Τι εξηγεί το τεράστιο ποσό στρατιωτικής βοήθειας της Πολωνίας στο Κίεβο;

Το Polskie Radio ανέφερε ότι η Πολωνία προμήθευσε το Κίεβο με τα μισά άρματα μάχης, 200 από τα 400, από την έναρξη της συνεχιζόμενης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας στην πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Άλλος εξοπλισμός περιλαμβάνει drones, πυροβολικό, αντιαεροπορικά συστήματα και πυραύλους. Είναι ένα τεράστιο ποσό βοήθειας που εγείρει ερωτήματα σχετικά με το γιατί η Πολωνία έχει επενδύσει τόσο πολύ στην έκβαση αυτής της σύγκρουσης. Η χώρα παίζει ξεκάθαρα τον μεγαλύτερο και πιο ενεργό ρόλο σε αυτό, εκτός από τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και φυσικά το ίδιο το Κίεβο, γεγονός που υποδηλώνει ότι επιδιώκει έναν ευρύτερο στόχο. Ο σκοπός αυτού του κομματιού είναι να εξηγήσει τι ακριβώς μπορεί να είναι αυτό με στόχο την καλύτερη ενημέρωση των παρατηρητών που αναρωτιούνται το ίδιο πράγμα.

Του Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr

Ο εκπρόσωπος της Πολωνικής κυβέρνησης Πιότρ Μύλλερ δήλωσε την περασμένη εβδομάδα πως τα όπλα αξίας 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων που η Βαρσοβία παραδέχτηκε ότι έστειλε στο Κίεβο ήταν «για να υπερασπιστεί την ουκρανική, πολωνική και ευρωπαϊκή κυριαρχία». Από την οπτική γωνία της Πολωνίας, ο πόλεμος αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη Ρωσία μέσω της Ουκρανίας είναι θέμα «κυριαρχίας» γι' αυτήν, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτή η χώρα της Κεντρικής Ευρώπης και επίδοξος περιφερειακός ηγέτης πάντα θεωρούσε πως η Ουκρανία εμπίπτει στη «σφαίρα επιρροής» της, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η προειδοποίηση του Ρώσου αρχηγού κατασκοπείας Σεργκέι Ναρίσκιν την περασμένη εβδομάδα ότι σχεδιάζει να καταλάβει και να προσαρτήσει τη Δυτική Ουκρανία πρέπει να θεωρηθεί αξιόπιστη, ακόμα κι αν δεν είναι προς τα αντικειμενικά συμφέροντα της Πολωνίας να το κάνει.

Το κυβερνών κόμμα «Law & Justice» (PiS σύμφωνα με την πολωνική συντομογραφία του) είναι ανοιχτά ρωσοφοβικό και στην πραγματικότητα καυχιόταν για αυτό στα τέλη Μαρτίου, όταν ο πρωθυπουργός Mateusz Morawiecki ισχυρίστηκε περήφανα πως η χώρα του έθεσε το παγκόσμιο πρότυπο για αυτήν τη μορφή φασισμού (αυτός φυσικά δεν το περιέγραψε έτσι, αν και μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο). Ο γκρίζος καρδινάλιος Jaroslaw Kaczynski είναι παθολογικά ρωσοφοβικός, αφού προσκολλάται στη θεωρία συνωμοσίας πως η Ρωσία σκότωσε τον αδελφό του, τον πρώην πρόεδρο Lech Kaczynski, κατά τη διάρκεια της τραγωδίας του αεροσκάφους στο Σμολένσκ το 2010, παρόλο που δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτό. Υπό μια τέτοια ηγεσία, ήταν δεδομένο πως η Πολωνία θα υποστήριζε στο μέγιστο το Κίεβο εναντίον της Ρωσίας.

Υπάρχει επίσης ένα ιστορικό προηγούμενο, το οποίο δε χάνεται στους Πολωνούς πολιτικούς που θεωρούν τους εαυτούς τους ένθερμους σπουδαστές της ιστορίας, ειδικά αυτό που συνέβη από τότε που η Πολωνία κέρδισε ξανά την ανεξαρτησία της μετά από 123 χρόνια κατοχής από τις τρεις γειτονικές της αυτοκρατορίες. Η Βαρσοβία υποστήριξε το Κίεβο αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στον πόλεμό της εναντίον της Επαναστατικής Ρωσίας που τελικά εξελίχθηκε σε Πολωνο-Σοβιετικό Πόλεμο που κορυφώθηκε στο λεγόμενο «Θαύμα στον Βιστούλα». Μετά από αυτή τη σύγκρουση, η Δυτική Ουκρανία ενσωματώθηκε στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία με την έγκριση της Δύσης, παρά το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ τη διεκδίκησε ως δική της λόγω της σύνδεσής της με την αρχαία Ρωσία του Κιέβου.

Πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω, η Ουκρανία ήταν ένα πεδίο μάχης μεταξύ της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας (η οποία ήταν μια αδήλωτη περιφερειακή αυτοκρατορία) και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας πριν από αιώνες και έτσι η σύγχρονη συμμετοχή της Πολωνίας στον πόλεμο αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στη Ρωσία μέσω αυτής της χώρας ακολουθεί στην πραγματικότητα μια ιστορική λογική από τη σκοπιά της Βαρσοβίας. Επιστρέφοντας στη σημερινή εποχή, η ρωσοφοβική πολωνική ηγεσία φαίνεται να έχει πείσει τον εαυτό της ότι η σκληρά κερδισμένη ανεξαρτησία της μπορεί να υπερασπιστεί μόνο μέσω της επίτευξης του μεγαλύτερου δυνατού «στρατηγικού βάθους» στην Ουκρανία, γεγονός που επεκτείνει επίσης την αξιοπιστία στην προειδοποίηση του Naryshkin για την πιθανή συνωμοσία της Πολωνίας για προσάρτηση της Δυτικής Ουκρανίας.

Το πρόβλημα με αυτήν τη λογική, ωστόσο, είναι πως δεν υπάρχει καμία σύγχρονη βάση για αυτό μετά την ένταξη της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ και την κάλυψη της πυρηνικής ομπρέλας των ΗΠΑ. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα ρεαλιστικό σενάριο όπου οι ΗΠΑ θα παραμείνουν αδρανείς αν η Ρωσία άρχιζε στρατιωτική δράση κατά του περιφερειακού συμμάχου της. Όλα τα μέρη κατανοούν ότι πιθανότατα θα οδηγούσε σε μια πυρηνική ανταλλαγή μεταξύ αυτών των δύο Μεγάλων Δυνάμεων και έτσι πιθανότατα θα τερματίσει τη ζωή στη γη, όπως όλοι το γνωρίζουν όταν όλα έχουν ειπωθεί και γίνει. Ως εκ τούτου, η Πολωνία δε χρειάζεται να επιτύχει κανένα «στρατηγικό βάθος» στην Ουκρανία μέσω στρατιωτικών μέσων, αλλά η απόπειρα να το κάνει, παίζει στις υπερεθνικιστικές ιστορικοπολιτικές φαντασιώσεις του PiS για αποκατάσταση της χαμένης περιφερειακής αυτοκρατορίας του σε βάρος της Ρωσίας.

Σχετικά με αυτό, η ρωσοφοβία του κυβερνώντος κόμματος δεν είναι απλώς παθολογική, αλλά είναι και πολιτικά ιδιοτελής, καθώς διαδίδεται επιθετικά σε όλη την κοινωνία προκειμένου να αποσπά την προσοχή από το PiS που προδίδει τις συντηρητικές-εθνικιστικές αρχές του καλωσορίζοντας εκατομμύρια Ουκρανούς που στην πραγματικότητα αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι πρώτης κατηγορίας σε βάρος των ίδιων των Πολωνών. Αυτή η ριζοσπαστική φιλελεύθερη-παγκοσμιοποιητική πολιτική της κυριολεκτικής εξουκρανοποίησης της Πολωνικής μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μεγάλο βαθμό μονοεθνοτικής κοινωνίας, καθοδηγείται από το απώτερο κίνητρο της μόχλευσης αυτής της κοινότητας των μεταναστών για να επεκτείνει την πολωνική επιρροή στην Ουκρανία (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν μετά το τέλος της σύγκρουσης) αλλά θα μπορούσε να του κοστίσει δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο στο διηνεκές.

Επομένως, η τεράστια πολωνική στρατιωτική βοήθεια προς το Κίεβο συμπληρώνει την εξίσου μαζική κοινωνικοοικονομική βοήθεια που προσφέρει στα εκατομμύρια Ουκρανών που είναι ευπρόσδεκτη στο έδαφός του για να δημιουργήσουν μια εσωτερική και εξωτερική πολιτική με επίκεντρο την Ουκρανία που ισοδυναμεί με την de facto συγχώνευση αυτών των δύο χωρών όπως ακριβώς συνέβη για λίγο όταν η Πολωνία κατέλαβε το Κίεβο για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του πολωνο-σοβιετικού πολέμου. Ενώ η πολωνική ηγεσία φαίνεται να το θεωρεί ειλικρινά αυτό ως μια λεγόμενη «προληπτικά αμυντική» πολιτική, μπορεί επίσης να περιγραφεί από τους επικριτές της ως περιφερειακά ηγεμονική. Σε κάθε περίπτωση, κοστίζει στον πολωνικό λαό ολόκληρο τον ιστό της κοινωνίας του μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ένα ολοένα και μεγαλύτερο ποσό του προϋπολογισμού της χώρας του.

Η Ουκρανία γίνεται ουσιαστικά ένα πολωνικό κράτος-πελάτης που υποστηρίζεται επίσης από το ΝΑΤΟ, το οποίο υποστηρίζει αυτό το σενάριο, καθώς ο Αμερικανός ηγέτης του το θεωρεί πως «μοιράζεται το βάρος της περιφερειακής ηγεσίας» στον κοινό πόλεμο αντιπροσώπων τους στη Ρωσία μέσω αυτής της χώρας. Αυτό που είναι τόσο αμφιλεγόμενο σχετικά με αυτή τη μεγάλη στρατηγική είναι ότι οι ίδιοι Πολωνοί που επηρεάζει πιο άμεσα με κοινωνικοοικονομικούς και πιθανώς σύντομα πολιτικούς τρόπους δεν ρωτήθηκαν ποτέ εάν ήθελαν να «μοιραστούν αυτό το βάρος». Πολλοί συμπονούν ειλικρινά τους Ουκρανούς και την στρατιωτική υπόθεση του Κιέβου, αλλά παραμένει ασαφές εάν θέλουν να συνεχίσουν να επιδοτούν με τους φόρους τους στα εκατομμύρια των προσφύγων στη χώρα τους, να εξοπλίσουν το Κίεβο και πιθανώς να ανοικοδομήσουν την Ουκρανία.