oneworld.press - Andrew Korybko / Παρουσίαση Freepen.gr
«Φανταστείτε ότι δεν κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε μια κατάσταση στην οποία η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο ενώνεται με τη χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό. Θα επιτρέψουμε στον μεγαλύτερο παγκόσμιο παραγωγό πρώτων υλών – τη Ρωσία – να ενωθεί με το μεγαλύτερο «εργοστάσιο» του πλανήτη – την Κίνα – ίσως θα τους αφήσουμε να γίνουν η νούμερο ένα στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν διπλωματικά μέτρα, όταν τελειώσει ο πόλεμος, όταν υπογραφεί η ειρηνευτική συμφωνία, για να αποφευχθεί αυτή η ενοποίηση, που μπορεί να γίνει απειλή για εμάς στον 21ο αιώνα».
Όσο κι αν το μεγαλειώδες στρατηγικό της όραμα μπορεί να αρέσει σε ορισμένους συμπατριώτες της, δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς πως θα πετύχει. Η ρωσο-κινεζική στρατηγική εταιρική σχέση είναι ήδη μια αδήλωτη συμφωνία που επιτρέπει σε αυτούς τους δύο να λειτουργήσουν ως οι διπλοί κινητήρες της αναδυόμενης Πολυπολικής Παγκόσμιας Τάξης.
Η δυνητικά δυσανάλογη εξάρτηση της Ρωσίας από την Κίνα είχε ήδη αποφευχθεί προληπτικά από την Ινδία που χρησίμευε αποφασιστικά ως συμπληρωματική βαλβίδα της Μόσχας από την πίεση της Δύσης, κάτι που έκανε το Νέο Δελχί για να διατηρήσει την ισορροπία επιρροής στην Ευρασία μεταξύ αυτών των τριών. Αυτό με τη σειρά του έδωσε σε αυτό το κράτος της Νότιας Ασίας την ικανότητα να διαμορφώσει την αναδυόμενη παγκόσμια τάξη πραγμάτων κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης πολύ πιο δυναμικά από τις περισσότερες άλλες χώρες στον κόσμο. Όσο αυτός ο ινδορωσικός άξονας παραμένει σε ισχύ, η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να εξετάσει καν την πρόταση της Λεπέν, όσο δελεαστική κι αν είναι.
Σχετικά με αυτό, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα αξιόπιστο καρότο που να μπορεί η ΕΕ να κρεμάσει ενώπιον του Κρεμλίνου για να πείσει την ηγεσία της να απομακρύνει τη Ρωσία από την Κίνα, ανεξάρτητα από το αν η Ινδία συνεχίζει ή όχι να λειτουργεί ως αναντικατάστατη βαλβίδα από τη δυτική πίεση (κάτι που αναμένεται να κάνει σε κάθε περίπτωση). Δεν υπάρχει απολύτως καμία εμπιστοσύνη μεταξύ αυτών των δύο πλευρών, με τον Υπουργό Εξωτερικών Λαβρόφ να εξηγεί πρόσφατα γιατί η χώρα του θεωρεί πως αυτό το μπλοκ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σωρό ανδρείκελων του ΝΑΤΟ που ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Το άνευ προηγουμένου καθεστώς κυρώσεων εναντίον της σημαίνει ότι η Μόσχα δε θα αισθανθεί ποτέ ασφαλής επενδύοντας στην ΕΕ.
Η Κίνα, αντίθετα, δε θα έκλεβε ποτέ εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια από τα συναλλαγματικά αποθέματα οποιασδήποτε χώρας όπως η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση απλώς έκλεψε τη Ρωσία. Αυτό σημαίνει ότι η υποτιθέμενη οικονομική διάσταση της πρότασης της Λεπέν είναι καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς δεν υπάρχει περίπτωση η Μόσχα να επιλέξει την ΕΕ έναντι της Κίνας μετά από αυτό που μόλις πρόσφατα συνέβη λόγω της επιτυχημένης ανάμειξης της Αμερικής τους τελευταίους μήνες. Επιπλέον, είναι προς τα αντικειμενικά εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας να συνεχίσει να απαιτεί από τις πρόσφατα χαρακτηρισμένες μη φιλικές χώρες όπως αυτές της ΕΕ να πληρώσουν για το φυσικό αέριο με ρούβλια προκειμένου να συνεχίσει να ενισχύει το νόμισμά της.
Αυτή η γεωοικονομική κίνηση του τζούντο ήταν αριστοτεχνική, καθώς ανέτρεψε τα οικονομικά τραπέζια στη Δύση και έβαλε την ΕΕ υπό τεράστια πίεση ως απάντηση στην απρόκλητη πίεση που προσπάθησε να βάλει τη Ρωσία μετά από εντολή του Αμερικανού κυρίαρχού της. Είναι αδιανόητο ότι η Λεπέν μπορεί να επινοήσει ένα σχέδιο προσέγγισης με τη Ρωσία που να είναι αρκετά ελκυστικό ώστε να αποστασιοποιείται ταυτόχρονα από την Κίνα, ενώ θα εγκαταλείπει το διάταγμά της που απαιτεί από τις νεοπροσδιοριζόμενες μη φιλικές χώρες να πληρώνουν για το φυσικό αέριο με ρούβλια. Όντας έτσι, είναι πιθανό να είχε κάποια απώτερα κίνητρα πίσω από τη δημόσια κοινοποίηση της προκλητικής της πρότασης.
Είναι μια τολμηρή κίνηση για οποιονδήποτε δυτικό πολιτικό να προτείνει την εκ νέου εμπλοκή με τη Ρωσία υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, λαμβάνοντας υπόψη την επιτυχή επαναβεβαίωση της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη από την έναρξη της συνεχιζόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Μόσχας στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει ακόμη και ως «πολιτικά λανθασμένο» και ως εκ τούτου «απαράδεκτο» από τη σκοπιά των υποκειμενικών προτύπων αυτού του πολιτισμού στις μέρες μας. Για να μετριάσει το προβλέψιμο χτύπημα από την πρότασή της, η Λεπέν μπορεί να θεώρησε πως ήταν τακτικά απαραίτητο να συμπεριλάβει ένα αντικινεζικό κίνητρο πίσω από αυτό, καθώς η Σινοφοβία αυξάνεται επίσης στη Δύση.
Όχι μόνο αυτό, αλλά είναι αναπόφευκτο ότι οι ΗΠΑ θα επαναβαθμονομήσουν τις προσπάθειές τους διπλής ευρασιατικής «συγκράτησης» εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, προκειμένου να αποκαταστήσουν την αίσθηση ισορροπίας μεταξύ αυτών των δύο υπερηπειρωτικών μετώπων, αφού αφιέρωσαν δυσανάλογη προσοχή στο δυτικοευρασιατικό τους τελευταίους μήνες στην αντιληπτή δαπάνη του ανατολικοευρασιατικού μετώπου. Έχοντας κατά νου αυτή την προσδοκία, δεν μπορεί να παραγνωριστεί πως η επόμενη φάση της επαναβεβαίωσης της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη θα περιλαμβάνει απαιτήσεις από τα υποτελή κράτη τους να αποστασιοποιηθούν επίσης από την Κίνα με οποιοδήποτε πρόσχημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να το «δικαιολογήσει».
Ίσως θέλοντας να είναι μπροστά από την καμπύλη και έτσι παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως μια μεγαλειώδη στρατηγική οραματίστρια, η Λεπέν θα μπορούσε να σκεφτεί καλύτερα να σκοτώσει δύο πουλιά με μια πέτρα προτείνοντας μια ρεαλιστική προσέγγιση με τη Ρωσία, ενώ επίσης δηλώνει ότι στην πραγματικότητα θα οδηγούνται από αντικινεζικά κίνητρα. Δεν έχει σημασία πως η πρότασή της δεν είναι ρεαλιστική για να επιτευχθεί στην πράξη για τους λόγους που εξηγήθηκαν προηγουμένως, αλλά μπορεί να παίξει καλά σε κάποιο εκλογικό σώμα της χώρας της και ενδεχομένως να της κερδίσει λίγη εύνοια από τις ΗΠΑ, ή τουλάχιστον να μειώσει κάποιες από τις υποψίες τους για τις προθέσεις της.
Φαίνεται ειλικρινής σχετικά με την έναρξη μιας προσέγγισης με τη Ρωσία, αν και δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό χωρίς τη μονομερή άρση των παράνομων κυρώσεων που οι ΗΠΑ ανάγκασαν την ΕΕ να της επιβάλει και την άρνηση του μπλοκ να συνεχίσει να υποστηρίζει το Κίεβο στον ουκρανικό πόλεμο πληρεξουσίων της Αμερικής στη Ρωσία. Χωρίς αυτές τις δύο εξαιρετικά απίθανες κινήσεις, τα φιλόδοξα σχέδια της Λεπέν θα αποτύχουν τελικά. Όπως και να έχει, είναι ακόμα σημαντικό να αναλύσουμε τις προθέσεις πίσω από τη δημόσια πρότασή της, τον λόγο για τον οποίο δεν είναι ρεαλιστική και τι μπορεί να υπαινίσσεται για την επόμενη φάση της ευρασιατικής μεγάλης στρατηγικής των ΗΠΑ.