Στέλιος Φενέκος
υποναύαρχος ε.α.
πρόεδρος Κοινωνίας Αξιών
Με αφορμή τα όσα είπε η κ. Μπακογιάννη:
«να δούμε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή με άλλο μάτι και να κατανοήσουμε ότι τυχόν προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης μπορεί μεν να έχει ως συνέπεια μερικές απώλειες για μας, όπως ας πούμε την ΑΟΖ του Καστελλόριζου, αλλά θα κατοχυρώσει τα δικαιώματα άλλων νησιών μας, όπως της Ρόδου ή της Λέρου»,
επαναφέρω παλαιότερη θέση μου για άστοχες δημόσιες εκφράσεις αυτής της μορφής, οι οποίες εισάγουν δυσμενείς αρχικές συνθήκες σε μία διαπραγμάτευση στον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό:
ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην εφαρμογή της εξωτερικής πολιτικής είναι εάν οι a priori δημόσιες δηλώσεις επί επιστημονικών θεωρητικών προσεγγίσεων (πριν δηλαδή υπάρξει προσφυγή στην πράξη σε κάποιο δικαιοδοτικό όργανο ή πριν ξεκινήσει οιαδήποτε διαπραγμάτευση ) είναι κατάλληλες αλλά και επαρκείς, για την υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων στο πεδίο των διεθνών διαπραγματεύσεων και στο καναβάτσο του διεθνούς ανταγωνισμού.
Η έννοια του εθνικού συμφέροντος είναι θεμελιώδης για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και κάθε χώρα προετοιμάζεται και ενεργεί υποστηρίζοντας με λογικά και νομικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα το μέγιστο διεκδικούμενο για τα εθνικά της συμφέροντα.
Γιατί ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΖΕΙ κάθε διαπραγμάτευση ή προσφυγή.
Πόσο μάλλον όταν ο ανταγωνιστής σου (Τουρκία εν προκειμένω) είναι άκρα διεκδικητικός, επιθετικός, ψεύτης, σκληρός και ανηλεής, και όταν διακυβεύονται μεταξύ σας ζωτικά συμφέροντα και δεν υπάρχει ορθολογισμός ούτε καλλιεργείται (ούτε καν ως προοπτική) πνεύμα συνεργασίας και σύμπτωσης συμφερόντων.
Μήπως συνεπώς η μονομερής αποδοχή επιβαρυντικών ερμηνειών επί των ζωτικών θεμάτων ανταγωνισμού, μας οδηγεί τελικά σε διαπραγματευτική ήττα, αφού η οιαδήποτε διαπραγμάτευση ξεκινάει με αυτόβουλη υποβάθμιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων;
Οι επιστημονικές θεωρητικές προσεγγίσεις στις διεθνείς σχέσεις δεν διεκδικούν πάντα το τεκμήριο της αντικειμενικότητας, αφού πολλές φορές εκπροσωπούν διαφορετικές σχολές σκέψης, συχνά είναι τελείως αντιφατικές για το ίδιο ζήτημα, πέραν του ότι πολλά θέματα είναι πολυπαραγοντικά, έχουν τεράστια πολυπλοκότητα και άλλοτε μεταβάλλονται ταχύτατα ώστε τελικά να μην μπορεί να αποτυπωθεί με πλήρη αντικειμενικότητα η χαοτική αυτή κατάσταση (πόσο μάλλον θεωρητικά και εκ των προτέρων).
Επίσης είναι κατά κόρον επιβεβαιωμένο, ότι η Τουρκία όπως και άλλες χώρες που δρουν με τα ίδια μυαλά, ερμηνεύουν το διεθνές δίκαιο κατά πως τις συμφέρει, διαστρεβλώνοντας υστερόβουλα έννοιες, αμφισβητώντας καιροσκοπικά συμφωνίες που οι ίδιες έχουν συνάψει, μη δεσμευόμενες από αυτές, αρνούμενες την ισχύ έγκυρων διεθνών συνθηκών και την δικαιοδοσία των διεθνών δικαστηρίων, επεκτείνοντας μάλιστα θρασύτατα τις διεκδικήσεις τους με την προβολή σκληρής ισχύος, με απειλές πολέμου και με επιθετικές ενέργειες.
Είναι κανείς τόσο αφελής ώστε να διαπραγματευθεί με έναν τέτοιο συνομιλητή, αποδεχόμενος a priori θεωρητικές ερμηνείες των ρυθμίσεων του διεθνούς δικαίου, οι οποίες ευνουχίζουν τα κυριαρχικά του δικαιώματα και τον θέτουν εκ προοιμίου χωρίς αγώνα σε μειονεκτική θέση;
Γιατί η εφαρμοσμένη πολιτική κάθε χώρας που λειτουργεί σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον, οφείλει να είναι ανταγωνιστική και ανθεκτική ανάλογα με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει.
Συνεπώς οι εφαρμοσμένες πρακτικές θέσεις μας εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να τεκμηριώνονται με την ευνοϊκότερη για μας αντίληψη και ερμηνεία των διεθνών συμφωνιών και του Διεθνούς Δικαίου, ως αρχική συνθήκη σε οιαδήποτε διαπραγμάτευση ή προσφυγή.
Κάθε άλλη προσέγγιση στο διεθνές περιβάλλον με την Τουρκία, μας οδηγεί de facto και χωρίς αγώνα σε άμεση αμφισβήτηση (με κίνδυνο de facto απώλειας) κυριαρχικών δικαιωμάτων, πόρων και υποβάθμιση ζωτικών συμφερόντων.