Πρωί Δευτέρας, καινούρια εβδομάδα. Χρειάστηκε να μπω για λίγο στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Η κίνηση συνήθως τέτοια ώρα είναι φυσιολογική αλλά όχι σήμερα. Ηλικιωμένοι άνθρωποι έτρεξαν να ψωνίσουν. Παραξενεύτηκα είναι η αλήθεια.
Του Στρατή Μαζίδη
Η απορία μου λύθηκε λίγο αργότερα όταν έφτασα στο ταμείο. Οι άνθρωποι είχαν εισπράξει την υποτιθέμενη 13η σύνταξη κι έσπευσαν να ψωνίσουν. Όχι όμως τόσο για τους ίδιους, όπως μου είπε η κοπέλα στο ταμείο αλλά για τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Έβλεπες άλλωστε στα ψώνια τους και αυτό το κάτι παραπάνω. Η παραπάνω σοκολατίτσα, η παραπάνω πορτοκαλαδίτσα, το παγωτάκι, το παραπάνω κρέας κ.ο.κ.
Κι από τη μια πλευρά συγκινούμαι με το φιλότιμο και τη θυσία αυτών των ανθρώπων που δίχως δεύτερη σκέψη σπεύδουν να διαθέσουν το προεκλογικό ψευτοφιλοδώρημα για τις ανάγκες των παιδιών και των εγγονών τους. Να τους προσφέρουν μια ανάσα κι ένα χαμόγελο. Να γεμίσουν λίγο το ψυγείο και το ντουλάπι.
Από την άλλη εξοργίζομαι και στεναχωριέμαι γιατί φτάσαμε ως εδώ. Αλλά κι επειδή έχουμε έναν πρωθυπουργό που παίζει με το φιλότιμο και την ανάγκη του κόσμου. Που αρπάζει εκατό κι επιστρέφει πέντε χωρίς να κοκκινίζει από την ντροπή του. Έναν άνθρωπο που κάνει πολιτική πάνω στη δυστυχία του κόσμου.
Δεν ξέρω αλλά ό,τι κι αν κάναμε, αυτό δεν το αξίζουμε! Κι ίσως πρέπει να το αντιληφθούμε κάποια στιγμή, διότι μόνοι μας καλούμαστε να σηκωθούμε.