Του Στρατή Μαζίδη
"Βοηθήστε τη χώρα μου", "φοβάμαι για τη ζωή μου" και άλλα τέτοια από έναν άνθρωπο ο οποίος πριν από περίπου τρία χρόνια εξελέγη πρόεδρος της χώρας του. Είχε την ευκαιρία να καλλιεργήσει την ειρήνη. Να προωθήσει μια άλλη σχέση με τη Μόσχα. Δεν το έκανε. Είχε μια δυνατότητα να τερματίσει την εχθρότητα.
Απεναντίας τον Απρίλιο του 2021, τόσο για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης καθώς πνιγόταν σε σκάνδαλα και καταγγελίες, όσο και πιθανώς με δυτική παρακίνηση (σαν αυτές του Κυπριακού το 1974) έστειλε στρατό στη γραμμή επαφής του Ντονμπάς προϊδεάζοντας για επανεκκίνησης των εχθροπραξιών.
Όταν κατάλαβε πως κανένας δυτικός δε θα χύσει το αίμα του για την Ουκρανία, η Ρωσία είχε ήδη αρχίσει να δρομολογεί την τελευταία φάση της λύσης του προβλήματος. Τις άλλες φάσεις που ξεκινούν ήδη από το 2014, θα τις παρουσιάσουμε προσεχώς.
Όμως ένας ηγέτης δε φοβάται για τη ζωή του, ούτε βάζει άλλους να βγουν μπροστά ζητώντας από το λαό να πάρει τα όπλα και να βγει στους δρόμους. Να κάνει τι; Να σκοτωθεί για λογαριασμό άλλων; Ή να τα βάλει με ένα συγγενικό λαό επειδή έτσι το θέλουν οι ΗΠΑ στα πλαίσια του διαίρει και βασίλευε;
Η Ουκρανία ήδη νιώθει πολύ καλά το "διαίρει" από το 2014. Ο απλός λαός πληρώνει βαρύ τίμημα.
Ένας ηγέτης δεν κρύβεται. Βγαίνει μπροστά κι αναλαμβάνει τις ευθύνες. Διαφορετικά δεν είναι ηγέτης. Ίσως ούτε καν ηθοποιών δεύτερων ρόλων.
Και τι είναι;
Μαριονέτα.