Ξεκάθαρο ότι η επιδημία λειτουργεί ως επιταχυντής διαδικασιών που κάθε άλλο παρά παροδικές θα είναι

RondellMelling / pixabay

Δε θα έλεγα ότι ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, αλλά σίγουρα ζούμε σε περιέργους. Η πανδημία ανέδειξε πολλά θέματα σε παγκόσμιο επίπεδο- τα περισσότερα απο τα οποία τα ξέραμε αλλά προτιμούσαμε να τα αγνοούμε. Κυβερνητικές ελλείψεις, κοινωνικές ανισότητες που ενώ ήταν πάντα εκεί θεωρούσαμε ότι αφορούν τους άλλους, καταστροφή του περιβάλλοντος, fake news, κατάργηση ατομικών ελευθεριών (και όχι δεν αναφέρομαι στην μάσκα), φτωχοποίηση.

Φραγκίσκα Μεγαλούδη

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η επιδημία λειτουργεί ως επιταχυντής διαδικασιών που κάθε άλλο παρά παροδικές θα είναι. Οι κρίσεις μεταμορφώνουν τις κοινωνίες απαιτώντας άμεση προσαρμογή, παρακάμπτουν διαδικασίες και αλλαζουν- ακόμα και βίαια- την ροή της ιστορίας. Αυτό είναι μια ιστορική πραγματικότητα. 

Όπως και το ότι σχεδόν πάντα το κόστος μετακυλάει στον πολίτη και η ατομική ευθύνη αποτελεί το μοναδικό αφήγημα. Και ναι φυσικά ισχύει η ατομική ευθύνη αλλά υπάρχει και η πολιτική ευθύνη και η οποία είναι μεγαλύτερη. Οι στατιστικές, όσο αξιόπιστες μπορούν να είναι, δείχνουν ότι το Σεπτέμβριο το 93% των Ελλήνων φορούσε πάντα μάσκα σε κλειστούς χώρους και το 70% τηρούσε αποστάσεις. Στις ΗΠΑ την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου το 91% φορούσε μάσκα, στη Γαλλία (ίδια περίοδο) το 96%. Παρόλα αυτά, η κοινή γραμμή (και όχι μόνο στην Ελλάδα) είναι ότι τον ιό διασπείρουν οι απείθαρχοι νέοι, οι ψεκασμένοι, οι μετανάστες. 

Θα αφήσω εκτός της ανάρτησης τους σκληροπυρηνικούς επαναστάτες της μάσκας (είναι λιγότεροι απο όσο νομίζουμε) και θα πω το αυτονόητο. Ο κόσμος έχει κουραστεί και αυτό που παγκοσμίως ονομάζουμε pandemic fatigue είναι εδώ και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ο ίδιος κόσμος που ακολούθησε τα μέτρα ευλαβικά, 8 μήνες μετά παλεύει ακόμα με τη συγχιση, την απομόνωση, την ανεργία, την κατάθλιψη, την οικονομική δυσχέρεια. 

Αυτή η συλλογική κούραση έχει αρχίσει να εκφράζεται σαν μια ανευ προηγουμένου αντίδραση στις κυβερνήσεις οι οποίες πλέον δυσκολεύονται να επιβάλλουν μια ξεκάθαρη γραμμή καθώς έχουν να ζυγίσουν το οικονομικό,, κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Καμία απόφαση δημόσιας υγείας δεν είναι αποκομμένη απο την πολιτική και κιονωνική πραγματικότητα. Και ο πολίτης, εγώ, εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, οι φίλοι μας, τα παιδιά μας, όλοι βρισκόμαστε στο μέσο αυτής της δίνης.