Όταν η χώρα βουλιάζει και ο λαός φωνάζει: Τα πιστόλια του δεν κάνουν, είναι ο Ντάφι, είναι ο Ντάφι

RyanMcGuire / pixabay

Τα τηλεοπτικά προϊόντα απευθύνονται σε διάφορους αποδέκτες ανάλογα με το περιεχόμενό τους. Ανάμεσα σε αυτά και τα ριάλιτι-παιχνίδια διαρκείας τα οποία γεμίζουν μπόλικο τηλεοπτικό χρόνο, φέρνουν έσοδα από διαφημίσεις - τηλέφωνα και παράλληλα ταυτίζουν κοινό με παίκτες. Άσχετως αν τα αποδέχεται κανείς ή όχι, τα τελευταία αποσκοπούν θεωρητικά στην ψυχαγωγία.

Του Στρατή Μαζίδη

Ωστόσο από την ψυχαγωγία φτάσαμε στο άλλο άκρο. Τα παιχνίδια αυτά να κυριαρχούν και να αποτελούν πηγή θεματολογίας όχι μόνο εκπομπών του σταθμού που τα φιλοξενεί αλλά και ανταγωνιστών. 

Κι ας τα δεχτούμε όλα αυτά. Και την τηλεθέαση, και το ότι κάποιοι παθιάζονται και ό,τι άλλο θέλει κανείς. Πώς φτάνουμε όμως στο άλλο άκρο; Τι οδηγεί σε εντυπωσιακές υποδοχές α λα Ανδρέα Παπανδρέου σε περιφερειακές πόλεις ή σε παρουσία μεγάλου πλήθους στο αεροδρόμιο φωνάζοντας πως "τα πιστόλια του δεν κάνουν λάθη" λες και πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα κάποιος σπουδαίος σέντερ φορ ως νέο μεταγραφικό απόκτημα μεγάλης ελληνικής ομάδας;

Ο εν λόγω μάλιστα πιστολέρο δε διακρίθηκε ούτε για την αγωνιστικότητά του, ούτε για τις ικανότητές του στην επιβίωση σε ένα άγριο περιβάλλον. Πέτυχε βέβαια να αποσπάσει ένα πολύ μεγάλο ποσό και ενδεχομένως να δώσει μια ένεση ζωής στην καριέρα του.

Ποιος κόσμος όμως είναι αυτό που κατακλύζει αεροδρόμια ζητωκραυγάζοντας; Έχει λύσει τα προβλήματά του; Του περισσεύει τόσος χρόνος και χρήμα (που κι αυτό κοστίζει είτε πας με ΜΜΜ είτε με δικό σου όχημα) να πάει στο αεροδρόμιο; Είναι ικανοποιημένος από την πορεία του τόπου του; Είναι κόσμος που ψηφίζει στις εκλογές; Κι αν ναι, με ποια κριτήρια κάνει τις επιλογές του;

Εν κατακλείδι, τα πιστόλι του Ντάφι σίγουρα δεν έκαναν λάθη κι αυτό φαίνεται από την αμοιβή του. Τα δικά μας πιστόλια όμως μάλλον βαράνε στο γάμο του Καραγκιόζη. Χρόνια τώρα...