Ο χρόνος περνά γρήγορα στη ζωή. Κυλά όπως το νερό σε ένα ποτάμι. Δε σταματά. Πότε πέρασαν δεκατρία χρόνια από εκείνη τη μαύρη ημέρα για την Ελλάδα;
του Στρατή Μαζίδη
Μαύρη γιατί χάθηκε ένας ιπτάμενος ακρίτας, ένας σύζυγος και πατέρας. Μαύρη γιατί δεν είχαμε το σθένος να συλλάβουμε και να δικάσουμε το δολοφόνο του.
Ατύχημα... Είπαν... Το ατύχημα ήταν άλλο. Ήταν ότι αυτή εδώ η χώρα ευτύχησε να γεννήσει αετούς αλλά δυστύχησε να παράγει και ανθρώπους κατώτερους των περιστάσεων.
Όλα αυτά τα χρόνια μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως η ελληνική κοινωνία αισθάνεται ιδιαίτερη αγάπη για σένα Κώστα, όπως και για τα άλλα παιδιά που κάθε μέρα ρισκάρουν τη ζωή τους σε αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο με τους γείτονες. Μέχρι και στο Περιβόλι της Παναγίας, ο μοναχός βγαίνει να σας σταυρώσει και να σας κουνήσει τη σημαία. Προφανώς τον έβαλε ο Θεός εκεί για να σας θυμίζει ότι έχει το νου Του σε σας.
Όταν πληροφορήθηκες πως έπρεπε να πετάξετε, δεν το σκέφτηκες, όπως κι όλα τα παιδιά. Σηκώθηκες, έσπευσες, τόλμησες. Κι ο μπαμπέσης σε σκότωσε. Ύπουλα. Γιατί μόνο έτσι μπορούσε. Στα ίσα δε θα σε κέρδιζε ποτέ.
Ποιος ήταν όμως πιο μπαμπέσης δεν ξέρω. Ο δολοφόνος σου ή όσοι σε πούλησαν αφήνοντάς τον να διαφύγει;
Ποιος στεναχωρήθηκε που τα παιδιά σου είχαν την τύχη να έχουν για πατέρα ένα ήρωα αλλά και την ατυχία να τον γνωρίσουν μόνο μέσα από διηγήσεις, άρθρα και φωτογραφίες; Ή που δεν είσαι κοντά τους να τα δεις να μεγαλώνουν γιατί πολεμούσες καθημερινά για την ελευθερία τους όπως και όλων των παιδιών;
Ίσως τελικά ο Θεός δεν άντεχε άλλο να σε βλέπει να χαραμίζεσαι σε μια χώρα που την κυβερνούν ηγέτες δίχως ανάστημα και την κατοικεί ένας λαός άτολμος που σε μεγάλο βαθμό ενδιαφέρεται να βρει μια θέση και μετά κοιτάζει πως θα φύγει από αυτή για να αράξει.
Καλές πτήσεις Κώστα εκεί ψηλά στους καθαρούς ουρανούς...