Η περιλάλητη «υπόθεση Ρακέτε-Σαλβίνι» των τελευταίων ημερών έδειξε για μια ακόμα φορά ότι η δημόσια συζήτηση για το φλέγον ζήτημα του μεταναστευτικού κυριαρχείται εδώ και χρόνια συνήθως από ηθικολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα όταν σημειώνονται πνιγμοί κατά την παράνομη διακίνηση μεταναστών.
Μια ψύχραιμη ματιά όμως στα δύο διαγράμματα (1 & 2) της φωτογραφίας αναφορικά με τους πνιγμούς μεταναστών σε Μεσόγειο (2014-2019) και Αυστραλία (2000-2017) οδηγεί σ΄ ένα ασφαλές δεδομένο: Σε περιόδους αυστηρών διασυνοριακών ελέγχων στις μεταναστευτικές ροές παρατηρείται κατακόρυφη μείωση των πνιγμών, ενώ σε εποχές με πολιτικές «ανοιχτών συνόρων» ή των παροτρύνσεων «θα τα καταφέρουμε» (Μέρκελ) αυξάνεται θεαματικά ο αριθμός τους. Αριθμοί που οδηγούν σε συμπεράσματα, πέρα από διχαστικά και υποκριτικά διλήμματα.
Υπάρχει όμως και το τρίτο διάγραμμα : Η αναμενόμενη, δραματική αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού στα 9,8 δις. μέσα στις επόμενες τρεις δεκαετίες (ιδιαίτερα σε Αφρική και Ασία). Με τα σημερινά δεδομένα είναι σαφές ότι :
α) η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμα στην αρχή της σύγχρονης μετανάστευσης των λαών και
β) η όποια λύση πρέπει να δοθεί επί τόπου στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, ανατρέποντας αδικίες, εγκλήματα κλπ του αποικιοκρατικού παρελθόντος και της σημερινής παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Τα υπόλοιπα είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις», ιδιαίτερα των αυτοαποκαλούμενων «καλών ανθρώπων» με τις «καλές προθέσεις» που, έστω και άθελά τους, μετατρέπονται σε παράνομους διακινητές που ενίοτε προκαλούν και το θάνατο.