Και καθώς ο χρόνος καλπάζει προς την εκλογική αναμέτρηση της επόμενης Κυριακής, τόσο καλπάζει μαζί του και η δική μας ευπιστία εναγκαλισμένη με την πομοφολυγωδη προσδοκία μας, για όσα ακούμε από τους μεταπράτες των ονείρων μας, τους πολιτικούς της συμφοράς.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι ο καλπασμός αυτός γίνεται για τους σκεπτόμενους μια εναγώνια διαδρομή καθώς αλαφροπατεί πάνω στα ίχνη της παλιάς πορείας της πολιτικής απάτης και των ψευδαισθήσεων, για να οδηγήσει σε μια ακόμη παράσταση στο θέατρο του παραλόγου.
Και τελικά η διαδρομή μας προς την κάλπη παίρνει, για μια ακόμη φορά, το χαρακτήρα της δοκιμασίας και της τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία, αδυνατώντας να αντιληφθούμε ότι τα ίχνη τα παλιά της πολιτικής κοροιδίας , χαραγμένα καθώς είναι στην ψυχή μας, θα έπρεπε να μένουν σαν μια ζωντανή παρουσία, ναι μεν άφωνη στη δραματική της στιγμή, αλλά διδακτική για την πορεία μας προς την κάλπη...
Το αληθινό δράμα των περισσοτέρων υποψηφίων όλων των κομμάτων για την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά και των άβουλων συνήθως χειροκροτητών τους, είναι ότι η σκέψη τους παρπατά με βήμα νωθρό, ενώ η διάτρητη από μύριους παράγοντες φιλοδοξία τους, επιμένει στο ρυθμό του ψέματος και των ψευδαισθήσεων.
Και βέβαια αρκετοί από όσους ως υποψήφιοι πολιτικάντηδες συνωστίζονται στη σκηνή του θεάτρου του παραλόγου, διαθέτουν πολύ φλέγμα και πολλή απάθεια για να μετατρέπουν το πασίδηλο σε άδηλο, για να παγιδεύουν τις συνειδήσεις του φιλοθεάμονος κοινού, το οποίο μετά την "παράσταση" και το θέαμα έρχεται και πάλι σε επαφή με το πύρινο πρόσωπο του σήμερα, της πραγματικότητας, που διεκδικεί μια άμεση απόκριση της ψυχής μας στην πολιτική κοροιδία και στην άρνηση του παράλογου...