 |
| Clard / pixabay |
Είμαστε ιδανικοί "εραστές" της σιωπής. Ιδανικοί εν εκστάσει αποδέκτες του πολιτικού παραλογισμού και της έρπουσας πολιτικής θρασύτητας. Κι όταν αντιδρούμε με βλαχολεβέντικες κορώνες, αφού χειροκροτήσαμε τους νεκροπομπούς- πολιτικούς της κοινωνίας και γίναμε συλλέκτες των χειρίστων εθνικών τετελεσμένων, θυμίζουμε απλώς ένα σκύλο σε μαντρί που δεν ξέρει γιατί γαβγίζει.
Του Στέλιου Συρμόγλου
'Εχουμε εθιστεί ο ένας μας πόνος να σκοτώνει τον άλλον, ενώ μακάριοι παρακολουθούμε να διέρχεται από μπροστά μας το ανάγλωττο φέρετρο της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Παντού η απουσία του κοινωνικού ελέγχου, παντού η μη συναίσθηση της ματαιότητας και η ματαιότητα του ψεύδους.
Μέσα από τη δική μας συμπεριφορά αναδύεται η ιστορία αυτού του τόπου, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Μέσα από την ανοχή μας και τη σιωπή μας χωρίς ενοχή, μέσα από αυτόκλητους σωτήρες και μεσσίες, πορφύρες βασιλιάδων του θράσους και ιππεύουσες λέξεις-πόρνες της πολιτικης προκλητικότητας.
Απλοί θεατές των δρώμενων. Και ενοχλούμαστε όταν μας το επισημαίνουν. Δεν σκύβουμε να βρούμε το βάθος και την έκταση των πραγμάτων. Δανειζόμαστε απόψεις και ατάκες, για να λέμε ότι έχουμε και άποψη. Δεν σκύβουμε στο πρόβλημα λες κι όλοι έχουμε λουμπάγκο και ο οξύς πόνος δεν μας αφήνει να μαζέψουμε τις πέτρες, για να τις ρίξουμε κατά του όποιου υποκριτικού κατεστημένου.
Σαν να είμαστε νεόπλαστοι στη γη της αφθονίας και δοξολογούμε τους θρασείς, οι οποίοι με διάφορους τρόπους μας εκφοβίζουν είτε με τον κορωνοιό, είτε με εκβιαστικά διλήμματα, με αποτέλεσμα να είμαστε παγιδευμένοι στο φόβο, να ζούμε στη μήτρα του τρόμου.
Σημαντικά και ασήμαντα χοροπηδάνε στο οπτικό μας χώρο και δίχως καμία ερώτηση για το βέβηλο και το αισχρό, μεταμορφώνονται σε απροσδόκητη απουσία λογικής.
Ανεκτική και μακάρια η σταση μας κυοφορεί την οδύνη του έθνους.
Ανάμεσα στο παρόν και το μέλλον, χαθήκανε οι ελπίδες μας, χαθήκανε οι αξίες μας...