Του Στέλιου Φενέκου - υποναυάρχου ε.α.
Ο Ερντογάν έχει δει στον Σοσιαλιστικό Ριζοσπαστικό χαρακτήρα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας το μέλλον της Τουρκίας ως ηγέτιδας και καθοδηγήτριας στον μουσουλμανικό κόσμο. Οι προσπάθειές του είναι να εκμεταλλευθεί τον ανάδελφο Μουσουλμανικό κόσμο της Αφρικής και να δημιουργήσει μαζί με τους Τουρκογενείς και μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Καυκασίας/Υπερκαυκασίας μία περιοχή επιρροής, εκμετάλλευσης και ελέγχου, με φιλοδοξίες ανάδειξης της Τουρκίας σε ένα από τους πόλους ισχύος σε όλο το κόσμο.
Ο Καβάλα έχει δει την Τουρκία να αναδεικνύει τον χαρακτήρα της αμβλύνοντας τις αντιθέσεις της με τον Δυτικό κόσμο με όρους συνεργασίας, ο Ερντογάν βάζει διακριτά όρια με όρους ισχύος (σκληρής είτε ήπιας κατά περίπτωση).
Το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ο δυτικός κόσμος με την εκπροσώπηση των 10 χωρών, προέβη στην σύνταξη της Επιστολής για τον Καβάλα (έχοντας το θέμα σε πολύ χαμηλότερη προτεραιότητα εδώ και χρόνια).
Παρά τις κατά καιρούς διαμαρτυρίες πολλών NGOs και τις εκδηλώσεις υπέρ του Καβάλα, όπως η συναυλία στην London Opera House “Osman Bey and the Snails”, παρά τα όσα διαμήνυσε πριν ένα μήνα στην Τουρκία η Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης (47 χώρες), ότι οφείλει να αποφυλακίσει τον αντιπολιτευόμενο Οσμάν Καβαλά μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, προειδοποιώντας ότι θα ξεκινήσει τη διαδικασία επιβολής κυρώσεων, και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που επίσης έχει ζητήσει την άμεση απελευθέρωσή του (10 Δεκ.. 2019), εν τούτοις η Τουρκία οξύνει την αντιπαράθεση με την απέλαση των 10 πρέσβεων.
Είναι προφανές ότι υπάρχει μία άδηλη διαπραγμάτευση πίσω από τις κουΐντες. Οι ΗΠΑ αλλά και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι θέλουν να επαναφέρουν την Τουρκία στον ίσιο δρόμο και πιέζουν μαζί με την υπόθεση της HALBANK εκεί που πονάει: Στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις δημοκρατικές λειτουργίες, στην διαφθορά, στοχεύοντας στο ίδιο το πρόσωπο του Ερντογάν.
Και ο Ερντογάν δεν έχει άλλη λύση παρά να οργανώσει την άμυνά του δίνοντας εθνικό χαρακτήρα αρχικά στην αντιπαράθεση, ενώ αφανώς διαπραγματεύεται την διέξοδο. Ταυτόχρονα πιέζει κι αυτός τα σημεία που θεωρεί ότι ενισχύουν την εικόνα του στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό.
Και τα σημεία αυτά είναι συγκεκριμένα:
Η Κύπρος, Το κουρδικό, η όξυνση της ρητορικής και των δηλωτικών κινήσεων στο πεδίο προς την Ελλάδα, η αύξηση και προβολή των επαφών με τις Μουσουλμανικές χώρες της Αφρικής και της γειτονίας του και τις φιλικές χώρες του κόλπου, σύντομα δε θα μπει και το Παλαιστινιακό στην επικοινωνιακή του στρατηγική.
Είναι προφανής η στρατηγική του αυτή των αντι-συσπειρώσεων που επιδιώκει έναντι των συνεργασιών που συμβαίνουν στην εγγύς περιφέρεια.
Και προσωπικά αναμένω σύντομα να διευρύνει την στρατηγική αυτή και με κάποια ηχηρή διακρατική συμφωνία.
Ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται κόπωση της Δύσης και την έλλειψη συνοχής μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ στον πολυπολικό κόσμο που αναδιαμορφώνεται και δημιουργεί πρόσθετα ερείσματα στο νέο περιβάλλον, επιδιώκοντας να μετέχει με πρωταγωνιστικούς όρους ισχύος.
Τα οχήματα γι αυτό είναι η γεωπολιτική θέση, ο πληθυσμός που μεγαλώνει με ραγδαία ταχύτητα με πολύ μικρό μέσο όρο ηλικίας (80η μεγαλύτερη με 31,5 έτη- η Ελλάδα 5η μεγαλύτερη με 45.5 έτη), το μέγεθος της οικονομίας, ο ριζοσπαστικός μουσουλμανισμός, η στρατιωτική ισχύς, η βιομηχανική παραγωγή και η αμυντική βιομηχανία (που της αυξάνουν την ανεξαρτησία) και η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ (πολύτιμος σύμμαχος όπως δηλώνουν κατ’ επανάληψη ο ΓΓ/ΝΑΤΟ, ο πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής, ο Μπλίνκεν κ.α.).
Της λείπουν: η ενεργειακή επάρκεια, η συμβατή κουλτούρα που τείνει να διαχωρίζεται περισσότερο λόγω της πολιτικής Ερντογάν, η εσωτερική συνοχή και σε μεγάλο βαθμό η οικονομική σταθερότητα σε μία οικονομία που ταλανίζεται από κακές επιλογές.
Όμως είμαστε πολύ μακριά ακόμη από το να θεωρηθεί ότι η Τουρκία είναι ο Μεγάλος Ασθενής.
Η απέλαση των πρέσβεων είναι ένα ακόμη διαπραγματευτικό χαρτί του Ερντογάν, σε μία συνεχή διαπραγμάτευση με ΗΠΑ και ΕΕ, προκειμένου να του αναγνωρισθεί ο ρόλος που διεκδικεί για τον εαυτό του και την Τουρκία στον εξελισσόμενο πολυπολικό κόσμο.
Και εκτιμώ ότι θα δούμε σύντομα δηλώσεις που θα διατηρούν μεν μία ρητορική προειδοποιήσεων, πλην όμως θα αφήνουν περιθώρια για εκτόνωση της κρίσης και από τις δύο πλευρές και νέες πράξεις που να επιβεβαιώνουν αυτήν την εκτίμηση.
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ
Θα παρακινούσα τους βιαστικούς χειροκροτητές να σταματήσουν να παραπλανούν με τις επιπόλαιες θέσεις τους περί κατάρρευσης και επικείμενης διάλυσης της Τουρκίας, περί πλήρους διασφάλισης των δικαιωμάτων μας, περί απόλυτης υπερίσχυσης της πολιτικής μας και περί απόρριψης της Τουρκίας από σύσσωμο τον Δυτικό κόσμο.
Και όπως προείπα, είμαστε πολύ μακριά ακόμη από το να θεωρηθεί ότι η Τουρκία είναι ο Μεγάλος Ασθενής.
Οι δε πολύτιμες συμμαχίες μας, δεν πρέπει να προβάλλονται για την στρατιωτική τους διάσταση αλλά για την πολιτική συνεργασίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου σε πολλά πεδία, στην λογική του έξυπνου πλέγματος συνεργασίας, σταθερότητας και ασφαλείας που δημιουργούν για όλες τις χώρες (Smart Grid) και που έχω αναπτύξει σε πολλά άρθρα.
Και θα μπορούν να αποβούν καλές και επωφελείς για μας μόνο εάν δεν επαναπαυθούμε και εάν εργασθούμε μεθοδικά και αδιάλειπτα για να εκμεταλλευθούμε τις προβλέψεις τους για να μεγεθύνουμε τις συνεργασίες και να ενισχυθούμε οικονομικά, διπλωματικά και αμυντικά.
Μόνο ως ισχυροί συμμετέχοντες θα έχουμε την δέουσα βαρύτητα για να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις που μας δημιουργούν, θα διατηρήσουμε τον αναγκαίο σκληρό πυρήνα της αυτοτέλειας μας, αντλώντας ταυτόχρονα οφέλη από τις θετικές πρόνοιες που περιέχονται σε αυτές, χωρίς ταυτόχρονα να γίνουμε η Ιφιγένεια στις εν εξελίξει φανερές και αφανείς διαπραγματεύσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ με την Τουρκία.