Κανείς δεν σκέφτεται κάποιες ιδέες που είναι κατάλληλες για τον ασύμμετρο κόσμο. Για παράδειγμα:
1. Οι ΗΠΑ και το Ιράν το συμφώνησαν μαζί;
2. Μία από τις δύο πλευρές έπαιξε ένα παιχνίδι win-win;
3. Ήταν ο θάνατος του Σουλεϊμανί επιδιωκόμενος και για τις δύο πλευρές;
Κοιτάζοντας το αποτέλεσμα του κτυπήματος στο Ιράν. Ο Τράμπ κέρδισε επειδή η διαδικασία απομάκρυνσής του φαίνεται να τίθεται στο ράφι, ακόμη αποκτά και προβάδισμα για να εκλεγεί πιθανά και δεύτερη φορά. Η διοίκηση της Τεχεράνης έχει ενώσει τους ιρανούς στους δρόμους ενάντια στον εχθρό. Έναν εχθρό τον οποίο δεν έχει καταφέρει να ελέγξει για μήνες. Ο Στρατηγός Σουλεϊμανί έκανε το τελευταίο του καθήκον, πεσόν εν’ ώρα καθήκοντος. Τέλος οι πωλήσεις όπλων και πετρελαίων δεν φαίνεται να είναι κακές.
Πόσο αληθινό είναι αυτό το σενάριο; Αυτή η δυνατότητα πρέπει να ληφθεί υπόψη όταν υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός εξωπραγματικών περιπτώσεων στην ιστορία. Αναμφίβολα, το Ιράν θα απαντούσε. Όμως και αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνεται επίσης στη συμφωνία.
Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι των συγκρούσεων;
Ας πούμε ότι κυριαρχούν τα οικονομικά οφέλη, ειδικά οι προμηθευτές όπλων, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Για μια εταιρεία που αγόρασε το βαρέλι πετρελαίου πριν από 10 χρόνια με προσδοκία τα 120$, θα προσπαθήσει να αυξήσει την τιμή του πετρελαίου. Εν ολίγοις, τα οικονομικά λόμπι χρειάζονται περισσότερες συγκρούσεις και περισσότερο αίμα για να κάνουν περισσότερα χρήματα.
Με άλλα λόγια, είναι επιθυμητή από αυτούς που έχουν οικονομικά συμφέροντα, η ύπαρξη μιας πολυμερούς βιώσιμης εντολής σύγκρουσης από ένα κράτος.
Εάν επένδυσε δισεκατομμύρια δολάρια σε αμυντικά προγράμματα και ανάπτυξαν ένα οπλικό σύστημα, πρέπει να δημιουργήσει μια αγορά για να πουλήσει αυτό το όπλο. Βλέπε F-35, S-400. Βρίσκοντας την αγορά, πρέπει να βρεθεί και ο πελάτης ή ακόμα και οι δυνάμεις που θα έρθουν σε σύγκρουση. Για αυτό, δημιουργούνται εταιρείες που σχηματίζουν οικονομικές νοοτροπίες, σχηματίζουν στρατεύματα και στη συνέχεια τα κράτη προσλαμβάνουν αυτούς τους στρατούς και επιχειρούν ο ένας εναντίον του άλλου. Ένα μικρό παράδειγμα είναι η Συρία και η Λιβύη στις μέρες μας. Εσείς τι λέτε; Πιστεύετε ακόμη ότι ο Τράμπ ή ο κάθε Τράμπ αποφασίζει;
Δημήτρης Τσαϊλάς
υποναύαρχος ε.α.