 |
| ErikaWittlieb / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Φόβος και ενίοτε τρόμος. Πάντα επινοούνται τρόποι για τον εκφοβισμό του λαού από όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν εκπορνέψει συστηματικά το λαό εν ονόματι του λαού.
Και οδηγείται έτσι ο λαός στις έσχατες βαθμίδες της παθητικότητας και τις ύψιστες κλίμακες της παντός είδους αδιαφορίας για ό,τι μπορεί να προβληματίσει, ώστε να βρίσκεται σε πολιτική αφασία.
Ακόμη και οι ολίγιστοι στοχαστές αυτού του τόπου γυροφέρνουν χτικιασμένοι στην πολιτική αγορά ζητιανεύοντας θέσεις και οβολούς, για να ψωμιστούν. Και εξαργυρώνουν την πνευματική τους πραμάτεια με τις πρόσκαιρες αντιπαροχές της πολιτικής εξουσίας, που ενώ τους χρησιμοποιεί για τους σκοπούς της, όσο καιρό τους χρειάζεται, τους παροπλίζει εν μια νυχτί, μεταρέποντας τους σε ανυπόληπτα μειράκια, ανήμπορα να ασκήσουν μια κάποια επίδραση στην κοινωνία.
Και κάποιοι που επιμένουν ως "γραφικοί" να έχουν αντίθετη άποψη, μοιάζουν σαν να έχουν στήσει καταμεσής στο πέλαγος άμβωνες απ' όπου προσπαθούν με λόγους παραινετικούς να συνετίσουν τα ψάρια, μιας και οι 'Ελληνες κουφάθηκαν.
Το βιώνουμε ΤΩΡΑ με την επέλαση του φόβου για τον κορωναϊό. Μακάριοι οι αγοραστές της ελπίδας και οι ωραιοποιοί της θνήσκουσας πραγματικότητας. Ακόμη και η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα μπροστά στην κατάντια μας.
Βλέπω την απομυθοποίηση των πάντων και δεν ακούω σ' αυτόν τον τόπο των μύθων και των θρύλων να διηγούνται ούτε ένα παραμύθι, που να μπορεί να ζωοποιήσει τους λιποθυσμένους από τον τρόμο ΄Ελληνες...
Ακούω μόνο βλαχολεβέντικες κορώνες, αλλά ταυτόχρονα και χειροκροτήματα για τους...νεκροπομπούς πολιτικούς της κοινωνίας. Και θυμίζουμε απλώς ένα σκύλο σε μαντρί που δεν ξέρει γιατί γαβγίζει.
Σημαντικά και ασήμαντα χοροπηδάνε στον οπτικό μας χώρο, πάντα υπό το κράτος του φόβου, και δίχως καμία διερώτηση για το βέβηλο και το αισχρό, μεταμορφώνονται σε απουσία λογικής.
Ανεκτική και μακάρια η στάση μας κυοφορεί τη οδύνη του έθνους. Ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον χαθήκανε οι αξίες μας!