1η κατάσταση: Από τη μια πλευρά, είναι μόνο ένας που αποφασίζει με τη βοήθεια κάποιων συμβούλων και οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσα σε λίγες ώρες.
2η κατάσταση: Από την άλλη πλευρά, είναι 30 που πρέπει να συναποφασίσουν, που συχνά διαφωνούν μεταξύ τους και που έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα. Ακόμα και αν συμβιβαστούν, για να ληφθούν αποφάσεις, θα χρειαστούν ημέρες.
Ποια από αυτές τις δύο περιπτώσεις μπορεί να χειριστεί πιο αποφασιστικά μια κρίση; Την απάντηση που σκέφτεστε, εφαρμόστε τη τώρα στο πεδίο της ουκρανικής κρίσης και θα πάρετε μια ιδέα για το τι μπορεί να συμβεί.
Απέναντι στον σκακιστή Πούτιν, σε μια υπερεξοπλισμένη και αποφασισμένη Ρωσία και σε ένα έθνος με υψηλό πατριωτικό φρόνημα και ισχυρή εθνοτική ταυτότητα, βρίσκονται ο γηραιός πρόεδρος των ΗΠΑ και καμιά 30ριά ηγέτες μεγάλων και μικρών χωρών μελών του ΝΑΤΟ και μια ΕΕ αποδυναμωμένη και καθόλου συνεκτική, που πέραν των άλλων της προβλημάτων κανιβαλίζει την ίδια την πολιτισμική της ταυτότητα και που μέσω της πολιτικής ορθότητας αυτοκαταστρέφεται.
Παρά την πίεση των ΗΠΑ, οι Ευρωπαίοι με πρώτους τους Γερμανούς , πέρα από κάποιες δηλώσεις, δεν φαίνονται καθόλου πρόθυμοι να πάνε να πολεμήσουν στην Ουκρανία που δεν είναι καν μέλος. Η Συμμαχία έχει εσωτερικά προβλήματα και μιας και οι Αμερικανοί, έχουν στην ουσία παραγκωνίσει την ΕΕ από τις διαπραγματεύσεις με την Ρωσία, οι Ευρωπαίοι είναι επιφυλακτικοί να ακολουθήσουν τους τυχοδιωκτισμούς του βαθέως αμερικανικού κράτους σε κάτι που μοιάζει με άνοιγμα του σφαγείου.
Οι Αμερικανοί το πάνε από το κακό στο χειρότερο. Αφού πρώτα έδωσαν στρατιωτικό υλικό 80 δις δολαρίων στους τρομοκράτες που πολεμούσαν επί 20 χρόνια στο Αφγανιστάν, τώρα θέλουν να προκαλέσουν τους Ρώσους, αφήνοντας την Κίνα που είναι ο αληθινός αντίπαλος τους και σπρώχνουν τη Ρωσία στην αγκαλιά της. Φοβερή πολιτική αμετροέπεια!
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι καλό να θυμούνται, πως 'ο,τι ξεκινήσει στην Ουκρανία υπάρχει κίνδυνος να μετατρέψει, για μια ακόμα φορά, όλη την Ευρώπη σε πεδίο μάχης. Οι Αμερικανοί προτιμούν να δίνουν μάχες σε ξένα γήπεδα μακριά από το δικό τους. Το πολύ-πολύ να φάνε κάνα πύραυλο. Όμως, αυτός που θα την πληρώσει ενεργειακά, οικονομικά και ανθρωπιστικά, είναι η Ευρώπη συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας.
(σημ. Δεν τίθεται ζήτημα φιλορωσισμού ή φιλοαμερικανισμού, όταν πρόκειται για την ωμή αλήθεια)