Andrew Korybko - oneworld.press / Παρουσίαση Freepen.gr
Σύμφωνα με τη λαϊκή αφήγηση που προωθείται, αυτοί οι τρεις ενώνουν όλο και περισσότερο τις δυνάμεις τους και συντονίζουν ακόμη και τις στρατιωτικές τους δραστηριότητες προκειμένου να αντισταθούν στη δυτική εκστρατεία μέγιστης πίεσης εναντίον τους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Αυτό ακούγεται εύλογο στην επιφάνεια, καθώς οι ειδήσεις σχετικά με αυτές τις τρεις συγκεκριμένες χώρες που διοργανώνουν τριμερείς ναυτικές ασκήσεις είναι βέβαιο ότι θα ερμηνευθούν έτσι από ορισμένους, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια ανακριβής εκτίμηση για τους λόγους που θα εξηγηθούν τώρα. Πρώτον, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτές οι ασκήσεις είχαν προγραμματιστεί πολύ νωρίτερα. Δεν αποτελούν άμεση απάντηση στις πρόσφατες εντάσεις ΗΠΑ-Ρωσίας.
Δεύτερον, απλώς συμμετείχαν πολλά πλοία από κάθε πλευρά και επικεντρώθηκαν σε τακτικούς ελιγμούς. Αυτά δεν ήταν τα λεγόμενα «πολεμικά παιχνίδια» όπως συμβαίνει τακτικά στη Δύση. Ήταν κυρίως μια συμβολική άσκηση οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ τριών στρατηγικών εταίρων. Εάν σκόπευαν να στείλουν ένα σήμα προβολής ισχύος στη Δύση, τότε θα είχαν στείλει πολύ περισσότερα πλοία και θα είχαν επικεντρωθεί σε κάτι περισσότερο από απλούς τακτικούς ελιγμούς. Σαφώς, ενώ η ιρανική πλευρά μπορεί να ωφεληθεί από την παρουσίαση αυτών των ασκήσεων ως κάποιου είδους αντιδυτικού σήματος, αυτό δεν φαίνεται καθόλου να ήταν η πρόθεση της Κίνας ή της Ρωσίας.
Τρίτον, η Κίνα και η Ρωσία δεν είναι οι «σύμμαχοι» του Ιράν, ανεξάρτητα από το πόσο πολλοί στην AMC θα ήθελαν να ισχύει αυτό. Στην πραγματικότητα, εφαρμόζουν πολύ ισορροπημένες πολιτικές στην περιοχή της Δυτικής Ασίας, με τις δύο Μεγάλες Δυνάμεις να έχουν πρόσφατα επεκτείνει τους δεσμούς τους με τους αντιπάλους του Ιράν στο GCC και ακόμη και το Ισραήλ με ολοκληρωμένους και ολοένα και πιο στρατηγικούς τρόπους. Κανείς δε θα ήθελε οι άλλοι περιφερειακοί εταίροι τους να ερμηνεύσουν τις τακτικές ασκήσεις τους με το Ιράν με εχθρικό τρόπο που υποτίθεται ότι στοχεύει εναντίον τους. Αυτές οι οπτικές στην πραγματικότητα έρχονται σε αντίθεση με τις μεγάλες στρατηγικές τους και αναμφισβήτητα υπονομεύουν αυτό που προσπαθούν να επιτύχουν στην περιοχή.
Έχοντας εξηγήσει όλα αυτά, αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί αυτή η ανακριβής εκτίμηση εξαπλώθηκε αστραπιαία σε όλη την AMC. Ο πιο προφανής λόγος είναι ότι η AMC είναι ως επί το πλείστον μια αίθουσα ηχούς από καλοπροαίρετους αλλά πολύ αφελείς ευσεβείς στοχαστές που πιστεύουν ειλικρινά πως αυτές οι τρεις χώρες σχηματίζουν μια αντιδυτική «συμμαχία». Πολλοί φαίνεται να βασίζουν αυτή την άποψη στην οικονομική και πολιτική υποστήριξη της Κίνας και της Ρωσίας στο Ιράν ενόψει της εκστρατείας μέγιστης πίεσης εναντίον του από τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Κατά τη γνώμη τους, οποιεσδήποτε στρατιωτικές ασκήσεις –ιδιαίτερα τριμερείς– όσο μικρές και τακτικές κι αν θεωρούνται ως απόδειξη αυτού.
Αν και είναι αλήθεια ότι η Κίνα και η Ρωσία είναι επίσης θύματα της εκστρατείας μέγιστης πίεσης από τη Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αυτές οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν είναι «σύμμαχοι» με την παραδοσιακή έννοια πως είναι πρόθυμες να στείλουν τους στρατιώτες τους να πεθάνουν για τον άλλον ή να συντονίσουν εκστρατείες απώθησης εναντίον της Δύσης στα αντίστοιχα μέρη της Ευρασίας, πόσο μάλλον σε πλήρη συντονισμό με το Ιράν στη Δυτική Ασία. Η φύση των εκστρατειών μέγιστης πίεσης της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εναντίον και των τριών τους ποικίλλει και οι ηγεσίες τους είναι αρκετά σοφές ώστε να μη βασίζουν τις αντίστοιχες στρατηγικές εθνικής ασφάλειας στον έναν ή τον άλλον εταίρο που συντονίζεται πλήρως μαζί τους.
Σε τελική ανάλυση, θα ήταν το αποκορύφωμα της ανευθυνότητας για τους Προέδρους Σι, Ραΐσι ή Πούτιν να αναλάβουν πρόωρα αμυντική στρατιωτική δράση στις περιοχές τους στην Ευρασία, αν δεν ήταν βέβαιοι ότι θα μπορούσαν να πετύχουν χωρίς να εξαρτώνται από τους άλλους που ακολουθούν το παράδειγμά τους με συμμετρικό τρόπο. Κάθε χώρα τους είναι αρκετά ισχυρή ώστε να μην χρειάζεται να εξαρτάται από τους ομολόγους της. Επιπλέον, ενώ όλοι εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από αυτούς να έχουν τέτοια εμπιστοσύνη που θα έκαναν τόσο σημαντικές κινήσεις που θα άλλαζαν το παιχνίδι, αν δεν αισθάνονται αρκετά άνετα να πετύχουν μόνοι τους χωρίς να τους υποστηρίξουν άλλοι.
Γι' αυτούς τους λόγους οι υπερβολικά αισιόδοξες αναφορές για τη σημασία των τελευταίων ναυτικών ασκήσεων Κίνας-Ιράν-Ρωσίας δεν μπορούν να χαρακτηριστούν τίποτα περισσότερο από ευσεβείς πόθοι. Αυτές οι εκτιμήσεις δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική σχέση μεταξύ τους ούτε τις προθέσεις της Κίνας και της Ρωσίας. Απλώς κάνουν τους καλοπροαίρετους παρατηρητές να αισθάνονται καλύτερα με τον εαυτό τους για να φανταστούν πως αυτοί οι τρεις «ενώνονται για να καταρρίψουν τη Δύση» όταν δε συμβαίνει τίποτα τέτοιο. Η κινεζική και η ρωσική οικονομική και πολιτική υποστήριξη του Ιράν δεν πρέπει να παρερμηνευθεί ως σηματοδότηση μιας άνευ όρων συμμαχίας τύπου Α' Παγκοσμίου Πολέμου.