Άλλη μια επέτειος «αποκατάστασης της δημοκρατίας» πέρασε, με την πολιτική τάξη της χώρας σύσσωμη να αναλώνεται, ως είθισται, σε «άσφαιρους» λόγους επικοινωνιακού χαρακτήρα για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας.
Την ώρα μάλιστα που η καταχρεωμένη κι εξαρτημένη πολλαπλώς Ελλάδα της μνημονικής επιτήρησης, της κοινωνικής και παραγωγικής αποδιάρθρωσης, της θεσμικής διάλυσης, της «ανάπηρης» παιδείας, της μεταναστευτικής και δημογραφικής απειλής και της εθνικής και πολιτισμικής κρίσης εξακολουθεί, ανασύροντας μνήμες του 20ου αιώνα, απλά να καταμετρά σχεδόν μοιρολατρικά εθνικές και κοινωνικές απώλειες και να κινδυνεύει σοβαρά να υποστεί νέες, συρόμενη κυριολεκτικά σε «ανατολίτικα παζάρια» ξεπουλήματος.
Πώς λοιπόν να τους εμπιστευτεί κανείς :
• Όταν το κράτος εξακολουθεί «να λειτουργεί διαχρονικά σαν θερμοκήπιο διαπλοκής, διαφθοράς και ιδιοποίησης του δημόσιου χώρου» (καθ. Γιώργος Κοντογιώργης, εφημ. "δρόμος", 25-7-2020), εξαντλώντας τις αντοχές μιας πολύ κουρασμένης κοινωνίας,
• όταν όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, η πλειοψηφία της διανόησης, τα «ποιοτικά» ΜΜΕ και τα χαλκεία της υποτέλειας των θινκ τανκ έχουν αναγάγει την πρόσφατη ταπείνωση που εδέχθη ο Ελληνισμός και την βαριά προσβολή της Ορθοδοξίας εξαιτίας της νεοθωμανικής και ισλαμικής βεβήλωσης της Μεγάλης Εκκλησίας απλά σε μείζον πολιτισμικό ζήτημα, σε προσβολή «Μνημείου» και «Έργου Τέχνης», έστω παγκοσμίων διαστάσεων, εκλιπαρώντας για μια δήλωση «καταδίκης» από Ισχυρούς «προστάτες» ή παρακαλώντας να επέμβει η …… ΟΥΝΕΣΚΟ ή ο Πάπας.
• όταν η μόνη σταθερά πλέον στην χώρα της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας είναι παρά την πολυετή κρίση ένα ακλόνητο, κομματικοκρατούμενο, αρχηγοκεντρικό και πελατειακό πολιτικό σύστημα που αναγάγει την πολιτική εν πολλοίς σε «επιδοτούμενο» επικοινωνιακό ακτιβισμό με στόχο την διαχρονικότητά του.
Τουλάχιστον, ας μείνουμε καχύποπτοι και σε εγρήγορση και ας το «ψάξουμε» το θέμα, όπως μας συνιστά ο καθ. Χρ. Γιανναράς (Καθημερινή, 26-7-2020). Ιδιαίτερα τώρα που όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι ο τουρκικός κίνδυνος είναι υπαρκτός και «προ των πυλών». Και πως δεν είναι μόνο στα «κεφάλια» κάποιων «Τουρκοφάγων», όπως αυτή η ίδια πολιτική τάξη του επικίνδυνου «κατευνασμού» αποκαλούσε υποτιμητικά όλους αυτούς που έβλεπαν εδώ και πολλά χρόνια να αναδύεται συστηματικά ο Νεοοθωμανισμός και οι επίδοξοι «Νέοι Πορθητές» και «Νέοι Χαλίφηδες».