Τηλέμαχος Χορμοβίτης
Όμως και οι οικονομικές κυρώσεις είναι ένα τεράστιο λάθος. Πέρα από το ότι επιφέρουν ένα τεράστιο πλήγμα στις σχέσεις μας με τη Ρωσία και είναι πιθανόν, στις σημερινές συνθήκες, να οδηγήσουν σε μια επικίνδυνη κλιμάκωση της έντασης που δεν γνωρίζουμε πού θα καταλήξει, η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών έχει αποδείξει περίτρανα πως οι κυρώσεις σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνουν τους στόχους τους. Στη Ρωσία έχουν επιβληθεί οικονομικές κυρώσεις από το 2014, όμως αυτές διόλου δεν την εμπόδισαν να συνεχίσει την ίδια πολιτική και τελικά να εισβάλλει στην Ουκρανία. Και η Ρωσία δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα. Mήπως έπεσε το κομμουνιστικό καθεστώς της Κούβας εξαιτίας του σκληρού αμερικάνικου εμπάργκο τόσων δεκαετιών;
Μήπως δεν παραμένει στην εξουσία ο Κιμ Γιουνκ-Ουν στη Βόρεια Κορέα, ο Μαδούρο στη Βενεζούελα ή οι μουλάδες στο Ιράν, αν και έχουν επιβληθεί οικονομικά μετρά εναντίον τους; Μην ξεχνάμε πως οι λαοί των χωρών στις οποίες επιβάλλονται οικονομικές κυρώσεις, τις βλέπουν -και δικαιολογημένα- σαν μια επιθετική κίνηση από ξένες δυνάμεις και γι' αυτό το λόγο συσπειρώνονται γύρω από τις κυβερνήσεις τους, όσο κακές, διεφθαρμένες ή αυταρχικές κι αν είναι αυτές. Έτσι γίνεται πιο δύσκολη η φιλελευθεροποίηση και ο εκδημοκρατισμός αυτών των καθεστώτων. Επιπλέον, οι οικονομικές κυρώσεις προκαλούν οικονομική ζημιά και στις χώρες που τις επιβάλλουν.
Ειδικά η Ευρώπη που έχει στενές οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία θα πληρώσει ένα τεράστιο τίμημα και μάλιστα χωρίς λόγο, αφού, όπως δείχνει η ιστορία, κατά πάσα πιθανότητα οι οικονομικές κυρώσεις δεν θα αποδώσουν. Ακόμη όμως και αν δεχτώ την άποψη ότι ένα εμπάργκο από όλες τις χώρες του πλανήτη, θα ασκούσε μεγαλύτερη πίεση στη Ρωσία και πιθανόν να είχε μεγαλύτερη επιτυχία, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην περίπτωσή μας (και αμφιβάλλω αν μπορεί να ισχύσει ποτέ γιατί στον πλανήτη υπάρχουν εκατοντάδες κράτη με διαφορετικά συμφέροντα που είναι απίθανο να συμφωνήσουν σε κοινούς στόχους εξωτερικής πολιτικής). Χώρες-γίγαντες όπως η Kίνα, η Ινδία, το Μεξικό, η Βραζιλια, η Τουρκία, με δυναμικές οικονομίες και πληθυσμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων, έχουν δηλώσει πως δεν σκοπεύουν να διακόψουν τις οικονομικές τους σχέσεις με τη Ρωσία. Επομένως, ο Πούτιν κάθε άλλο παρά απομονωμένος είναι αφού έχει τη δυνατότητα να στραφεί σε άλλες αγορές.
Ύστερα από έναν αιώνα κρατισμού και υπαρκτής σοσιαλδημοκρατίας, όταν παρουσιάζεται ένα πρόβλημα έχουμε εθιστεί στην ιδέα πως οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν κάτι! Όταν όμως αυτό το κάτι όχι μόνο δεν έχει αποτέλεσμα αλλά μπορεί να χειροτερεύσει τα πράγματα, τότε το να μην κάνεις τίποτε είναι η πιο σοφή και υπεύθυνη πολιτική. (όσο και αν αυτό δεν αρέσει στον υστερικό όχλο των social media)
ΥΓ Η αντίθεση στα εμπάργκο και στις οικονομικές κυρώσεις είναι συστατικό στοιχείο του οικονομικού φιλελευθερισμού, αλλά οι εγχώριοι λελέδες που ζητούν ακόμη περισσότερα μέτρα εναντίον της Ρωσίας, προτιμούν και εδώ να ταυτίζονται με τη φιλελεφτ καθεστωτική σοσιαλδημοκρατία. Όχι πως εκπλήσσομαι βέβαια...