 |
| Wikimedia Commons |
nationalinterest.org - Kyle Mizokami / Παρουσίαση Freepen.gr
Εδώ είναι τι πρέπει να ξέρετε: οι ηρωικές ενέργειες του πληρώματος ήταν απαραίτητες για την επιβίωση του υποβρυχίου.
Το 2005, ένα υποβρύχιο επίθεσης του Ναυτικού των ΗΠΑ συγκρούστηκε μετωπικά με ένα υποθαλάσσιο βουνό με περισσότερα από τριάντα μίλια την ώρα. Παρά τις ζημιές που υπέστη το πλοίο και τους τραυματισμούς του πληρώματος, το USS San Francisco κατάφερε να φτάσει στο λιμάνι του Γκουάμ με δική του δύναμη. Το περιστατικό ήταν μια απόδειξη για το σχεδιασμό του υποβρυχίου και την εκπαίδευση και τον επαγγελματισμό του πληρώματός του.
Το USS San Francisco είναι ένα υποβρύχιο πυρηνικής επίθεσης κατηγορίας Λος Άντζελες. Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1977 στο Newport News Shipyard και μπήκε σε υπηρεσία στις 24 Απριλίου 1981. Το υποβρύχιο εντάχθηκε στον αμερικανικό στόλο του Ειρηνικού και υπηρέτησε εκεί καθ ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
Όπως όλα τα υποβρύχια του Λος Άντζελες, έχει εκτόπισμα 6.900 τόνους βυθισμένο, μήκος 362 πόδια και ακτίνα 33 ποδιών. Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας General Electric PWR S6G παρείχε 35 χιλιάδες ίππους ιπποδύναμη, οδηγώντας το υποβρύχιο με ταχύτητα 33 κόμβους. Ένα τυπικό πλήρωμα αποτελείτο από 129 αξιωματικούς και ναύτες.
Στις 8 Ιανουαρίου 2005, το USS San Francisco ταξίδευε με (πλήρη) ταχύτητα—περίπου 38 μίλια την ώρα σε βάθος 525 ποδιών. Ήταν 360 μίλια νοτιοανατολικά του Γκουάμ με κατεύθυνση προς Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας για μια στάση. Η πλοήγηση σχεδίασε τη διαδρομή με βάση υποθαλάσσιους χάρτες που συμφωνήθηκαν γενικά για να δώσουν την πληρέστερη εικόνα του βυθού. Σύμφωνα με τους New York Times, ο καπετάνιος πήγε στο μεσημεριανό γεύμα και ο αξιωματικός πλοήγησης, πιστεύοντας ότι ήταν ασφαλές να το πράξει, βούτηξε το υποβρύχιο από 400 σε 525 πόδια και άνοιξε την ταχύτητα.
Περίπου στις 11:42 τοπική ώρα, ενώ διέσχιζε την οροσειρά των Νήσων Καρολάιν, το υποβρύχιο σταμάτησε απότομα και απροσδόκητα. Υπήρχε ένα ρίγος και στη συνέχεια ένας τεράστιος θόρυβος. Οι άνδρες σε όλο το πλοίο έπεσαν από τις θέσεις τους. Σε μια στιγμή πολλοί υπέστησαν μώλωπες, ρήξεις, σπασμένα οστά και κατάγματα. Ένας αρχικελευστής περιέγραψε τη σκηνή ως "σφαγείο", με το αίμα να τρέχει παντού. Ενενήντα οκτώ μέλη του πληρώματος τραυματίστηκαν με ένα μηχανικός δεύτερης κατηγορίας Joseph Allen Ashley, να τραυματίζεται θανάσιμα.
Παρά τους τραυματισμούς τους και χωρίς να έχουν ιδέα τι είχε μόλις συμβεί, ο καπετάνιος και το πλήρωμά του έσπευσαν να οδηγήσουν το υποβρύχιο στην επιφάνεια. Το πλήρωμα πάτησε τον ενεργοποιητή χτυπήματος έκτακτης ανάγκης, γνωστό ως "chicken switch", που έριξε αμέσως πεπιεσμένο αέρα στις δεξαμενές έρματος του San Francisco. Άγνωστο στο πλήρωμα, ο αντίκτυπος της έκρηξης είχε προκαλέσει τεράστιες τρύπες στις μπροστινές δεξαμενές έρματος. Το υποβρύχιο έπρεπε να αναδυθεί αμέσως, αλλά πέρασε ένα αγωνιώδες διάστημα τριάντα δευτερολέπτων πριν αρχίσει να αναδύεται το υποβρύχιο. Μέχρι τις 11:44 το υποβρύχιο είχε αναδυθεί.
Ο έλεγχος ζημιών ανέφερε ότι το εσωτερικό κύτος του San Francisco ήταν άθικτο. 48 τορπίλες και πύραυλοι κρουζ Tomahawk ήταν αβλαβείς, και αξιοσημείωτα, ο πυρηνικός αντιδραστήρας της ήταν εντελώς άθικτος. Ολομόναχο στον Ειρηνικό, το υποβρύχιο ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι πίσω στο Γκουάμ. Το υποβρύχιο επέστρεψε στο λιμάνι Apra στο Γκουάμ τριάντα ώρες αργότερα στις 10 Ιανουαρίου, τα πληρώματα άλλων αγκυροβολημένων υποβρυχίων επάνδρωναν τις ράγες τους προς τιμήν του πληγέντος υποβρυχίου.
Αργότερα, μια έρευνα θα αποκάλυπτε ότι το υποβρύχιο είχε προσκρούσει σε ένα θαλάσσιο βουνό που ανέβαινε 6.500 πόδια από τον πυθμένα του ωκεανού. Η θάλασσα δεν είχε εμφανιστεί στα διαγράμματα που το πλήρωμα του Σαν Φρανσίσκο είχε χρησιμοποιηθεί για να σχεδιάσει την πορεία του, αλλά εμφανίστηκε σε άλλα διαγράμματα ως "δυνητικός κίνδυνος". Ο κίνδυνος αναφέρθηκε δύο μίλια από το σημείο της σύγκρουσης και ο καπετάνιος του Σαν Φρανσίσκο δήλωσε ότι αν το γνώριζε, θα είχε αγκυροβολήσει επ' αυτού.
Το γράφημα που χρησιμοποίησε το πλήρωμα του Σαν Φρανσίσκο προετοιμάστηκε από την υπηρεσία χαρτογράφησης Άμυνας το 1989. Σύμφωνα με μια μελέτη του περιστατικού που εκπονήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης το 2008, μια δορυφορική εικόνα Landsat έδειξε ένα θαλάσσιο βουνό στην περιοχή της σύγκρουσης που έφτανε σε απόσταση εκατό ποδιών από την επιφάνεια. Τα διαγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού δεν ενημερώθηκαν με τα νέα δεδομένα—σύμφωνα με την έκθεση UMass, το Πολεμικό Ναυτικό πίστευε ότι με την παύση του Ψυχρού Πολέμου η περιοχή του χώρου συντριβής δεν ήταν υψηλή προτεραιότητα για χαρτογράφηση και ότι η προτεραιότητα είχε δοθεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής για να υποστηρίξει τον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Μετά από επισκευές για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του κύτους, το San Francisco ταξίδεψε αυτόνομα στο Puget Sound της Ουάσινγκτον. Το κατεστραμμένο τμήμα του τόξου του σκάφους αφαιρέθηκε. Το τόξο του αδελφού υποβρυχίου USS Honolulu, που σύντομα θα αποσυρόταν, αφαιρέθηκε και συγκολλήθηκε στο San Francisco. Το υποβρύχιο επανήλθε στο στόλο το 2009 και υπηρέτησε για άλλα επτά χρόνια. Τον Ιανουάριο, ξεκίνησε μια μετατροπή δύο ετών που θα το μετατρέψει σε μόνιμα αγκυροβολημένο εκπαιδευτικό υποβρύχιο.
Οι ηρωικές ενέργειες του πληρώματος ήταν απαραίτητες για την επιβίωση του υποβρυχίου. Ακόμα παραμένει το ερώτημα, πώς ένα υποβρύχιο επιβίωσε μιας σύγκρουσης υψηλής ταχύτητας με ένα βουνό; Το 1963, αμέσως μετά την απώλεια του USS Thresher, το Πολεμικό Ναυτικό καθιέρωσε το πρόγραμμα SUBSAFE. Ο στόχος του προγράμματος ήταν να εξασφαλίσει ότι το κύτος ενός υποβρυχίου θα διατηρούσε πίεση σε περίπτωση ατυχήματος και θα ήταν σε θέση να αναδυθεί. Το πρόγραμμα πυρηνικής προώθησης του Ναυτικού έκανε τους ασφαλείς, ανθεκτικούς πυρηνικούς αντιδραστήρες απόλυτη προτεραιότητα.
Εάν το κύτος ενός υποβρυχίου παρέμεινε άθικτο, θα ήταν σε θέση να αναδυθεί, ο αντιδραστήρας να συνεχίσει να λειτουργεί και το πλήρωμα να έχει μια ευκαιρία να επιβιώσει. Το Σαν Φρανσίσκο ήταν σε θέση να κάνει και τα τρία. Ότι ήταν σε θέση να επιβιώσει δεν ήταν τυχαίο, αλλά μάλλον το αποκορύφωμα δεκαετιών σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης από την αμερικανική υποβρύχια δύναμη.