Στις τελευταίες εκλογές συνέβησαν δύο καλά και ένα αναγκαίο κακό. Έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαφανίστηκε η Χ.Α. και βγήκε ο Κούλης.
Από τα δύο καλά το δεύτερο ήταν το καλύτερο. Για κάποιο λόγο, που μπορεί να εξηγηθεί, έβγαλαν τον πατριωτισμό των Ελλήνων από τον γύψο που τον είχαν βάλει. Ίσως πίστεψαν ότι εξέλιπαν οι λόγοι διατήρησης του ναζιστικού μορφώματος, μιας και κατάφεραν σε πρώτη φάση να επιτύχουν τους σκοπούς τους να επιβληθούν στον λαό, έχοντας παγιδέψει στη ναζιστική παγίδα κάθε διάθεση αντίστασης, αδρανοποιώντας τον πατριωτικό ζήλο των πολλών που ήταν αδύνατο να συνταχθούν με τους νοσταλγούς του Χίτλερ. Η κατασυκοφάντηση του πατριωτισμού και η υπαγωγή του στις εμβληματικές ταμπέλες του φασισμού και του ρατσισμού, που ήταν ο βασικός ρόλος που είχε ανατεθεί στην Χ.Α, έφτασε στο τέλος της. Ο Βελόπουλος δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο, ούτε καν ως μια light εκδοχή του. Ο πατριωτισμός είναι ένα ευγενές συναίσθημα αγάπης προς την πατρίδα, που ουδέποτε μπόρεσε να γίνει κόμμα και να εκφραστεί μέσα από αυτό, χωρίς να χάσει τον αυθορμητισμό και τη γνησιότητα του.
Με την πτώση της Χ.Α ο πατριωτισμός των απλών δημοκρατικών Ελλήνων απελευθερώθηκε από την προκατάληψη που τον είχε φορτώσει η Χ.Α. Δεν χρειάζεται πια ούτε να δικαιολογείται, ούτε να απολογείται στους αριστερούς, εθνομηδενιστές επικριτές του. Ίσως το νεοταξικό, ξενοκίνητο πολιτικό σύστημα να έχει λάβει τα μέτρα του για να μην αναγεννηθεί το πατριωτικό αίσθημα στις καρδιές των πολλών. Μπορεί όμως και όχι, αν έχει υπερεκτιμήσει τις αντοχές του. Θα φανεί στο άμεσο μέλλον τι απ΄όλα συμβαίνει. Το βέβαιο είναι, ότι ο πατριωτισμός χωρίς την Χ.Α, θα βρει τον βηματισμό του και θα ανανεώσει τις δυνάμεις του με τρόπο δημοκρατικό και διακομματικό, πράγμα που είναι και πάντοτε θα είναι το ζητούμενο. Ειδικά σε εποχές και σε συνθήκες τόσο επικίνδυνες για την χώρα, όσο αυτές που βιώνουμε σήμερα....