Το ότι μια μάνα θεωρείται ύποπτη για τον θάνατο των τριών παιδιών της αποτελεί είδηση. Είναι απόλυτα κατανοητό. Αυτό που υπόκειται όμως τούτες όλες τις μέρες ο Ελληνισμός, μαζί και το ακροατήριο της Κύπρου, ξεπερνά κάθε λογική. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από εικασίες που κάνει ο καθένας.
Από: philenews.com / Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Έχουν παρελάσει στα media πρώην σύντροφοι του πατέρα, πρώην της μητέρας, ο κουμπάρος, η κουμπάρα, η φίλη, ο φίλος, όλο το μισό σόι, ιατροδικαστές, γιατροί, απόστρατοι στρατιωτικοί, δάσκαλοι, ντετέκτιβ, αστρολόγοι, καφετζούδες, νεκροθάφτες… Τους ξετρυπώνουν οι δημοσιογράφοι ή εμφανίζονται πρόθυμα από μόνοι τους έτοιμοι να διεκδικήσουν τα όσα λεπτά δημοσιότητας τους επεφύλαξε η μοίρα.
Κανάλια, διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, ραδιοφωνικοί σταθμοί κάνουν ότι μπορούν για να συντηρήσουν το θέμα στην επικαιρότητα. Αναμασούν τα ίδια πράγματα, πλάθουν ιστορίες, πλασάρουν φωτογραφίες, διογκώνουν πληροφορίες, ερμηνεύουν κουβέντες, κινήσεις, βλέμματα, ακόμα και ενδυμασίες… Γιατί πουλάει το θέμα, είναι η εξήγηση. Όντως όμως το αγοράζουμε ή θες δεν θες σου το σερβίρουν καθώς παρακολουθείς τις ειδήσεις από σοβαρά –τάχα– κανάλια;
Για μέρες σου το σερβίρουν ως πρώτη είδηση, πιο σημαντική κι από τον πόλεμο στην Ουκρανία, από τις εκλογές στη Γαλλία, από οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη. Τι τρόπο έχεις να το αποφύγεις; Οι χρήστες του διαδικτύου μπορούν να αποφύγουν τον πειρασμό, όσο δελεαστικός κι αν είναι ο τίτλος, αποφεύγοντας να κάνουν κλικ στην είδηση. Οι υπόλοιποι όμως; Όσοι –κι είναι πολλοί– έχουν την τηλεόραση ανοικτή τα πρωινά ή τα απογεύματα για συντροφιά, πώς μπορούν να στείλουν το μήνυμα ότι μπορούν να ακούσουν και για άλλα πράγματα; Πως είναι ήδη πολύ ζοφερή η ατμόσφαιρα και δεν αντέχουμε άλλο ζόφο. Πανδημία, πόλεμος, ανεργία, ακρίβεια, ανασφάλεια… μας έχουν τσακίσει. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι άλλο ένα δράμα, αλλά λίγο φως.
Λυπηθείτε μας και σεβαστείτε μας. Δεν θέλουμε να ξέρουμε τις λεπτομέρειες του βίου δύο αγνώστων σε μας ανθρώπων. Σε τίποτα δεν μας χρησιμεύουν οι εικασίες. Χοντρικά μόνο, το περίγραμμα, άμα επιβεβαιωθεί, έχει σημασία. Τα υπόλοιπα, όσα ακούμε αναγκαστικά τούτες όλες τις μέρες, δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Ούτε καν την αναγνωσιμότητα, την τηλεθέαση, τα κλικ αφού με το ίδιο ενδιαφέρον καταναλώνουμε ότι εμφανιστεί μπροστά μας. Ο γάμος του τάδε, η εγκυμοσύνη της άλλης, το χαστούκι στα Όσκαρ, τα εξώγαμα του Πούτιν, οι επιχειρήσεις του Ζελένσκι, η βιογραφία του πρώην πρίγκιπα Χάρι… Υπάρχουν τόσα και τόσα θέματα πιο εύπεπτα και πιο ανώδυνα, στα οποία κάνουμε κλικ. Όχι άλλη Ρούλα και Μάνο. Μπουχτίσαμε.
Έχουν παρελάσει στα media πρώην σύντροφοι του πατέρα, πρώην της μητέρας, ο κουμπάρος, η κουμπάρα, η φίλη, ο φίλος, όλο το μισό σόι, ιατροδικαστές, γιατροί, απόστρατοι στρατιωτικοί, δάσκαλοι, ντετέκτιβ, αστρολόγοι, καφετζούδες, νεκροθάφτες… Τους ξετρυπώνουν οι δημοσιογράφοι ή εμφανίζονται πρόθυμα από μόνοι τους έτοιμοι να διεκδικήσουν τα όσα λεπτά δημοσιότητας τους επεφύλαξε η μοίρα.
Κανάλια, διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης, ραδιοφωνικοί σταθμοί κάνουν ότι μπορούν για να συντηρήσουν το θέμα στην επικαιρότητα. Αναμασούν τα ίδια πράγματα, πλάθουν ιστορίες, πλασάρουν φωτογραφίες, διογκώνουν πληροφορίες, ερμηνεύουν κουβέντες, κινήσεις, βλέμματα, ακόμα και ενδυμασίες… Γιατί πουλάει το θέμα, είναι η εξήγηση. Όντως όμως το αγοράζουμε ή θες δεν θες σου το σερβίρουν καθώς παρακολουθείς τις ειδήσεις από σοβαρά –τάχα– κανάλια;
Για μέρες σου το σερβίρουν ως πρώτη είδηση, πιο σημαντική κι από τον πόλεμο στην Ουκρανία, από τις εκλογές στη Γαλλία, από οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη. Τι τρόπο έχεις να το αποφύγεις; Οι χρήστες του διαδικτύου μπορούν να αποφύγουν τον πειρασμό, όσο δελεαστικός κι αν είναι ο τίτλος, αποφεύγοντας να κάνουν κλικ στην είδηση. Οι υπόλοιποι όμως; Όσοι –κι είναι πολλοί– έχουν την τηλεόραση ανοικτή τα πρωινά ή τα απογεύματα για συντροφιά, πώς μπορούν να στείλουν το μήνυμα ότι μπορούν να ακούσουν και για άλλα πράγματα; Πως είναι ήδη πολύ ζοφερή η ατμόσφαιρα και δεν αντέχουμε άλλο ζόφο. Πανδημία, πόλεμος, ανεργία, ακρίβεια, ανασφάλεια… μας έχουν τσακίσει. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι άλλο ένα δράμα, αλλά λίγο φως.
Λυπηθείτε μας και σεβαστείτε μας. Δεν θέλουμε να ξέρουμε τις λεπτομέρειες του βίου δύο αγνώστων σε μας ανθρώπων. Σε τίποτα δεν μας χρησιμεύουν οι εικασίες. Χοντρικά μόνο, το περίγραμμα, άμα επιβεβαιωθεί, έχει σημασία. Τα υπόλοιπα, όσα ακούμε αναγκαστικά τούτες όλες τις μέρες, δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Ούτε καν την αναγνωσιμότητα, την τηλεθέαση, τα κλικ αφού με το ίδιο ενδιαφέρον καταναλώνουμε ότι εμφανιστεί μπροστά μας. Ο γάμος του τάδε, η εγκυμοσύνη της άλλης, το χαστούκι στα Όσκαρ, τα εξώγαμα του Πούτιν, οι επιχειρήσεις του Ζελένσκι, η βιογραφία του πρώην πρίγκιπα Χάρι… Υπάρχουν τόσα και τόσα θέματα πιο εύπεπτα και πιο ανώδυνα, στα οποία κάνουμε κλικ. Όχι άλλη Ρούλα και Μάνο. Μπουχτίσαμε.