Το υπουργείο Άμυνας της Αιγύπτου, έδωσε προσφάτως στη δημοσιότητα φωτογραφίες μαχητικών F-16 της Αεροπορίας της χώρας, φορτωμένων με κατευθυνόμενες βόμβες Ai Tariq. To όπλο που έχει ενσωματωθεί και στα παλιά Mirage 2000EM, είναι προϊόν της Νοτιοαφρικανικής Denel και για πρώτη φορά παρουσιάστηκε φορτωμένο σε μαχητικά του τύπου αυτού τον περασμένο Ιούλιο, κατά τη διάρκεια της άσκησης Qader 2021.
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Τα F-16 της φωτογραφίας που αναδημοσιεύουμε, είναι της τελευταίας έκδοσης (Block 52) που παρέλαβε η Αεροπορία της Αιγύπτου πριν από δέκα περίπου χρόνια, μετά από διακρατική σύμβαση που υπογράφηκε το 2009 για 24 αεροσκάφη έναντι 3,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μαζί με συστήματα αποστολής και εξοπλισμό υποστήριξης και εκπαίδευσης.
Τα Mirage 2000EM είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα -EG της Πολεμικής Αεροπορίας που πλέον αποσύρονται ενόψει της παραλαβής των πρώτων Rafale F3R. Την ευθύνη της ενσωμάτωσης του όπλου και στους δύο τύπους των αιγυπτιακών μαχητικών, ανέλαβαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και συγκεκριμένα η εταιρεία Al Τariq, που έχει αγοράσει τα δικαιώματα περαιτέρω εξέλιξης του όπλου, όπως θα δούμε παρακάτω.
Σε διεθνείς αεροπορικές εκθέσεις στο Ντουμπάϊ, το όπλο έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα ως μέρος του οπλισμού των Mirage 2000-9 της Αεροπορίας των ΗΑΕ. Η κατευθυνόμενη βόμβα Al Tariq πρωτοεμφανίστηκε ως προϊόν της νοτιοαφρικανικής Denel Dynamics με την ονομασία Umbani (αστραπή) και με τη μορφή της συλλογής τροποποίησης συμβατικών βομβών Μk.81/82/83 και -84, σε κατευθυνόμενες βόμβες υψηλής ακρίβειας προσβολής.
Το σύστημα καθοδήγησης της συλλογής περιλαμβάνει INS/GPS σε συνδυασμό με αισθητήρα καθοδήγησης λέιζερ, ή αισθητήρα υπερύθρων (IR). H συλλογή μπορεί επίσης να περιλαμβάνει αναδιπλούμενες πτέρυγες για αύξηση της ακτίνας του όπλου μέχρι τα 120 χιλιόμετρα, ενώ έχει γνωστοποιηθεί ότι η επίδοση μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω στα 200 χιλιόμετρα με την προσθήκη πυραυλοκινητήρα (στερεού καυσίμου), όπως στο γαλλικό AASM (HAMMER).
Η ακρίβεια προσβολής (CEP) είναι της τάξης των 10 μέτρων με καθοδήγηση INS/GPS μόνο, ενώ βελτιώνεται δραματικά στα τρία μέτρα όταν συνδυάζεται με αισθητήρα καθοδήγησης λέιζερ και στα δύο όταν συνδυάζεται με αισθητήρα υπέρυθρης απεικόνισης (IR) και λογισμικό αυτόματης αναγνώρισης στόχου (automatic target recognition). Η ακτίνα του βασικού Al Tariq S φτάνει τα 45 χιλιόμετρα, ανάλογα με το ύψος άφεσης και του Al Tariq LR που είναι εξοπλισμένο με αναδιπλούμενες πτέρυγες, ανέρχεται σε 120 χιλιόμετρα.
Η πρώτη δοκιμή του όπλου με την ονομασία Umbani, έγινε από ένα εκπαιδευτικό αεροσκάφος Hawk της Αεροπορίας της Νοτίου Αφρικής πριν από δέκα χρόνια. Το 2011. Λίγο αργότερα ονομάστηκε Al Tariq και την περαιτέρω ανάπτυξη και την παραγωγή του ανέλαβε η Denel Dynamics (49%) σε συνεργασία με την Tawazun Dynamics (51%). H τελευταία ήταν αυτή που προώθησε το όπλο στην Αεροπορία των ΗΑΕ, η οποία το αξιοποιεί μόνο επάνω στα Mirage 2000-9 και στα Hawk και όχι στα F-16E/F Block 60 που διαθέτει.
Η Tawajun Dynamics μετονομάστηκε Barij Dynamics το 2018 και το Νοέμβριο του 2019 μετονομάστηκε ξανά Al Tariq όταν ενοποιήθηκε με 25 άλλες μικρότερες εταιρείες των ΗΑΕ, υπό την ομπρέλα του Edge Group. Η διαδικασία ενσωμάτωσης του όπλου στα μαχητικά αεροπλάνα είναι εξαιρετικά απλή καθώς βασίζεται στην αντίστοιχη φιλοσοφία της οικογένειας των ισραηλινών συλλογών κατευθυνομένων βομβών SPICE.
Σε νεότερα μαχητικά (Mirage 2000-9, F-16C/D Block 52) ο υπολογιστής αποστολής και σε παλιότερα (Mirage 2000EM) ο υπολογιστής του συστήματος διαχείρισης και άφεσης οπλισμού “βλέπει” το όπλο (όπως και στην περίπτωση των SPICE) ως μία απλή βόμβα (Mk.81/82/83, ή -84).
Μπορεί να γίνει άφεση του όπλου μεν αλλά δεν μπορούν να διαβιβαστούν στοιχεία θέσης του στόχου και προφίλ προσβολής, αν δεν έχει πιστοποιηθεί, αν δεν επικοινωνεί δηλαδή, το σύστημα καθοδήγησης του όπλου με τον υπολογιστή αποστολής ή διαχείρισης και άφεσης οπλισμού του μαχητικού. Πρώτοι οι Ισραηλινοί παρέκαμψαν την ανάγκη αυτή, μέσω της εγκατάστασης ξεχωριστού control panel στο πιλοτήριο, για την εισαγωγή στοιχείων στοχοποίησης στο όπλο εν πτήσει.
Επιπρόσθετα οι συλλογές της οικογένειας SPICE μπορούν να τροφοδοτηθούν με στοιχεία στοχοποίησης πριν από την απογείωση μέσω κάρτας μνήμης, η οποία εισάγεται σε ειδική υποδοχή του αναρτήρα στον οποίο προσαρμόζεται κάθε τέτοιο όπλο. Υπό την προϋπόθεση ότι το πλήρωμα περνά μέσω ειδικού προγράμματος τα στοιχεία στοχοποίησης και το προφίλ πτήσης του όπλου και πρόσκρουσης του στο στόχο, από την αίθουσα σχεδίασης αποστολής…
Στο πιλοτήριο των μαχητικών που λειτουργούν ως φορείς του Al Tariq, τοποθετείται ένας φορητός υπολογιστής με τη μορφή ταμπλέτας, μέσω του οποίου το πλήρωμα μπορεί με ασύρματη σύνδεση να περάσει στη μνήμη του συστήματος καθοδήγησης του όπλου τα στοιχεία στοχοποίησης (συντεταγμένες, χαρακτηριστικά δηλαδή φωτογραφίες, καθώς και την επιθυμητή διεύθυνση και γωνία προσβολής του).
Βάσει όσων προαναφέρθηκαν το Al Tariq ως όπλο θα μπορούσε να ενσωματωθεί και σε παλιά μαχητικά όπως το Mirage 2000EG και τα F-16C/D Block 30 και -50. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις κατευθυνόμενες βόμβες SPICE.
Και εδώ είναι που ερχόμαστε στον παράγοντα “πολυτυπία” και πάλι… Επειδή τα μαχητικά είναι πανάκριβες πλατφόρμες που θα πρέπει να είναι σε θέση από πλευράς εξοπλισμού να εκτελέσουν κάθε είδους αποστολή (αέρος – αέρος, αέρος – εδάφους, αναγνώρισης ηλεκτρονικής και φωτογραφικής, αέρος – επιφανείας), η Πολεμική Αεροπορία δεν έχει την πολυτέλεια της δαπάνης δισεκατομμυρίων δολαρίων ή ευρώ κατ΄ έτος για να συντηρεί ξεπερασμένα αεροσκάφη.
Δεν έχει την πολυτέλεια δηλαδή να αξιοποιεί παλιά μαχητικά μόνο σε ρόλο προσβολής επίγειων στόχων επί παραδείγματι, τα οποία με τη σειρά τους απαιτούν την συνοδεία σύγχρονων και καλά εξοπλισμένων τέτοιων αεροπλάνων για να μπορούν να προστατευθούν από επίγειες και εναέριες απειλές.
Είναι μία κατάσταση από την οποία δείχνουν ότι προσπαθούν να ξεφύγουν οι Ινδοί που αντιμετωπίζουν πραγματικά τεράστιο πρόβλημα εδώ και δεκαετίες, ενώ άγνωστες παραμένουν οι προθέσεις των Αιγυπτίων. Και οι δύο αυτές αεροπορικές δυνάμεις, έχουν ενταγμένους σε υπηρεσία τουλάχιστον εφτά διαφορετικούς τύπους μαχητικών στις τάξεις τους…
Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Τα F-16 της φωτογραφίας που αναδημοσιεύουμε, είναι της τελευταίας έκδοσης (Block 52) που παρέλαβε η Αεροπορία της Αιγύπτου πριν από δέκα περίπου χρόνια, μετά από διακρατική σύμβαση που υπογράφηκε το 2009 για 24 αεροσκάφη έναντι 3,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μαζί με συστήματα αποστολής και εξοπλισμό υποστήριξης και εκπαίδευσης.
Τα Mirage 2000EM είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα -EG της Πολεμικής Αεροπορίας που πλέον αποσύρονται ενόψει της παραλαβής των πρώτων Rafale F3R. Την ευθύνη της ενσωμάτωσης του όπλου και στους δύο τύπους των αιγυπτιακών μαχητικών, ανέλαβαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και συγκεκριμένα η εταιρεία Al Τariq, που έχει αγοράσει τα δικαιώματα περαιτέρω εξέλιξης του όπλου, όπως θα δούμε παρακάτω.
Σε διεθνείς αεροπορικές εκθέσεις στο Ντουμπάϊ, το όπλο έχει παρουσιαστεί επανειλημμένα ως μέρος του οπλισμού των Mirage 2000-9 της Αεροπορίας των ΗΑΕ. Η κατευθυνόμενη βόμβα Al Tariq πρωτοεμφανίστηκε ως προϊόν της νοτιοαφρικανικής Denel Dynamics με την ονομασία Umbani (αστραπή) και με τη μορφή της συλλογής τροποποίησης συμβατικών βομβών Μk.81/82/83 και -84, σε κατευθυνόμενες βόμβες υψηλής ακρίβειας προσβολής.
Το σύστημα καθοδήγησης της συλλογής περιλαμβάνει INS/GPS σε συνδυασμό με αισθητήρα καθοδήγησης λέιζερ, ή αισθητήρα υπερύθρων (IR). H συλλογή μπορεί επίσης να περιλαμβάνει αναδιπλούμενες πτέρυγες για αύξηση της ακτίνας του όπλου μέχρι τα 120 χιλιόμετρα, ενώ έχει γνωστοποιηθεί ότι η επίδοση μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω στα 200 χιλιόμετρα με την προσθήκη πυραυλοκινητήρα (στερεού καυσίμου), όπως στο γαλλικό AASM (HAMMER).
Η ακρίβεια προσβολής (CEP) είναι της τάξης των 10 μέτρων με καθοδήγηση INS/GPS μόνο, ενώ βελτιώνεται δραματικά στα τρία μέτρα όταν συνδυάζεται με αισθητήρα καθοδήγησης λέιζερ και στα δύο όταν συνδυάζεται με αισθητήρα υπέρυθρης απεικόνισης (IR) και λογισμικό αυτόματης αναγνώρισης στόχου (automatic target recognition). Η ακτίνα του βασικού Al Tariq S φτάνει τα 45 χιλιόμετρα, ανάλογα με το ύψος άφεσης και του Al Tariq LR που είναι εξοπλισμένο με αναδιπλούμενες πτέρυγες, ανέρχεται σε 120 χιλιόμετρα.
Η πρώτη δοκιμή του όπλου με την ονομασία Umbani, έγινε από ένα εκπαιδευτικό αεροσκάφος Hawk της Αεροπορίας της Νοτίου Αφρικής πριν από δέκα χρόνια. Το 2011. Λίγο αργότερα ονομάστηκε Al Tariq και την περαιτέρω ανάπτυξη και την παραγωγή του ανέλαβε η Denel Dynamics (49%) σε συνεργασία με την Tawazun Dynamics (51%). H τελευταία ήταν αυτή που προώθησε το όπλο στην Αεροπορία των ΗΑΕ, η οποία το αξιοποιεί μόνο επάνω στα Mirage 2000-9 και στα Hawk και όχι στα F-16E/F Block 60 που διαθέτει.
Η Tawajun Dynamics μετονομάστηκε Barij Dynamics το 2018 και το Νοέμβριο του 2019 μετονομάστηκε ξανά Al Tariq όταν ενοποιήθηκε με 25 άλλες μικρότερες εταιρείες των ΗΑΕ, υπό την ομπρέλα του Edge Group. Η διαδικασία ενσωμάτωσης του όπλου στα μαχητικά αεροπλάνα είναι εξαιρετικά απλή καθώς βασίζεται στην αντίστοιχη φιλοσοφία της οικογένειας των ισραηλινών συλλογών κατευθυνομένων βομβών SPICE.
Σε νεότερα μαχητικά (Mirage 2000-9, F-16C/D Block 52) ο υπολογιστής αποστολής και σε παλιότερα (Mirage 2000EM) ο υπολογιστής του συστήματος διαχείρισης και άφεσης οπλισμού “βλέπει” το όπλο (όπως και στην περίπτωση των SPICE) ως μία απλή βόμβα (Mk.81/82/83, ή -84).
Μπορεί να γίνει άφεση του όπλου μεν αλλά δεν μπορούν να διαβιβαστούν στοιχεία θέσης του στόχου και προφίλ προσβολής, αν δεν έχει πιστοποιηθεί, αν δεν επικοινωνεί δηλαδή, το σύστημα καθοδήγησης του όπλου με τον υπολογιστή αποστολής ή διαχείρισης και άφεσης οπλισμού του μαχητικού. Πρώτοι οι Ισραηλινοί παρέκαμψαν την ανάγκη αυτή, μέσω της εγκατάστασης ξεχωριστού control panel στο πιλοτήριο, για την εισαγωγή στοιχείων στοχοποίησης στο όπλο εν πτήσει.
Επιπρόσθετα οι συλλογές της οικογένειας SPICE μπορούν να τροφοδοτηθούν με στοιχεία στοχοποίησης πριν από την απογείωση μέσω κάρτας μνήμης, η οποία εισάγεται σε ειδική υποδοχή του αναρτήρα στον οποίο προσαρμόζεται κάθε τέτοιο όπλο. Υπό την προϋπόθεση ότι το πλήρωμα περνά μέσω ειδικού προγράμματος τα στοιχεία στοχοποίησης και το προφίλ πτήσης του όπλου και πρόσκρουσης του στο στόχο, από την αίθουσα σχεδίασης αποστολής…
Στο πιλοτήριο των μαχητικών που λειτουργούν ως φορείς του Al Tariq, τοποθετείται ένας φορητός υπολογιστής με τη μορφή ταμπλέτας, μέσω του οποίου το πλήρωμα μπορεί με ασύρματη σύνδεση να περάσει στη μνήμη του συστήματος καθοδήγησης του όπλου τα στοιχεία στοχοποίησης (συντεταγμένες, χαρακτηριστικά δηλαδή φωτογραφίες, καθώς και την επιθυμητή διεύθυνση και γωνία προσβολής του).
Βάσει όσων προαναφέρθηκαν το Al Tariq ως όπλο θα μπορούσε να ενσωματωθεί και σε παλιά μαχητικά όπως το Mirage 2000EG και τα F-16C/D Block 30 και -50. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις κατευθυνόμενες βόμβες SPICE.
Και εδώ είναι που ερχόμαστε στον παράγοντα “πολυτυπία” και πάλι… Επειδή τα μαχητικά είναι πανάκριβες πλατφόρμες που θα πρέπει να είναι σε θέση από πλευράς εξοπλισμού να εκτελέσουν κάθε είδους αποστολή (αέρος – αέρος, αέρος – εδάφους, αναγνώρισης ηλεκτρονικής και φωτογραφικής, αέρος – επιφανείας), η Πολεμική Αεροπορία δεν έχει την πολυτέλεια της δαπάνης δισεκατομμυρίων δολαρίων ή ευρώ κατ΄ έτος για να συντηρεί ξεπερασμένα αεροσκάφη.
Δεν έχει την πολυτέλεια δηλαδή να αξιοποιεί παλιά μαχητικά μόνο σε ρόλο προσβολής επίγειων στόχων επί παραδείγματι, τα οποία με τη σειρά τους απαιτούν την συνοδεία σύγχρονων και καλά εξοπλισμένων τέτοιων αεροπλάνων για να μπορούν να προστατευθούν από επίγειες και εναέριες απειλές.
Είναι μία κατάσταση από την οποία δείχνουν ότι προσπαθούν να ξεφύγουν οι Ινδοί που αντιμετωπίζουν πραγματικά τεράστιο πρόβλημα εδώ και δεκαετίες, ενώ άγνωστες παραμένουν οι προθέσεις των Αιγυπτίων. Και οι δύο αυτές αεροπορικές δυνάμεις, έχουν ενταγμένους σε υπηρεσία τουλάχιστον εφτά διαφορετικούς τύπους μαχητικών στις τάξεις τους…