 |
| facebook.com/EmmanuelMacron |
Yves Mamou - gatestoneinstitute.org - Παρουσίαση Freepen.gr
Το αποτέλεσμα ήταν ένα είδος έκπληξης. Πριν από τέσσερις μήνες, ο δημοσιογράφος Éric Zemmour έκανε μια αστραπιαία πρόοδο στις δημοσκοπήσεις αναγκάζοντας όλους τους αντιπάλους του να ασχοληθούν με το αγαπημένο του θέμα: την καταπολέμηση της μαζικής μετανάστευσης. Ο Ζεμούρ φάνηκε μάλιστα να είναι σε θέση να υποκαταστήσει τη Λεπέν και να ανταγωνιστεί τον Μακρόν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ωστόσο, ανέτρεψε όλες τις προβλέψεις. Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία στα τέλη Φεβρουαρίου, ο Zemmour, προφανώς αιφνιδιασμένος, άργησε να καταδικάσει τη ρωσική επίθεση. Τα μέσα ενημέρωσης υπενθύμισαν στη συνέχεια ότι το 2013, ο Zemmour είχε ανακηρύξει τον Πούτιν «άνθρωπο της χρονιάς» και πως ο ίδιος Zemmour είχε ονειρευτεί το 2018 έναν «Γάλλο Πούτιν» για τη Γαλλία. Όσον αφορά τους Ουκρανούς πρόσφυγες, ο Zemmour εκτίμησε ότι θα ήταν καλύτερα στην Πολωνία παρά στη Γαλλία, ένα συναίσθημα που θεωρήθηκε ευρέως ως έλλειψη συμπόνιας. Όπως έγραψε το Christian Science Monitor, "τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης θαύμαζαν τον Πούτιν. Τώρα έχουν εγκλωβιστεί".
Ο πόλεμος στην Ουκρανία οδήγησε σε ένα άλλο μειονέκτημα: τον πληθωρισμό. Οι αυξημένες τιμές για την ενέργεια και τα προϊόντα διατροφής έχουν καταστήσει την αγοραστική δύναμη βασικό θέμα της εκστρατείας, επισκιάζοντας το ζήτημα της μουσουλμανικής μετανάστευσης, η οποία, μέχρι το Μάρτιο, ήταν στο επίκεντρο της συζήτησης.
Ενώ ο Μακρόν φαίνεται σε καλό δρόμο για την επανεκλογή του, είναι σκόπιμο πρώτα να καταρτιστεί ένας ισολογισμός των ενεργειών του ως πρόεδρος. Επί πέντε χρόνια, η θητεία του σημαδεύτηκε από πολιτικά σκάνδαλα που όλα είχαν την ίδια προέλευση: την επιθυμία αυτού του προέδρου, με το παρελθόν του στην επενδυτική τραπεζική, να κάνει το κράτος να λειτουργεί σαν νεοφυής επιχείρηση -- δηλαδή να κάνει το κράτος να λειτουργεί χωρίς τις κρατικές υπηρεσίες.
Επί πέντε χρόνια, ο Μακρόν προσπάθησε, σε βάρος του φορολογούμενου, να οικοδομήσει ένα παράλληλο σύστημα που περιθωριοποιεί ενδιάμεσους φορείς όπως το κοινοβούλιο, τους δημάρχους και τις περιφέρειες. Στο όνομα της «αποτελεσματικότητας», ο Μακρόν προσπάθησε να δημιουργήσει μια ιδιωτική πολιτοφυλακή που εργάζεται γύρω από την οργάνωση ασφαλείας της προεδρίας της Δημοκρατίας (η Υπόθεση Μπενάλα). Επίσης, στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ζήτησε από εταιρείες συμβούλων (όπως McKinsey, Boston Consulting Group, Accenture), αντί των μεγάλων κρατικών θεσμών και υπουργείων, να διαμορφώσουν πολιτικές για το περιβάλλον, την υγεία, την ασφάλεια, την εργασία και τη συνταξιοδότηση.
Η κρίση του Covid-19 ήταν το απόγειο αυτής της λειτουργίας του «Κράτους χωρίς Κράτος». Αν και η Γαλλία είναι μια από τις πιο οργανωμένες χώρες όσον αφορά την υγειονομική περίθαλψη, ο Μακρόν επέλεξε να διαχειριστεί την πανδημία απευθείας με την εταιρεία McKinsey. «Για να διαχειριστεί αυτήν την κρίση (του covid), η πολιτική εξουσία, κυρίως λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς της Δημοκρατίας, προτίμησε να αγνοήσει τους υπάρχοντες μηχανισμούς και αρμοδιότητες και να αναθέσει στρατηγικές αποστολές σε εταιρείες συμβούλων», εξηγεί ο Φρανσουά Αλλά, καθηγητής δημόσιας υγείας και αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας, Επιδημιολογίας και Ανάπτυξης.
Η Barbara Stiegler, αναπληρώτρια καθηγήτρια πολιτικής φιλοσοφίας και διευθύντρια του μεταπτυχιακού προγράμματος Soin, éthique et saté («Φροντίδα, Ηθική και Υγεία») στο Πανεπιστήμιο του Bordeaux Montaigne, είπε επίσης:
«[Η] προσφυγή στη διαβούλευση προδίδει τη βαθιά δυσπιστία αυτών των νέων ηγετών, που προέρχονται από τον κόσμο των επιχειρήσεων, προς το κράτος και την ακαδημαϊκή γνώση. Κλείνοντας τον εαυτό του στο Συμβούλιο Άμυνας του, ο Μακρόν επέλεξε να αποφασίσει και τα δύο χωρίς κράτος και χωρίς ερευνητές, όλους τους μεγάλους προσανατολισμούς της υγειονομικής κρίσης.
Η δυσπιστία του Μακρόν προς το κράτος φαίνεται επίσης σε συνδυασμό με μια δυσπιστία προς το γαλλικό λαό. Ο Μακρόν είναι ένας άνθρωπος που προσβάλλει τακτικά τους Γάλλους. Πριν γίνει πρόεδρος, ενώ ήταν ακόμη υπουργός Οικονομίας, ο Μακρόν αποκάλεσε τις εργαζόμενες στο σφαγείο Gad στο Finistère «αγράμματες». Επιπροσθέτως:
- Στο Lunel, στις 27 Μαΐου 2016, στην περιοχή Hérault, έβρισε δύο απεργούς εργάτες, λέγοντας: «Ο καλύτερος τρόπος για να αγοράσεις ένα κοστούμι είναι να εργάζεσαι».
- Στο Hénin Beaumont (Βόρεια), το 2017, κοίταξε περιφρονητικά τους ανθρώπους της εργατικής τάξης, λέγοντας, «σε αυτή τη λεκάνη εξόρυξης (...) υπάρχει πολύ κάπνισμα και αλκοολισμός».
- Το 2017, στην Αθήνα, ο Μακρόν έκρινε πως «η Γαλλία δεν είναι μια χώρα που μεταρρυθμίζει τον εαυτό της».
- Στη Δανία, επέκρινε τους Γάλλους, αυτούς τους «Γαλάτες ανθεκτικούς στην αλλαγή...»
Η δυσπιστία και η περιφρόνηση πυροδότησε το κίνημα διαμαρτυρίας Gilets Jaunes ("Κίτρινα Γιλέκα") το 2019, όταν η αύξηση των τιμών των καυσίμων προκάλεσε μήνες διαδηλώσεων από την εργατική τάξη της Γαλλίας -- αυτούς τους οποίους η παγκοσμιοποίηση έχει υποβιβάσει στα περίχωρα των μεγάλων πόλεων και που χρειάζονται τα αυτοκίνητά τους να πάνε στη δουλειά. Αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας, περιφρονημένο και παρεξηγημένο, καταπιέστηκε από την αστυνομία με ακραία βία.
Ο Μακρόν, ωστόσο, δεν περιφρόνησε τους πάντες. Έχει δώσει τη μεγαλύτερη προσοχή στο Ισλάμ και τη μουσουλμανική μετανάστευση. Κατά την πενταετή θητεία του, η μετανάστευση από την Αφρική, τη Βόρεια Αφρική και την Ασία δε θεωρήθηκε κίνδυνος, αλλά «ευκαιρία» για τη Γαλλία. Το Seine-Saint-Denis, η πιο κοντινή συνοικία στο Παρίσι και πιθανώς η πιο εξισλαμισμένη στη Γαλλία, δεν θεωρείται από τον Macron ως νευραλγικό κέντρο για τη διακίνηση όπλων και ναρκωτικών. Ο Μακρόν «συνέκρινε το Σεν-Σεντ Ντενί με τη Σίλικον Βάλεϊ». Κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του Μακρόν, δύο εκατομμύρια περισσότεροι μουσουλμάνοι μετανάστες εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία και η χώρα έχει βιώσει μια μόνιμη συζήτηση για το Ισλάμ και τις γυναίκες με πέπλο.
Κατά την ίδια πενταετία, η ανασφάλεια έχει επηρεάσει όλα τα στρώματα της χώρας: στη Γαλλία, μια επίθεση συμβαίνει κάθε 44 δευτερόλεπτα και η αστυνομία έρχεται αντιμέτωπη με μια άρνηση συμμόρφωσης κάθε 30 λεπτά. Στη Γαλλία, η πολιτική αριστερά και τα μέσα ενημέρωσης διεξάγουν πόλεμο κατά της αστυνομίας, ενώ στα προάστια τα αστυνομικά περίπολα δέχονται βίαιες επιθέσεις σε καθημερινή βάση.
Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, οι επιθέσεις σε αστυνομικούς αυξήθηκαν κατά 40% μεταξύ 2009 και 2019, από 26.721 σε 37.431. Το 2020, ο υπουργός Εσωτερικών Gerald Darmanin είπε στο κοινό πως «περισσότερες από 20 επιθέσεις κατά αστυνομικών την ημέρα» καταγράφηκαν στη Γαλλία.
Επί Μακρόν, το εθνικό χρέος αυξήθηκε από 100% του ΑΕΠ σε 113% του ΑΕΠ.
Παρά αυτό το καταστροφικό ρεκόρ, είναι πιθανό ο Μακρόν να επανεκλεγεί στις 24 Απριλίου. Από ποιον; Ποιοι είναι οι ψηφοφόροι του; Πρώτα από όλα να διευκρινίσουμε ότι ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους δεν ψήφισε καν. Ωστόσο, είναι ακριβώς το εκλογικό σώμα της Λεπέν που υποφέρει από αυτήν την κατάσταση: συγκεκριμένα, οι νέοι και οι εργατικές τάξεις. "Η ηλικία και η "κοινωνική" απομόνωση πράγματι τροφοδοτούν την αποχή πολύ σημαντικά. Σαφώς, οι κοινωνικές κατηγορίες που ωφελούνται ελάχιστα από το τρέχον οικονομικό και κοινωνικό σύστημα -- οι φτωχότεροι, οι λιγότερο μορφωμένοι -- απέχουν", σύμφωνα με τον ειδικό στις δημοσκοπήσεις, Paul Cebille.
Τέλος, οι ψηφοφόροι του Μακρόν είναι κυρίως συνταξιούχοι, στελέχη και κάτοικοι μεγάλων πόλεων. Τα στελέχη επωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση και στους ηλικιωμένους και στους συνταξιούχους δεν αρέσει αυτό που μοιάζει με επανάσταση. φοβούνται τις ριζικές αλλαγές που προτείνουν υποψήφιοι όπως ο Ζεμούρ ή η Λεπέν. Έτσι «αποδεικνύεται ότι (οι συνταξιούχοι) φαίνεται να ακολουθούν... τους Γάλλους στο σύνολό τους, που σκοπεύουν να... ψηφίσουν ως πλειοψηφία τον Μακρόν».
Οι ηλικιωμένοι δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά ψηφίζουν.