 |
| nastya_gepp / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Χαρακτηρισμοί του στυλ "ψεκασμένος" ή "τζαμπατζής" μπορούν ίσως να χρησιμοποιούνται σε διάφορα σχόλια δια ζώσης αλλά όχι από ανθρώπους που έχουν κάποιο ρόλο στη δημόσια ζωή.
Αυτό ως ένας γενικός κανόνας.
Ότι κι αν είναι οι συμπολίτες σου, εσύ ορκίστηκες πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και συνεπώς δεν μπορείς να τους χαρακτηρίζεις άλλοτε "ψεκασμένους" και άλλοτε "τζαμπατζήδες". Εκτός αν πιστεύεις ότι το γεγονός πως οι ψηφοφόροι εξακολουθούν να εμπιστεύονται τις ίδιες οικογένειες και τα ίδια καταστροφικά κόμματα εδώ και δεκαετίες οφείλεται σε κάποιου είδους ψέκασμα γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά.
Ωστόσο όταν είσαι ένας άνθρωπος που αν είχες διαφορετικό επώνυμο πολύ πιθανόν δεν θα σε γνώριζε κανένας και η ζωή σου θα είχε ακολουθήσει μία διαφορετική πορεία, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην προσβάλεις κανέναν. Βέβαια πολλοί με βάση τα δικά τους στάνταρτς κρίνουν τον υπόλοιπο κόσμο. Οι πολιτικοί για παράδειγμα δεν είναι τζαμπατζήδες; Δεν έχουν ψηφίσει προνόμια για τον εαυτό τους; Τα έχουν κατακτήσει όλα αυτά με τον ιδρώτα του προσώπου τους ή με την ισχύ που τους δίνει το σύνταγμα και ο νόμος να ψηφίζουν υπέρ των εαυτών τους;
Πολλές φορές στη ζωή αναρωτήθηκα για κάποιους πολιτικούς που κάνουν καριέρα λόγω του επωνύμου που φέρουν. Θα τους γνωρίσαμε άραγε αν είχαν κάποιο άλλο επώνυμο και αν ο πατέρας τους ή η μητέρα τους δεν είχε περάσει από τη Βουλή ή από κάποιο υπουργείο;
Σε κάθε περίπτωση η απόδοση χαρακτηρισμών με μία γλώσσα που θυμίζει πολύ αυτή που χρησιμοποιούμε στο πεζοδρόμιο, επιβεβαιώνει την έλλειψη της ταπεινότητας αλλά και της προσωρινότητας που οφείλουν να έχουν όσοι πολιτεύονται και σε όποιο αξίωμα και αν τυχόν βρεθούν. Θεωρούν αυτά που κατέχουν ως μόνιμα και την όλη αυτή η κατάσταση γενικότερα ως ένα καθεστώς.
Και αν αυτά βέβαια οι ίδιοι δεν μπορούν να καταλάβουν, τουλάχιστον ας το αντιληφθούν οι Έλληνες πολίτες οι οποίοι ακόμα τουλάχιστον μπορούν μία φορά στα τέσσερα χρόνια ή και νωρίτερα να καθορίσουν την πορεία του τόπου τους.