Από: philenews.com - Κώστας Βενιζέλος
Καθημερινότητα, όμως, είναι και οι εγκλωβισμένοι. Παλιά, υπήρχαν πρωτοβουλίες στήριξής τους, ένας ολόκληρος εθελοντικός μηχανισμός ενημέρωσης της κοινής γνώμης για τα όσα βίωναν από τους Τούρκους. Δολοφονίες, κλοπές, καταπίεση, διωγμοί. Παλιά, ήταν γεγονός όταν έφθαναν τα λεωφορεία από τα κατεχόμενα και έφερναν εγκλωβισμένους. Χρόνια τώρα, κάθε Παρασκευή. Μεταφέρονται στα οδοφράγματα, από εκεί με λεωφορεία στον Ερυθρό Σταυρό. Τώρα ξεχάστηκε.
Τι κάνουν οι εγκλωβισμένοι και πώς βιώνουν την κατοχή; Όπως πάντα. Ο χρόνος εκεί δεν μαλακώνει την κατοχή. Ο χρόνος δεν σβήνει από το μυαλό την κατοχή. Η ζωή είναι δύσκολη. Αυτή ήταν δική τους απόφαση και αυτό δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά όλους μας.
Στα κατεχόμενα, τα σχολεία λειτουργούν όπως το «κρυφό σχολειό» και εκπαιδευτικοί, μαθητές βιώνουν την καταπίεση, τις επιβολές του κατοχικού καθεστώτος. Μαθαίνουν «χαμηλόφωνα», περιμένουν με ανυπομονησία τα βιβλία. Περιμένουν να δουν πόσες σελίδες θα «απουσιάζουν» από τα βιβλία και να μαντέψουν τι «επικίνδυνο» περιείχαν. Οι εκπαιδευτικοί ξέρουν πού έχουν (με δική τους επιλογή) «μετατεθεί». Πηγαίνουν να διδάξουν και γνωρίζουν πως κάθε ημέρα είναι εν δυνάμει υποψήφιοι να εκδιωχθούν από το κατοχικό καθεστώς.
Ο Λεύκιος Ζαφειρίου, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, είχε διδάξει στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο. Είχε καταγράψει σε ημερολόγιο τα βιώματά του, μαζί με μαρτυρίες, είχε πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Είναι η ζωή εκεί, αλλιώς. Μακρινή, ξένη από τον τρόπο που ζούμε στις ελεύθερες περιοχές. Ο Λεύκιος είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο» (στην Αντιγόνη Σολομωνίδου- Δρουσιώτου, στις 4 Φεβρουαρίου 2007) ένα περιστατικό. Τότε όταν για πρώτη φορά αποφάσισαν να γιορτάσουν την 28η Οκτωβρίου. Οι φωτογραφίες για την επέτειο μεταφέρθηκαν κρυφά στις τσάντες των μαθητών. Έφεραν και δάφνη από τα σπίτια τους για να την τοποθετήσουν κάτω από τις φωτογραφίες του Γλέζου, του Δαβάκη και των άλλων. Και τον εθνικό ύμνο, ανέφερε ο Λεύκιος, τον τραγούδησαν σιγανά, να μην ακουστούν. Για να μην γίνουν στόχος.
Το 1974 παρέμειναν περισσότεροι από 20.000 εγκλωβισμένοι, κυρίως στη χερσόνησο της Καρπασίας (Έκθεση S/11488 του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών προς το Συμβούλιο Ασφαλείας, με ημερομηνία 4 Σεπτεμβρίου 1974). Σταδιακά υποχρεώθηκαν, εξαναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή. Ο αριθμός των Ελληνοκυπρίων που ζουν σήμερα σ’ αυτή την περιοχή έχει μειωθεί στους 338 Ελληνοκυπρίους και 105 Μαρωνίτες (στοιχεία από την ιστοσελίδα υπουργείου Εξωτερικών). Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στη Βιέννη στις 2 Αυγούστου 1975, με την οποία η τουρκική πλευρά αναλάμβανε να παράσχει στον εγκλωβισμένο πληθυσμό «κάθε βοήθεια για να διάγει ομαλή ζωή, περιλαμβανομένων διευκολύνσεων για την παιδεία και για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων του, καθώς και ιατρική περίθαλψη από δικούς του γιατρούς και ελευθερία διακίνησης στον βορρά», δεν επηρέασε τον τουρκικό σχεδιασμό. Άλλωστε, πότε η Τουρκία τήρησε τα συμφωνηθέντα; Πότε εφάρμοσε ψηφίσματα και αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών; Ποτέ και ανενόχλητα.
Το κατοχικό καθεστώς εφαρμόζει διαχρονικά μία πρακτική επιβολής και εκφοβισμού, μία προσέγγιση, που αποσκοπεί να εκδιώξει και τους τελευταίους εγκλωβισμένους. Όσοι παραμένουν, είναι γαντζωμένοι στη γη.
Οι αναφορές στους εγκλωβισμένους, στους αγνοούμενους, τους συγγενείς τους, στους πρόσφυγες, παραμένουν διαχρονικά επετειακές. Δεν είναι κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού γίγνεσθαι. Αφορά μόνο όσους τα ζουν. Είναι μια εικόνα, μαυρόασπρη φωτογραφία, που είναι πιο εκφραστική και λαμπερή από τις φανταχτερές των έγχρωμων εικόνων, που χωρίς να το καταλαβαίνουν εκφράζουν την ψευδαίσθηση του πρόσκαιρου, του ψεύτικου.
ΣΗΜ.: Το πιο ουσιαστικό μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης είναι να
γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των εγκλωβισμένων και το σχολείο να
λειτουργεί χωρίς περιορισμούς και χωρίς τους όρους που επιβάλλει το
κατοχικό καθεστώς. Τα υπόλοιπα, τα επικοινωνιακά, ποσώς δεν συμβάλλουν
προς την κατεύθυνση της συμφωνίας στο Κυπριακό. Αυτό αποδείχθηκε
διαχρονικά και στην πράξη. Τα ΜΟΕ τους είναι συνταγή διαιώνισης του
κατοχικού στάτους κβο.