 |
| February. (AP Photo/Brennan Linsley) |
Γράφτηκε από τον Eric Zuesse - southfront.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Στις 6 Φεβρουαρίου, οΤζόινερ έγραψε για εκείνο το ιστολόγιο «Μυστικότητα και Δημοκρατία: Πώς ξέρουμε πότε η κυβέρνησή μας μας λέει την αλήθεια;». Υποστήριξε εκεί ότι ο δημοσιογράφος του AP που, στην ενημέρωση Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις 3 Φεβρουαρίου, είχε πει πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν θα έπρεπε να περιμένει από τον Τύπο του έθνους να εμπιστεύεται αυτόματα την αλήθεια των ισχυρισμών του εναντίον άλλης χώρας, και ο Τζόινερ είπε ότι η λειτουργία του αμερικανικού Τύπου είναι να μεταδίδει τις κατηγορίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ εναντίον μιας χώρας που αντιμετωπίζει ως εχθρό και να μην εγείρει ποτέ ερωτήματα σχετικά με την αλήθεια αυτών των ισχυρισμών, αλλά αντίθετα να αντιμετωπίζει όλα αυτά ως αποδεδειγμένα γεγονότα εναντίον των υποτιθέμενων «εχθρών» της Αμερικής, έτσι ώστε να μη βοηθηθούν ποτέ οι χρισμένοι εχθροί της Αμερικής από την κυβέρνηση των ΗΠΑ — ποτέ να μην βοηθηθούν οι στόχοι του MIC της Αμερικής. Ο τίτλος του άρθρου του καθηγητή Τζόινερ προϋπέθετε ότι μερικές φορές η κυβέρνηση των ΗΠΑ λέει ψέματα, αλλά υποστήριξε πως δε συμβαίνει ποτέ εάν ο ισχυρισμός είναι εναντίον μιας χώρας στην οποία οι ΗΠΑ ενδέχεται να εισβάλουν.
Δημοσίευσα στο άρθρο του Τζόινερ το ακόλουθο σχόλιο αναγνώστη:
Ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν είπε ψέματα για πολλά πράγματα, όπως ότι δεν υπήρξε πραξικόπημα που έφερε στην εξουσία το νέο (αντι-ρωσικό, υπέρ των ΗΠΑ και ΕΕ) καθεστώς στην Ουκρανία το Φεβρουάριο του 2014 (δείτε τα στοιχεία πως ήταν όντως πραξικόπημα των ΗΠΑ στο https://archive.is/cU1oa ); Λοιπόν, γιατί να εμπιστεύεται τώρα το κοινό την αφήγηση των κυβερνήσεων Μπάιντεν (όπως της κυβέρνησης Ομπάμα) ότι η Ρωσία, αντί για τις ΗΠΑ, ήταν/είναι ο επιτιθέμενος εκεί και ότι η Αμερική ήταν/είναι ο υπερασπιστής εκεί; Δεν είναι αυτό το θέμα άλλο ένα παράδειγμα των ψεμάτων «WMD του Σαντάμ» , από την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους και τη Χίλαρι Κλίντον και τον Τζο Μπάιντεν — ΚΑΝΕΙΣ από τους οποίους δεν παραδέχτηκε ποτέ πως έλεγαν ψέματα στον αμερικανικό λαό και κατέστρεψαν το Ιράκ με τα ψέματά τους; «Να με κοροϊδέψεις μια φορά… αλλά να με ξεγελάσεις δύο;» Θέλετε αυτό το ψέμα ρουτίνας να συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό και ανεκτό από το αμερικανικό κοινό; Ντριν, ντριν! Σας καλεί το MIC! Απλώς κλείστε τους το τηλέφωνο
Η άποψη που είχε παρουσιάσει ο Τζόινερ στο blog-post του (και στην οποία είχα απαντήσει) ήταν ότι «Υπάρχει θεμιτή ανάγκη να κρατάμε μυστικά από το αμερικανικό κοινό, μήπως πέσουν στα χέρια των εχθρών μας». Ωστόσο, εάν η κυβέρνηση είναι, η ίδια, εχθρός του αμερικανικού κοινού, τότε πόσο αληθινή είναι αυτή η δικαιολογία; Συνέχισε στο άρθρο του λέγοντας «Αλλά πολύ συχνά, οι πληροφορίες ταξινομούνται «απλώς για να είναι στην ασφαλή πλευρά» και στη συνέχεια παραμένουν ταξινομημένες για πάρα πολύ καιρό». Ωστόσο, εξακολουθούσε να στρέφεται κατά των δημοσιογράφων που αμφιβάλλουν για την αλήθεια των ισχυρισμών της κυβέρνησής τους σχετικά με τις διεθνείς σχέσεις, καθώς αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει τον «εχθρό». Εάν το Κογκρέσο δεν έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον μιας χώρας, τότε δεν ΥΠΑΡΧΕΙ (σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ) «εχθρός» και επομένως δεν υπάρχει συνταγματική δικαιολογία όπως π.χ.«Υπάρχει θεμιτή ανάγκη να κρατάμε μυστικά από το αμερικανικό κοινό, μήπως πέσουν στα χέρια των εχθρών μας». Τότε είναι απλώς η κυβέρνηση ενάντια στο δικό της κοινό.
Δεν ήταν το μεγάλο ψέμα της κυβέρνησης των ΗΠΑ στον αμερικανικό λαό το 2002 και στις αρχές του 2003, εναντίον (και αυτό κατέστρεψε) του Ιράκ, επαρκή απόδειξη ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ ΜΠΟΡΕΙ να είναι ο εχθρός του ίδιου του κοινού (και όχι ΜΟΝΟ εχθρός των «εχθρών της», όπως — υποτίθεται — το Ιράκ); Επιπλέον, πολλές μεταγενέστερες περιπτώσεις ψεύδους της κυβέρνησης των ΗΠΑ στον αμερικανικό λαό αποκαλύφθηκαν επίσης στη συνέχεια. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ λέει ψέματα ρουτίνας σχετικά με τις διεθνείς σχέσεις (ακόμα και για ορισμένα εσωτερικά ζητήματα), αλλά ειδικά ψέματα στο κοινό της σχετικά με τις διεθνείς σχέσεις (που είναι συγκεκριμένα ο τομέας που έλεγε ο Τζόινερ ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ ΠΟΤΕ δε λέει ψέματα στον αμερικανικό λαό).
Το άρθρο του Τζόινερ παίρνει μια εξαιρετικά εχθρική θέση ενάντια σε έναν Τύπο που δεν είναι προπαγανδιστικός για την κυβέρνηση του έθνους του. Είπε, για παράδειγμα, pvw «έγγραφα που κυκλοφόρησαν από προδότες στο ρωσικό μέτωπο Wikileaks και στη συνέχεια δημοσιεύθηκαν από μεγάλες εφημερίδες» — μια ρήτρα που ΥΠΟΘΕΤΕΙ ότι (ο Αυστραλός) Τζούλιαν Ασάνζ είναι μυστικός Ρώσος πράκτορας που θα έπρεπε να εκδοθεί στις ΗΠΑ για να πεθάνει σε μια φυλακή εδώ αντί στη Βρετανία, και ότι όλα όσα εμπλέκονται στο WikiLeaks (συμπεριλαμβανομένων των μέσων ειδήσεων-που δημοσιεύουν πληροφορίες από αυτό) είναι άθλια, και ότι η Ρωσία παρέμεινε εχθρός της Αμερικής μετά τη λήξη της Σοβιετικής Ένωσης και του κομμουνισμού της και του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991.
Επιπλέον, μια απάντηση που έδωσε σε ένα από τα σχόλια των αναγνωστών του άρθρου του: «Υπήρχαν άλλοι τρόποι για να σφυρίξει ο Έλσμπεργκ που θα προτιμούσα. Αλλά διαφέρει από τον Μάνινγκ, τον Σνόουντεν και άλλους στο πως ήταν διακριτικός σε ό,τι κυκλοφόρησε. Έλεγξε τα έγγραφα αντί απλώς να αποκαλύψει ό,τι μπορούσε να βρει στα χέρια του». Προφανώς, λείπει το όνομα «Ασάνζ» από αυτήν την απάντηση (και δεν ανέφερε καν τον "Assange" στο άρθρο του), αλλά δεν έδωσε καμία ένδειξη ότι αντιτίθεται στην απαίτηση του καθεστώτος των ΗΠΑ να εκδώσει το Ηνωμένο Βασίλειο τον Assange σε βέβαιο Αμερικανικό θάνατο. Μια πιο ακραία θέση υπέρ του MIC (και κατά της διαφάνειας και της μυστικότητας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ) είναι δύσκολο ακόμη και να φανταστεί κανείς. Η στάση που εκφράζει ο Τζόινερ (παρά τις έντεχνες συσκότισεις του να το κρύψει) είναι ολοκληρωτική. Ο αμερικανικός στρατός τον προσλαμβάνει για να διδάξει τους επίλεκτους πεζοναύτες. Τι λέει αυτό για την αμερικανική «δημοκρατία» και ακόμη και για τη « συνταγματική δημοκρατία» της Αμερικής; Δεν έχει υπάρξει κήρυξη πολέμου των ΗΠΑ από το 1941, αλλά, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αμερική (και ο αντισυνταγματικός «μόνιμος στρατός» της που δημιούργησε ο Τρούμαν) έχει εισβάλει και έχει καταλάβει χώρες σε περισσότερες από 125 διαφορετικές περιπτώσεις— ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ Η.Π.Α. και οι ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ από αυτές τις 125+ εισβολές έγιναν ΜΕΤΑ το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, ΟΧΙ πριν. Ήταν όταν οι ΗΠΑ στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΧΘΡΟ — ούτε καν αδήλωτο. Αυτή είναι λοιπόν μια ψυχικά άρρωστη χώρα. Είναι τέτοια γιατί λένε ψέματα τόσο πολύ. Αλλά η Τζόινερ θέλει ο Τύπος της να είναι καθαρά προπαγανδιστικός σε θέματα πολέμου και ειρήνης. Και διδάσκει πεζοναύτες.
Η φράση του Τζόινερ, «ο υπαινιγμός πως οι ρεπόρτερ πρέπει να εκλάβουν τον λόγο τους ως ευαγγέλιο ή να γίνουν συνταξιδιώτες με τους εχθρούς μας είναι απλώς ξεκάθαρος» ΔΕΝ έρχεται σε αντίθεση με ό,τι έχω πει. Αυτή η θολή φράση του Τζόινερ δεν είναι δεσμευτική σχετικά με το εάν αυτό που έλεγε ο δημοσιογράφος του AP Ματ Λι στον εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νεντ Πράις στις 3 Φεβρουαρίου ήταν ή δεν ήταν αυτό που ΕΠΡΕΠΕ να έλεγαν οι δημοσιογράφοι σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου σχετικά με το εάν ο ισχυρισμός της κυβέρνησης των ΗΠΑ θα έπρεπε απλώς να θεωρηθεί αληθής και να αναφερθεί στο κοινό σαν να είναι αληθινός.
Η ασάφεια ενσωματώθηκε προσεκτικά στο άρθρο του Τζόινερ, έτσι ώστε να επιτραπεί στους ανθρώπους που πιστεύουν ότι φταίνε τα σχόλια του Lee σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου και πως οι απαντήσεις του Πράις σε αυτά τα σχόλια ήταν εντάξει. Στην πραγματικότητα, ο Τζόινερ ήταν ΤΟΣΟ διφορούμενος που ούτε καν ανέφερε τίποτα για εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, η οποία είχε ξεκάθαρα πυροδοτήσει το άρθρο του Τζόινερ, ώστε να παρουσίασει τα σχόλια του Πράις (του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ) σε πιο ευνοϊκή κι αρμόζουσα μορφή σε κάθε δημοκρατία.
Το να είναι επιδέξια διφορούμενος ένας προπαγανδιστής όταν υπερασπίζεται την πλευρά που λέει ψέματα ΔΕΝ ταυτίζεται με την αλήθεια που δηλώνει. Ο ισχυρισμός του Τζόινερ πως «Υπάρχει θεμιτή ανάγκη να κρατηθούν μυστικά από το αμερικανικό κοινό, για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών μας» μοιάζει εντυπωσιακά με αυτό που έλεγαν ναζί αξιωματούχοι όταν ισχυρίστηκαν πως «Υπάρχει θεμιτή ανάγκη να κρατηθούν μυστικά από το γερμανικό λαό, για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών μας («τους Εβραίους» τότε· αλλά στην Αμερική «τους Ρώσους» σήμερα).
Επιπλέον, ο ισχυρισμός του Τζόινερ απαντώντας σε ένα σχόλιο αναγνώστη όταν είπε ότι «Υπήρχαν άλλοι τρόποι για να σφυρίξει ο Ellsberg που θα προτιμούσα. Αλλά διαφέρει από τον Μάνινγκ, τον Σνόουντεν και άλλους στο ότι ήταν διακριτικός σε ό,τι κυκλοφόρησε. Έλεγξε τα έγγραφα αντί απλώς να αποκαλύψει ό,τι μπορούσε να βρει στα χέρια του» ήταν ΕΠΙΣΗΣ φασιστικό (και όχι ΑΠΛΩΣ ψεύτικο όπως η ιστορία, που επίσης είναι). Δεν απαιτείται από έναν Ασάνζ, ή οποιονδήποτε άλλο πληροφοριοδότη ή αυθεντικό ερευνητή δημοσιογράφο (ή εκδότη τέτοιου είδους), να μπορεί να αναγνωρίσει ότι ο Τζόινερ είναι εναντίον του και υποστηρίζει τις τιμωρίες που τους επιβάλλει (ή σκοπεύει να επιβάλει) το καθεστώς — για τις καταγγελίες τους κατά του καθεστώτος.
Επιπλέον: η Αμερική δεν έχει πλέον κληρωτό στρατού. Είναι πλέον αποκλειστικά εθελοντικός και τα μέλη του μπαίνουν σε αυτό ΘΕΛΟΝΤΑΣ να είναι μέρος του MIC της Αμερικής και αποδεχόμενοι ότι μπορεί να αποφορτιστούν άτιμα ή με άλλο τρόπο αρνητικά (και να χάσουν τα στρατιωτικά τους οφέλη) εάν ΕΡΩΤΗΣΟΥΝ τόσο πολύ τα αφεντικά τους, τα οποία τους κατηχούν συνεχώς με τα επίσημα ψέματα ότι αυτά πρέπει να πιστεύψουν ακόμη και πριν εγγραφούν. Αυτοί οι εκπαιδευόμενοι ΠΡΕΠΕΙ να συμμορφωθούν με τα ψέματα των αφεντικών τους. Απαιτείται από αυτούς. Καθηγητές όπως ο Τζόινερ προωθούν την ίδια ατζέντα του MIC, όχι μόνο όταν γράφουν προπαγάνδα για το Atlantic Council και άλλα τέτοια μέτωπα του MIC, αλλά όταν βαθμολογούν τους μαθητές τους. Κάθε στρατιώτης των ΗΠΑ που μαθαίνει την αλήθεια πολύ αργά είναι κολλημένος: παγιδευμένος σε αυτά τα ψέματα και υποχρεούται να συμπεριφέρεται σαν αυτά τα ψέματα να είναι αντίθετα αλήθειες. Το να υπογράψεις στον αμερικανικό στρατό σημαίνει να δεσμευτείς να πιστέψεις αυτά τα ψέματα και να αποδεχτείς την τιμωρία για να τα ανακρίνεις δημόσια πριν αποσυρθείς από αυτόν. (Φυσικά, μετά τη συνταξιοδότηση, κάποιος είναι ελεύθερος να το κάνει.) Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπηρεσίας, ο εγκέφαλός του ανήκει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αυτό είναι απλώς ένα γεγονός.