 |
| viarami / pixabay |
Russia Today - Tom Fowdy / Παρουσίαση Freepen.gr
Αυτό που είναι περίεργο με αυτούς τους λόγους είναι ότι δεν φαίνεται να μοιάζουν με πραγματικά γεγονότα όσο αντι-κινεζικά κλισέ που είναι συνηθισμένα στον αμερικανικό λόγο, ανεξάρτητα από το αν είναι αληθινά ή όχι. Για παράδειγμα, ισχυρίζεται πως «το BRI καθυστερεί» – αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι συμβαίνει αυτό, αλλά το αντίθετο.
Ο συγγραφέας παραλείπει να αναφέρει τι πραγματικά συμβαίνει εδώ σχετικά με τις απόψεις της Κίνας στη Δύση: οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν, σε συνδυασμό με τους στενότερους εταίρους τους, έναν πόλεμο προπαγάνδας εναντίον του Πεκίνου για να νομιμοποιήσουν τους στόχους τους, που περιέχει την Κίνα.
Αν πιστεύετε αυτήν τη συμβατική αφήγηση, η Κίνα πρέπει να είναι αντιπαθητική τώρα γιατί ξαφνικά μια μέρα άρχισε να κάνει κακά πράγματα, όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, και έγινε μια «επιθετική» χώρα, αποξενώνοντας τους πάντες με τη «διπλωματία των λύκων πολεμιστών». Είναι σαν να συνέβη αυτό τυχαία χωρίς λόγο, και άλλες χώρες δικαιώνονται απόλυτα στην απάντησή τους σε αυτό.
Τουλάχιστον έτσι έχει ρυθμιστεί ο μέσος Δυτικός να το καταλάβει. Δε θα πίστευαν ότι η Κίνα είναι ουσιαστικά το ίδιο κράτος που ήταν από το 1949, με το ίδιο κυβερνών κόμμα, με εξαιρετικά συνεπείς εδαφικές διεκδικήσεις και στόχους, ακόμα κι αν έχει διαφορετικές πολιτικές για να τους πετύχει, αλλά μόνο πως ξαφνικά άρχισε να «αλλάζει για τόσο το χειρότερο» υπό τον Σι Τζινπίνγκ που την έθεσε σε μια πορεία «παγκόσμιας κυριαρχίας».
Αυτό που οι Δυτικοί μπορεί να μην τείνουν ποτέ να σκεφτούν είναι ότι έχουν χειραγωγηθεί σε αυτές τις πεποιθήσεις από μια εσκεμμένη εκστρατεία των ΗΠΑ για αλλαγή της κοινής γνώμης κατά της Κίνας, για δαιμονοποίηση, δυσφήμιση και απομόνωση της χώρας, για εκτροχιασμό της διεθνούς δέσμευσής της και δικαιολόγηση των νέων προτεραιοτήτων της Ουάσιγκτον εναντίον της.
Ωστόσο, φυσικά, αυτό ακριβώς συνέβη. Η μηχανή εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής στηρίζεται σε ένα βιβλίο παιχνιδιού που είναι γνωστό ως «κατασκευαστική συναίνεση» - ο οπλισμός των πόρων του κράτους για τον συντονισμό ειδικών, δεξαμενών σκέψης και δημοσιογράφων για να εστιάσουν την προσοχή σε θέματα που στη συνέχεια επηρεάζουν την κοινή γνώμη για να δημιουργήσουν οργανική υποστήριξη για την πολιτική της Ουάσιγκτον προτιμήσεις.
Είναι μια στρατηγική που έχει σχεδιαστεί για να δημιουργήσει μια «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» συγκαλύπτοντας την επιθετικότητα υπό το πρόσχημα της υποκίνησης μιας «ηθικής υπόθεσης» εναντίον του εν λόγω στόχου. Αυτό γίνεται συχνά χρησιμοποιώντας το μάντρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκμεταλλεύοντας και χειραγωγώντας την καλή θέληση των ανθρώπων μέσω της θεατρικής ενορχήστρωσης της κρίσης και στη συνέχεια συγκαλύπτοντας τους επιδιωκόμενους στόχους εξωτερικής πολιτικής ως δικαιολογημένη πράξη καλοσύνης και «ανησυχίας». Είναι αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ στη δημιουργία κάθε πολέμου, και αυτό κάνουν τώρα όσον αφορά την Κίνα.
Ήταν το 2018 που η Αμερική, υπό την κυβέρνηση Τραμπ, ξεκίνησε τον πόλεμο της κοινής γνώμης εναντίον της Κίνας. Αφού «ασχολήθηκε» με το ζήτημα της Βόρειας Κορέας, ο Λευκός Οίκος έστρεψε την εστίασή του στο Πεκίνο και έλαβε μια σειρά από πρωτοβουλίες εναντίον του. Ήταν εκείνο το έτος που η στρατηγική εθνικής ασφάλειας χαρακτήρισε την Κίνα «γεωπολιτικό ανταγωνιστή» και ξεκίνησε πολέμους ενάντια στο κινεζικό εμπόριο και την τεχνολογία. Σε συνδυασμό, ξεκίνησε η πορεία για την παραγωγή δημόσιας συναίνεσης κατά της Κίνας. Δεν ήταν τυχαίο που ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται ισχυρισμοί και επιχειρήματα σχετικά με το Xinjiang. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν πώς οι τροχοί τέθηκαν σε κίνηση εδώ.
Η ομάδα Victims of Communism, μια επιθετική δεξαμενή σκέψης της δεξιάς στην Ουάσιγκτον, ανέφερε ότι οι δωρεές της αυξήθηκαν ξαφνικά από 2 εκατομμύρια δολάρια σε 12 εκατομμύρια δολάρια το 2018. Τι συνέβαινε; Από πού προήλθε η ξαφνική εισροή δωρεών; Και το πιο σημαντικό: Γιατί; Η απάντηση ήταν η νέα εστίαση της Ουάσιγκτον στην Κίνα. Αυτή η οργάνωση ξαφνικά μετατράπηκε από κάτι σκοτεινό σε μια σημαντική φωνή που υποστήριξε το περιεχόμενο κατά της Κίνας στο Xinjiang μέσω του μελετητή Adrian Zenz. Άλλα γερακικά κέντρα σκέψης, όπως το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής στην Καμπέρα, που λαμβάνει χρηματοδότηση από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, αναδείχθηκαν επίσης, δημοσιεύοντας ισχυρισμούς για «καταναγκαστική εργασία». Και πάλι, το Xinjiang ήταν το επίκεντρο και τα δυτικά mainstream μέσα ακολούθησαν παράλληλα. Η εκστρατεία για τη δαιμονοποίηση του Πεκίνου βρισκόταν σε εξέλιξη.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση Τραμπ χρησιμοποίησε την πανδημία του Covid-19 για να οικοδομήσει σε αυτή τη νέα συναίνεση, αποδιοπομπαίου τράγου την Κίνα για μια υποτιθέμενη συγκάλυψη. Η χρησιμοποίηση αυτής της «προπαγάνδας θηριωδίας» και των φασαριών για τον «κινεζικό ιό» σχεδιάστηκε για να πυροδοτήσει την παράνοια και το φόβο ενάντια σε όλα όσα σχετίζονται με την Κίνα. Κάθε κινεζική εταιρεία, οργανισμός ή άτομο ήταν οχήματα για κατασκοπεία, όπως η Huawei και τα Ινστιτούτα Κομφούκιου. Οι κυβερνήσεις που προσπάθησαν να εμπλακούν ευνοϊκά με το Πεκίνο καταγγέλθηκαν, ασκήθηκαν πιέσεις και οπλίστηκαν δυνατά για να αλλάξουν γνώμη.
Αυτή είναι η τέχνη της «κατασκευής συναίνεσης» – οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τα εκτεταμένα δίκτυά τους για να μεγεθύνουν αντιφρονούντες, να συντονίσουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, να καθορίσουν την ατζέντα, να δηλητηριάσουν την κοινωνία των πολιτών εξοπλίζοντας ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον της χώρας-στόχου παρέχοντάς τους προνομιακή κάλυψη και πόρους (αγνοώντας τις φρικαλεότητες αλλού) και να δημιουργήσουν μια αυτοσυντηρούμενη αφήγηση που συμμορφώνεται με τους δικούς τους στόχους εξωτερικής πολιτικής.
Οι ΗΠΑ διεξήγαγαν μια ενεργή και επιτυχημένη επιχείρηση βαριοπούλας στη δυτική γνώμη για την Κίνα. Όταν το Πεκίνο έχει το θάρρος να αντεπιτεθεί σε αυτόν τον προπαγανδιστικό πόλεμο εναντίον του, τότε, ύπουλα, όπως μπορείτε να δείτε με άρθρα όπως το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, οι ίδιοι οι αναλυτές του κατηγορούν το Πεκίνο για το γεωπολιτικό πλαίσιο που δημιούργησαν.
Ο λόγος της «διπλωματίας του λύκου πολεμιστή» υπό αυτό το πρίσμα είναι ανέντιμος, παραπλανητικός και μη χρήσιμος, επειδή πλαισιώνει την Κίνα ως δράστη όταν απλώς αντιδρά στην εχθρότητα που ασκείται εναντίον της. Το Πεκίνο περιφρονείται επειδή αναγκάζεται να δώσει πολιτικές απαντήσεις σε εχθρικές κινήσεις των ΗΠΑ. Για παράδειγμα, με την απαγωγή του στελέχους της Huawei, Meng Wanzhou στον Καναδά το 2018 και αναγκάζοντας την Κίνα να απαντήσει με τη σειρά της, το Πεκίνο στη συνέχεια χαρακτηρίζεται ως ο επιτιθέμενος και πως «διαπράττει διπλωματία ομήρων». Ομοίως, οι θέσεις της Κίνας για την Ταϊβάν, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, το Χονγκ Κονγκ και ούτω καθεξής, δεν είναι καθόλου καινούριες, αλλά η Αμερική έχει επισημάνει αυτά τα ζητήματα μετακινώντας τα γκολπόστ πάνω τους και επιδιώκοντας να πιέσει το χέρι του Πεκίνου.
Εν ολίγοις, υπάρχει ελάχιστη ανάλυση στη Δύση ως προς το πώς η ενεργή και διασκεδαστική υποκίνηση γεωπολιτικών συγκρούσεων από την Αμερική δημιουργεί τέτοια εχθρότητα, ή ότι κρατά την Ουάσιγκτον να λογοδοτήσει για την παγκόσμια προπαγάνδα της.
Ωστόσο, ο ψυχρός πόλεμος εναντίον της Κίνας είναι πολύ πραγματικός. Μπορεί να γίνει αληθινά κατανοητό μόνο στο πλαίσιο της αντιπαλότητας μεταξύ των δύο δυνάμεων και της εκτίμησης της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στη δυναμική της συνεχιζόμενης επιθυμίας της για αποκλειστική εξουσία, και όχι στην πρόσοψη ενός δίκαιου και ηρωικού έθνους που έχει «ανησυχίες» για ορισμένα ζητήματα. Τέτοια άρθρα όπως του Kurlantzickin προσβάλλουν τελικά τη νοημοσύνη του κοινού, το οποίο τρέφεται με μια ατελείωτη σειρά από ψέματα που τους μαθαίνουν να μισούν και να φοβούνται την Κίνα. Ήρθε η ώρα να ξυπνήσετε με την αλήθεια.