Έχω επισημαίνει εδώ και καιρό, ότι η στρατηγική κουλτούρα της Τουρκίας αποτελείται από τον αφορισμό, «Κεμαλική σάρκα που καλύπτει ρεαλιστικά οστά». Με αυτό, εννοώ ότι οι δημόσιες εκδηλώσεις της τουρκικής στρατηγικής κουλτούρας εκφράζονται με την ορθότητα και την αναζήτηση μιας επιθυμητής ηθικής τάξης, αλλά αυτό καλύπτει μόνο μια πολύ διεξοδική αναζήτηση ισχύος, που είναι τα ρεαλιστικά οστά.
Υποστηρίζω ότι η κεμαλική σάρκα, ο συμβολισμός που εκφράζεται με ορθότητα, δεν είναι απλώς ένας συμβολισμός που επικεντρώνεται στην παραγγελία της τουρκικής κοινωνίας μόνο, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ως μορφή εξαναγκασμού σε σχέση με τις άλλες χώρες.
Οι συνέπειες είναι πολύ απογοητευτικές. Αυτή η ανάλυση δείχνει ότι η Τουρκία είναι αδυσώπητη, μεγιστοποιώντας τη στρατιωτική ισχύ που είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει αρκετά εύκολα για την επίτευξη των εθνικών της στόχων. Ωστόσο, τόσο η επιδίωξη της ισχύος όσο και η χρήση της βίας συχνά συσκευάζονται σε ένα πολύ ηθικολογικό ένδυμα (τα νησιά του Αιγαίου μας προκαλούν ασφυξία) που πλαισιώνεται με πολύ ηθικούς όρους (να συνδιαχειριστούμε τους θαλασσίους πόρους).
Αυτό είναι αρκετά προβληματικό για τη σταθερότητα και την ειρήνη που επιδιώκουμε στην περιοχή μας, εφόσον η Τουρκία επιδιώκει συνεχώς να μεγιστοποιήσει το πλεονέκτημά της έναντι των άλλων και μάλιστα υποστηρίζει - και ίσως ακόμη και βαθιά πιστεύει - ότι αυτό είναι ένα είδος ορθής ηθικής δράσης. Αυτό δημιουργεί πραγματικά ένα πολύ προβληματικό περιβάλλον ασφάλειας.
Όσοι ακόμη πιστεύουν ότι μπορούμε με συνδιαλλαγούμε ας κατέβουν από τα ροζ συννεφάκια και να επιστρέψουν στον ρεαλισμό.