 |
| Ρhοtο: Ρublic dοmain |
Tim Kirby - strategic-culture.org / Παρουσίαση Freepen.gr
Ίσως ήμουν πολύ αισιόδοξος στην αρχή του 2022 σχετικά με τις πιθανότητες ότι η Ουάσιγκτον και η Μόσχα θα μπορούσαν να βρουν μια συμβιβαστική θέση για την Ουκρανική Κρίση. Όταν το Κρεμλίνο έστειλε μια λίστα με αιτήματα προς τα δυτικά και οι ομόλογοί τους συμφώνησαν να συναντηθούν και να τη συζητήσουν, φαινόταν λογικό να πιστεύουμε πως αυτός ο εφιάλτης μπορεί τελικά να τελειώσει. Η προσφορά ήταν ουσιαστικά η επίλυση της σύγκρουσης ορίζοντας σαφώς νέες σφαίρες επιρροής (ποιος είναι για πάντα στο ΝΑΤΟ και ποιος δε θα είναι ποτέ) σε μια νέα Πολυπολική εποχή. Ωστόσο, όταν ξεκίνησαν οι πραγματικές διαπραγματεύσεις, οι ελπίδες μου για έναν ειρηνικό 21ο αιώνα διακόπηκαν γρήγορα. Όπως μου είπαν πολλοί Ρώσοι, η διαπραγμάτευση με Αμερικανούς είναι δύσκολη λόγω ενός συγκεκριμένου στυλ συλλογισμού «καταλαβαίνουμε τις ανησυχίες σας… ΑΛΛΑ», που ακούει αλλά δεν επεξεργάζεται ούτε επιθυμεί να κατανοήσει την άλλη πλευρά μόνο για να διπλασιάσει την αρχική του θέση.
Το έχω ακούσει αυτό ένα εκατομμύριο φορές, ότι εμείς, οι γιοι της ελευθερίας, είμαστε πολύ καλοί στο να δίνουμε την ψευδαίσθηση πως ακούμε και συμπονάμε όσους βρίσκονται απέναντι από το τραπέζι, ενώ δεν μετακινούμαστε ούτε ένα δέκατο έκτο της ίντσας. Και καλά, για να είμαι ειλικρινής, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι «καλό για εμάς». Για δεκαετίες οι Ρώσοι εξαπατήθηκαν εντελώς από τις διαπραγματευτικές μας τακτικές. Οι Ρώσοι αντιλαμβάνονται το αμερικανικό χαμόγελο ως ένδειξη βλακείας και αδυναμίας, καθώς και άλλα επιφανειακά σημάδια φιλίας που τους νανουρίζουν σε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Συνάντησα εκπληκτικά ισχυρούς ανθρώπους στη Ρωσία που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα προβλήματα με την Αμερική δεν είναι γεωπολιτικά, συστημικά ή βασισμένα στη δυναμική του παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος, αλλά προσωπικής φύσης που μπορεί να λυθεί μέσω κάποιου είδους φιλικής διπλωματίας και πολιτιστικής κατανόησης.
Στην πραγματικότητα, η ευπιστία της Ρωσίας είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε αρχικά εδώ. Ο Ρίγκαν έδωσε πολλές υποσχέσεις στον Γκορμπατσόφ που τις αγόρασε. Μερικά χρόνια αργότερα, ολόκληρο το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είναι καπιταλιστικό και υπό τον έλεγχο της Δύσης, η Ρωσία έζησε τη «μεγαλύτερη γεωπολιτική τραγωδία του 20ου αιώνα » και δε χρειαζόταν καμία μαγεία του Χόλιγουντ για να γυριστεί μια ταινία σε στυλ Mad Max σε καμία μεγάλη πρώην Σοβιετική πόλη.
Με βάση αυτό, μάλλον θα έπρεπε να είχα δει πως η Ουάσιγκτον θα συμμετείχε σε μεγάλες θεατρικές και συναισθηματικές διαπραγματεύσεις που στον πυρήνα τους θα περιλάμβαναν μηδενικές πραγματικές διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς να μένουν στα όπλα τους.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι αργότερα υπήρξε μια μυστική αντιπροσφορά που δεν επρόκειτο να αποκαλυφθεί στο κοινό από την ομάδα Μπάιντεν. Αυτή η κίνηση θα είναι τροφή για διαδικτυακή συνωμοτική σκέψη για τα επόμενα χρόνια, αλλά τελικά οι Ρώσοι δεν ενθουσιάστηκαν ακριβώς με την προσφορά, πιθανώς λόγω μιας άλλης πτυχής του τρόπου με τον οποίο η Αμερική διαπραγματεύεται με τους Untermenschen (υπάνθρωποι). Όταν κατέλαβαν τη γη των Ινδιάνων, συνάπτοντας φανταχτερά συμβόλαια για να τους προσφέρουν γυαλιστερές χάντρες ως αποζημίωση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήξερε ακριβώς τι έκανε, αλλά δεν ντρέπονταν καθώς τους έβλεπαν ως απολίτιστα ζώα, με τον ίδιο τρόπο που η Ουάσιγκτον βλέπει τους Ρώσους σήμερα. «Θα σας κάνουμε δέκα φρικτά πράγματα, αλλά θα ανακαλέσουμε ένα από αυτά εάν υπογράψετε τα X,Y και Z, και θα πρέπει να θεωρείτε για τον εαυτό σας τιμή που είχατε την ευκαιρία να καταλήξετε σε μια τέτοια συμφωνία μαζί μας».
Αυτός ο τύπος συλλογισμού με έκανε να πιστέψω πως οι ΗΠΑ θα μπορούσαν απλώς να εγκαταλείψουν περίπου τη μισή Ουκρανία, για να κάνουν τους Ρώσους να υπογράψουν σε ΟΛΑ τα άλλα εδάφη στην Ευρώπη και τυχόν υπαινιγμούς επιρροής της ήπιας δύναμης που μπορεί να έχουν εκεί. Ουσιαστικά, η Αμερική θα έπαιρνε την Ευρώπη (όλη τη γη που κέρδισε από τον Ψυχρό Πόλεμο) και η Ρωσία θα έπαιρνε πίσω ένα μέρος της παραδοσιακής της επικράτειας (χάντρες με τη μορφή του 50%+ της Ουκρανίας). Αυτό θα μπορούσε εύκολα να επιτευχθεί με ένα απλό δημόσιο δημοψήφισμα που θα έσκιζε αυτό το ψευδοέθνος στα δύο αμέσως. Μια συμφωνία μεταξύ αυτών των δύο δυνάμεων αυτού του είδους θα ήταν μια ανθρώπινη, αναίμακτη λύση που θα ήταν μια μακροπρόθεσμη νίκη για την Ουάσιγκτον, καθώς θα έπαιρνε σχεδόν τα πάντα. Αλλά οι άνθρωποι δεν αποκαλούν αυτή την οντότητα, τον Παγκόσμιο Ηγεμόνα ως χαριτωμένο, δεν θα έχετε θεούς μπροστά στην Ουάσιγκτον.
Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθούν τα αποτελέσματα στα οποία μπορούν να συμφωνήσουν το Πεντάγωνο/Οβάλ Γραφείο και το Κρεμλίνο είναι δυστυχώς κάποιου είδους πόλεμος αντιπροσώπων που θα διχάσει την Ευρώπη, αλλά με τρόπο πολύ πιο πόσιμο για την Ουάσιγκτον. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αντιπαράθεσης στην Ουκρανία θα είναι σχεδόν πανομοιότυπα με μια διαδικασία δημοψηφίσματος – θα τη διαλύσει με μεγάλο μέρος της επικράτειας να πηγαίνει στη Ρωσία, αλλά η διαφορά είναι ότι η σύγκρουση επιτρέπει στο Στρατιωτικό Βιομηχανικό Συγκρότημα να τρέφεται για άλλη μια γενιά. Θα είναι σε θέση να απορρίψουν δισεκατομμύρια παλαιάς τεχνολογίας στους συμμάχους τους και να δημιουργήσουν κάθε είδους άμυνες στο ανατολικό περιθώριο της ΕΕ με αστρονομικό κόστος.
Για να είμαι σαφής, προσωπικά πιστεύω ότι πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης του Στρατιωτικού Βιομηχανικού Συγκροτήματος, δεν απαιτούν πλέον ούτε λογική ούτε αιτιολόγηση για να εφαρμοστούν. Ο πόλεμος ή ένας συγκεκριμένος εχθρός δεν χρειάζεται πλέον για να αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες, αλλά η δύναμη της ιστορικής αδράνειας δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Η Ουάσιγκτον έχει συνηθίσει να χρειάζεται έναν εχθρό για να τον καταχωρίσει ως κάποιο είδος στοιχείου γραμμής και αυτήν την στιγμή η λίστα των εχθρών φαίνεται λίγο κενή με το Αφγανιστάν να έχει κλείσει. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε πως ο Τραμπ σκότωσε αθόρυβα τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας ενώ δεν τον αντικατέστησε. Το πανταχού παρόν Daesh/ISIS, η Αλ Κάιντα και η Ισλαμική Τρομοκρατία έχουν με κάποιο τρόπο εξαφανιστεί με μαγικό τρόπο και ωστόσο κανείς στην εξουσία δεν υπαινίχθηκε καν τη μείωση των αμυντικών προϋπολογισμών. Δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη να αντικατασταθεί η ισλαμική τρομοκρατία με τη Ρωσία ως στόχο της ημέρας, αλλά οι ΗΠΑ είναι συνηθισμένες να έχουν έναν επίσημο εχθρό.
Έτσι, ένας πόλεμος με αντιπροσώπους στην Ουκρανία θα μπορούσε να δικαιολογήσει άπειρες δαπάνες για την προστασία της Δημοκρατίας από τους κακούς Ρώσους που θέλουν απλώς να βαδίσουν προς στο Παρίσι με αστραφτερό ιππικό και αστραφτερές ξιφολόγχες ή οποιαδήποτε ανόητη φαντασίωση μπορούν να ονειρευτούν τα Mainstream Media.
Για τους Ρώσους, η απώλεια χιλιάδων αναγκαστικών εκπατρισθέντων συμπατριωτών τους στην Ουκρανία δεν προσφέρεται για γέλιο, αλλά είναι κάτι σίγουρο, σε μια μάχη μεταξύ του ουκρανικού στρατού που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον και των Αποσχισμένων Δημοκρατιών που υποστηρίζονται από τη Ρωσία, όλοι γνωρίζουμε ποιος θα κερδίσει, και έτσι η «realpolitik» πιθανότατα θα κερδίσει τη μέρα πίσω από τα τείχη του Κρεμλίνου.
Ουσιαστικά, λοιπόν, αντί να καταλήξουμε σε μια ειρηνική και σεβαστή συμφωνία, όπου η Ουάσιγκτον αποκτά σχεδόν όλη την Ευρώπη με τη Ρωσία να παίρνει πίσω μέρος από τα χαμένα της εδάφη για να αποφύγει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα θα συμβεί πιθανώς μόνο με χιλιάδες νεκρούς, τρισεκατομμύρια Δολάρια φορολογουμένων των ΗΠΑ και πολιτική εχθρότητα μιας γενιάς που θα ριχτεί στη συμφωνία. Αυτό το σενάριο εξηγεί το μυστικό χαρακτήρα των απαντήσεων της Ουάσιγκτον και το γεγονός ότι τόσο ο Ζελένσκι όσο και ο Λόιντ Όστιν κατέστησαν σαφές πως ο αμερικανικός στρατός δεν πρόκειται να πεθάνει για τον «άνηθο» στα περίχωρα του Κιέβου.
Εάν η ανάγνωση σε αυτό το άρθρο είναι σωστή, τότε μπορούμε και πάλι να δούμε γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο περιφρονούν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ καθώς είναι εθισμένες στον πόλεμο και απαιτούν συνεχώς κάποιου είδους νέα θυσία για να κρατήσουν τη φωτιά αναμμένη. Αυτήν την στιγμή, με κάποιες διαπραγματεύσεις θα μπορούσαμε πραγματικά να βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας εξαιρετικά μακροπρόθεσμης ειρήνης σε μια ξεκάθαρα διαιρεμένη Ευρώπη που θα κυριαρχούνταν σε συντριπτική πλειοψηφία από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετά καλό για την Ουάσιγκτον, οπότε μάλλον εξετάζουμε τον πρώτο αληθινό πόλεμο μεσολάβησης του Ψυχρού Πολέμου 2.0 που θα κάνει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη «ευτυχισμένα» σε κάποιο επίπεδο. Προφανώς, κάνω πολλές εικασίες εδώ, αλλά αυτό είναι μέρος της δουλειάς της ανάλυσης, να γνωστοποιήσει κανείς αυτό που θα μπορούσε να συμβεί και αντίστροφα, αυτό που απλά δεν μπορεί να γίνει.