιμάκωσης δίνει στη Δύση τον πολιτικό χώρο να συνεχίσει να επιβάλλει περισσότερες κυρώσεις στη Μόσχα και επιτρέπει στις ΗΠΑ να επιβάλλουν περισσότερη «ενότητα» στους Ευρωπαίους συμμάχους τους.
Η Ουάσιγκτον έχει επίσης υπολογίσει ότι το ευρύτερο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης θα της επιτρέψει να πιέσει σκληρότερα για την απομόνωση της Κίνας, να αναγκάσει τις χώρες να διαλέξουν πλευρά και να επεκτείνουν τα στρατιωτικά μπλοκ. Πρόσφατα αναφέρθηκε ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν η Ιαπωνία να ενταχθεί στη συμμαχία AUKUS και να επεκτείνει τον στρατιωτικό περιορισμό της Κίνας. Πρόσφατα σχόλια της Janet Yellen ζήτησαν επίσης από το Πεκίνο να αντιταχθεί στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία ή να κινδυνεύσει να «χάσει τη θέση του» στον κόσμο. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο οι ΗΠΑ μπορούν να το παρατείνουν αυτό, τόσο περισσότερα γεωπολιτικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν υπέρ τους.
Αυτό το σενάριο κλιμάκωσης για τη Ρωσία, ωστόσο, κινδυνεύει να μετατρέψει την κρίση στην Ουκρανία σε ένα νέο «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» – δηλαδή σε μια σύγκρουση στην οποία διακυβεύεται η επιβίωση του ίδιου του έθνους. Γιατί έτσι; Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους δεν κρύβουν ότι θέλουν ο πόλεμος να τελειώσει με αποτυχία για τη Ρωσία. Μερικοί από αυτούς δε θα ήθελαν τίποτα περισσότερο από μια στρατιωτική αποτυχία ώστε να επισπεύσει την πτώση του Προέδρου Πούτιν και της κυβέρνησης – ακόμα κι αν η μόνη απ' ευθείας έκκληση αλλαγής καθεστώτος ήταν φαινομενικά ένα τσάκισμα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Αυτό επιβεβαιώνει τις μακροχρόνιες υποψίες του Κρεμλίνου για τις αληθινές προθέσεις της Δύσης και τους στόχους πίσω από την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Συμπερασματικά, αυτό σημαίνει πως τώρα περνάμε σε πολύ επικίνδυνο έδαφος. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαροι ότι ποτέ δεν ήθελαν ειρήνη ή συμβιβασμό και κλιμακώνουν την κατάσταση στην Ουκρανία ως μια προσπάθεια να επιβεβαιώσουν τη δική τους γεωπολιτική ηγεμονία στον κόσμο, είτε εναντίον της Ρωσίας, της Ινδίας είτε της Κίνας. Για τους Ρώσους, αυτό γίνεται ένας διαρκώς αυξανόμενος αγώνας ενάντια στη δυτική προσπάθεια να κυριαρχήσουν, να εξαναγκάσουν και να υποτάξουν τη χώρα τους, με την Ουκρανία ως το πιόνι θυσίας.