Οι Έλληνες δε θα ενωθούν ποτέ και οι πολιτικοί πάντα θα βάζουν διχαστικά διλήμματα ακόμα και σε παγκόσμια τραγωδία.
Από: sportime.gr / Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία αποτελεί ντροπή για το ανθρώπινο γένος που εν έτη 2022 βιώνει το σκοτάδι και την τραγωδία.
Η Ουκρανία είναι τώρα το επίκεντρο της θλίψης, της ανησυχίας, της αγωνίας. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία: Να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που υποφέρουν, να προσπαθήσουμε (όσο μπορούμε) να βρεθούμε στη θέση τους διότι πάντα αυτοί την πληρώνουν.
Η κατάσταση είναι εύθραυστη παγκοσμίως. Αλλά η «μηχανή»- με αφορμή και την Ουκρανία- συνεχίζει να «δουλεύει»! Το «διαίρει και βασίλευε» προκειμένου να διαχωρίσουμε τον «κακό» από τον «καλό» πόλεμο (άκουσον, άκουσον) καλά κρατεί και βέβαια η αθάνατη ελληνική φυλή δε θέλει και πολύ για να τσιμπήσει.
Κατά έναν ανεξήγητο λόγο υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που ταυτίζεται με τα συμφέροντα των «μεγάλων» και «ισχυρών». Αυτά που ούτε μπορεί να φανταστεί αλλά μόνο να φαντασιωθεί ότι θα κατανοήσει ή θα φτάσει.
Δεν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος, ούτε νικητής και ηττημένος. Ο πόλεμος έχει πάντα ηττημένους, αφήνει πίσω του το σκοτάδι, το πένθος, το θάνατο, τον ξεριζωμό.
Αλήθεια, ακόμα και οι νικητές του β’ παγκοσμίου πολέμου δεν έκαναν το έγκλημα του αιώνα με την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι; Ο απλός κόσμος πάλι δεν την «πλήρωσε» και δε δυστύχησε για δεκαετίες;
Είναι κάτι για το οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να «καμαρώνει» επειδή την ατομική βόμβα την έριξαν οι «νικητές» και σκότωσαν εκατομμύρια ενώ υποχρέωσαν σε σοβαρά προβλήματα τις επόμενες γενιές;
Βεβαίως και είμαστε με το λαό της Ουκρανίας. Όπως και με το λαό της Ρωσίας και κάθε χώρας. Το ότι δεν αποδεχόμαστε ορισμένοι το σκοτεινό και βεβαρυμένο παρελθόν των «ειρηνιστών» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε δε σημαίνει ότι χαιρόμαστε για αυτό που έκανε και κάνει ο Πούτιν. Ούτε και θα σπεύσουμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του.
Το ότι επισημαίνουμε τις «εθνοκαρθάσεις» και τις σφαγές των Ρωσώφωνων στην Ουκρανία δε σημαίνει ότι υποστηρίζουμε τον Πούτιν. Πάλι με το λαό είμαστε.
Το γεγονός ότι μια «μαριονέτα» που δέχθηκε να παίξει το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» παρουσιάζεται ως «εθνικός ήρωας και θεμελιωτής της δημοκρατίας» χρίζει αμφισβήτησης, δε σημαίνει ότι αγνοούμε ή αποδεχόμαστε τις πρακτικές του Πούτιν.
Και σε περίοδο πολέμου ο Ζελένσκι αποθεώνεται από τα παγκόσμια ΜΜΕ επειδή- λένε- έμεινε εκεί, δείχνει ψυχραιμία κι ετοιμότητα στην τηλεόραση. Ηθοποιός είναι και μάλιστα τηλεκατευθυνόμενος. Μα τι ανοησίες είναι αυτές;
Το ότι είμαστε με την Ουκρανία όπως και με κάθε χώρα που δοκιμάζεται από τη «μάχη αιωνίων» του πλανήτη, είναι αναμφισβήτητο.
Το ένιωσαν οι πρόγονοί μας στη μικρασιατική καταστροφή (100 χρόνια φέτος, μη ξεχνιόμαστε). Το ένιωσαν και στον εμφύλιο που ξέσπασε μετά την απελευθέρωση με Έλληνες να πολεμούν Έλληνες.
Το ένιωσε η Κύπρος όταν βρέθηκε ο αντίστοιχος «χρήσιμος ηλίθιος» να ρίξει την κυβέρνηση του Μακάριου και να βρουν οι Τούρκοι τη δικαιολογία που έψαχναν για τον κίνδυνο του τουρκόφωνου πληθυσμού. Πολλά χρόνια μετά, αποκαλύφθηκε ότι το σχέδιο ήταν αυτό καθώς μόνο από μια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πέσει ο Μακάριος.
Και βρέθηκε…
Το ζήσαμε πιο πρόσφατα στα Ίμια με τα τρία παλικάρια να χάνουν τη ζωή τους μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να «γκριζαριστεί» το Αιγαίο.
Επίσης το έζησαν οι Σέρβοι που βομβαρδίστηκαν «ειρηνικά» από το ΝΑΤΟ επειδή ήθελε να βάλει τέλος στις «εθνοκαθάρσεις» του Μιλόσεβιτς. Μια στιγμή, όμως: Κάπως έτσι δε βρήκε ο Πούτιν και την ευκαιρία για εισβολή;
Πριν από την Ουκρανία το έζησαν οι Ιρακινοί που ανέχτηκαν ένα βάναυσο δικτάτορα, τοποθετημένο από τους Αγγλοαμερικάνους, για να πολεμήσει το θεοκρατικό Ιράν. Ένα Κράτος που οι ίδιοι οι «ειρηνιστές» προκάλεσαν θρησκευτική επανάσταση/παράκρουση όταν τοποθέτησαν έναν ακόμα «χρήσιμο ηλίθιο» για να έχουν τον έλεγχο των πετρελαίων, που «τόλμησε» ένας πατριώτης Πέρσης ηγέτης να εθνικοποιήσει και να τα πουλάει πολύ φθηνότερα στην Ευρώπη.
Και βέβαια το έζησαν οι Κορεάτες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το έζησαν πολύ σκληρά στην Αφρική κατά την αποικιοκρατία όπου δίκην «εκπολιτισμού» σφάζονταν και σκλαβώνονταν.
Πριν την Ουκρανία επίσης το έζησαν και στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη.
Και το ζήσαμε παγκοσμίως όταν το «λατρεμένο παιδί» των Αμερικάνων και των Άγγλων, που θα ήταν «αντίβαρο» στην εξάπλωση του κομμουνισμού και τον παρουσίαζαν ως μεγάλο ηγέτη, αιματοκύλισε τον πλανήτη,
Θα τα νιώθουμε πάντα διότι είμαστε τα μυρμήγκια που βρίσκονται στο μέρος που μαλώνουν οι ελέφαντες. Και γι αυτό δεν είμαστε με καμία πλευρά στον πόλεμο.
Είμαστε με την ειρήνη και με τους λαούς. Που «πληρώνουν» τα παιχνίδια των μεγάλων. Τόσο απλό, έστω κι αν θέλει λίγο μυαλό για να μην ακολουθείτε το δρόμο του διχασμού των πολιτικών ηγετών που αφού σας βάζουν να τσακώνεστε, φεύγουν για τριήμερα.
Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία αποτελεί ντροπή για το ανθρώπινο γένος που εν έτη 2022 βιώνει το σκοτάδι και την τραγωδία.
Η Ουκρανία είναι τώρα το επίκεντρο της θλίψης, της ανησυχίας, της αγωνίας. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία: Να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που υποφέρουν, να προσπαθήσουμε (όσο μπορούμε) να βρεθούμε στη θέση τους διότι πάντα αυτοί την πληρώνουν.
Η κατάσταση είναι εύθραυστη παγκοσμίως. Αλλά η «μηχανή»- με αφορμή και την Ουκρανία- συνεχίζει να «δουλεύει»! Το «διαίρει και βασίλευε» προκειμένου να διαχωρίσουμε τον «κακό» από τον «καλό» πόλεμο (άκουσον, άκουσον) καλά κρατεί και βέβαια η αθάνατη ελληνική φυλή δε θέλει και πολύ για να τσιμπήσει.
Κατά έναν ανεξήγητο λόγο υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που ταυτίζεται με τα συμφέροντα των «μεγάλων» και «ισχυρών». Αυτά που ούτε μπορεί να φανταστεί αλλά μόνο να φαντασιωθεί ότι θα κατανοήσει ή θα φτάσει.
Δεν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος, ούτε νικητής και ηττημένος. Ο πόλεμος έχει πάντα ηττημένους, αφήνει πίσω του το σκοτάδι, το πένθος, το θάνατο, τον ξεριζωμό.
Αλήθεια, ακόμα και οι νικητές του β’ παγκοσμίου πολέμου δεν έκαναν το έγκλημα του αιώνα με την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι; Ο απλός κόσμος πάλι δεν την «πλήρωσε» και δε δυστύχησε για δεκαετίες;
Είναι κάτι για το οποίο η ανθρωπότητα μπορεί να «καμαρώνει» επειδή την ατομική βόμβα την έριξαν οι «νικητές» και σκότωσαν εκατομμύρια ενώ υποχρέωσαν σε σοβαρά προβλήματα τις επόμενες γενιές;
Βεβαίως και είμαστε με το λαό της Ουκρανίας. Όπως και με το λαό της Ρωσίας και κάθε χώρας. Το ότι δεν αποδεχόμαστε ορισμένοι το σκοτεινό και βεβαρυμένο παρελθόν των «ειρηνιστών» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε δε σημαίνει ότι χαιρόμαστε για αυτό που έκανε και κάνει ο Πούτιν. Ούτε και θα σπεύσουμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του.
Το ότι επισημαίνουμε τις «εθνοκαρθάσεις» και τις σφαγές των Ρωσώφωνων στην Ουκρανία δε σημαίνει ότι υποστηρίζουμε τον Πούτιν. Πάλι με το λαό είμαστε.
Το γεγονός ότι μια «μαριονέτα» που δέχθηκε να παίξει το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» παρουσιάζεται ως «εθνικός ήρωας και θεμελιωτής της δημοκρατίας» χρίζει αμφισβήτησης, δε σημαίνει ότι αγνοούμε ή αποδεχόμαστε τις πρακτικές του Πούτιν.
Και σε περίοδο πολέμου ο Ζελένσκι αποθεώνεται από τα παγκόσμια ΜΜΕ επειδή- λένε- έμεινε εκεί, δείχνει ψυχραιμία κι ετοιμότητα στην τηλεόραση. Ηθοποιός είναι και μάλιστα τηλεκατευθυνόμενος. Μα τι ανοησίες είναι αυτές;
Το ότι είμαστε με την Ουκρανία όπως και με κάθε χώρα που δοκιμάζεται από τη «μάχη αιωνίων» του πλανήτη, είναι αναμφισβήτητο.
Το ένιωσαν οι πρόγονοί μας στη μικρασιατική καταστροφή (100 χρόνια φέτος, μη ξεχνιόμαστε). Το ένιωσαν και στον εμφύλιο που ξέσπασε μετά την απελευθέρωση με Έλληνες να πολεμούν Έλληνες.
Το ένιωσε η Κύπρος όταν βρέθηκε ο αντίστοιχος «χρήσιμος ηλίθιος» να ρίξει την κυβέρνηση του Μακάριου και να βρουν οι Τούρκοι τη δικαιολογία που έψαχναν για τον κίνδυνο του τουρκόφωνου πληθυσμού. Πολλά χρόνια μετά, αποκαλύφθηκε ότι το σχέδιο ήταν αυτό καθώς μόνο από μια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να πέσει ο Μακάριος.
Και βρέθηκε…
Το ζήσαμε πιο πρόσφατα στα Ίμια με τα τρία παλικάρια να χάνουν τη ζωή τους μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να «γκριζαριστεί» το Αιγαίο.
Επίσης το έζησαν οι Σέρβοι που βομβαρδίστηκαν «ειρηνικά» από το ΝΑΤΟ επειδή ήθελε να βάλει τέλος στις «εθνοκαθάρσεις» του Μιλόσεβιτς. Μια στιγμή, όμως: Κάπως έτσι δε βρήκε ο Πούτιν και την ευκαιρία για εισβολή;
Πριν από την Ουκρανία το έζησαν οι Ιρακινοί που ανέχτηκαν ένα βάναυσο δικτάτορα, τοποθετημένο από τους Αγγλοαμερικάνους, για να πολεμήσει το θεοκρατικό Ιράν. Ένα Κράτος που οι ίδιοι οι «ειρηνιστές» προκάλεσαν θρησκευτική επανάσταση/παράκρουση όταν τοποθέτησαν έναν ακόμα «χρήσιμο ηλίθιο» για να έχουν τον έλεγχο των πετρελαίων, που «τόλμησε» ένας πατριώτης Πέρσης ηγέτης να εθνικοποιήσει και να τα πουλάει πολύ φθηνότερα στην Ευρώπη.
Και βέβαια το έζησαν οι Κορεάτες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το έζησαν πολύ σκληρά στην Αφρική κατά την αποικιοκρατία όπου δίκην «εκπολιτισμού» σφάζονταν και σκλαβώνονταν.
Πριν την Ουκρανία επίσης το έζησαν και στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο και στην Παλαιστίνη.
Και το ζήσαμε παγκοσμίως όταν το «λατρεμένο παιδί» των Αμερικάνων και των Άγγλων, που θα ήταν «αντίβαρο» στην εξάπλωση του κομμουνισμού και τον παρουσίαζαν ως μεγάλο ηγέτη, αιματοκύλισε τον πλανήτη,
Θα τα νιώθουμε πάντα διότι είμαστε τα μυρμήγκια που βρίσκονται στο μέρος που μαλώνουν οι ελέφαντες. Και γι αυτό δεν είμαστε με καμία πλευρά στον πόλεμο.
Είμαστε με την ειρήνη και με τους λαούς. Που «πληρώνουν» τα παιχνίδια των μεγάλων. Τόσο απλό, έστω κι αν θέλει λίγο μυαλό για να μην ακολουθείτε το δρόμο του διχασμού των πολιτικών ηγετών που αφού σας βάζουν να τσακώνεστε, φεύγουν για τριήμερα.