Η ζωή της Άγκελα Μέρκελ ξεκινά με ένα «μικρό» ιστορικό παράδοξο. Στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, το 1954, κι ενώ χιλιάδες Ανατολικογερμανοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να περάσουν στη «καπιταλιστική» Δυτική Γερμανία, ο πατέρας της, ο πάστορας Χορστ Κάσνερ, επέλεξε μαζί με την οικογένειά του τον αντίθετο δρόμο.
Ο «κόκκινος Κάσνερ», όπως τον έλεγαν οι «σύντροφοί» του, υπήρξε «σημαντικός» συνδιαμορφωτής της εκκλησιαστικής πολιτικής της Ανατολικής Γερμανίας, εκπαιδευτής εφημέριων και συμμετείχε στο Χριστιανικό Συμβούλιο Ειρήνης και στον Όμιλο Εργασίας Weißensee, που ελέγχονταν αντιστοίχως από τη Μόσχα και την υπηρεσία κρατικής ασφάλειας Στάζι. Οι καλές σχέσεις του πάστορα με σημαντικούς «συντρόφους» πράκτορες της Στάζι (Βολφγκανγκ Σνουρ, Κλέμενς ντε Μεζιέρ, Μάνφρεντ Στόλπε και Κλάους Γκύζι) ανταμείβονταν με ελευθερίες και προνόμια προορισμένα μόνο για μεγαλοπαράγοντες του καθεστώτος του «Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ενότητας» (Sozialistische Einheitspartei Deutschlands/SED) της Αν. Γερμανίας.
Η οικογένεια Κάσνερ μπορούσε να μετακινείται ελεύθερα μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας, διέθετε δύο αυτοκίνητα και είχε απολαβές αδιανόητες για έναν απλό λουθηριανό πάστορα. Η μικρή Άγκελα Κέσνερ ανήκε σε εκείνο το 10% των παιδιών της Ανατολικής Γερμανίας που τους επιτράπηκε να εισαχθούν στο Ανώτερο Γυμνάσιο (ΕΟS). Μάλιστα, μετά το τέλος των άριστων σπουδών της στη χημεία στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας και την απόκτηση πάλι με άριστα διδακτορικού τίτλου στη κβαντική χημεία, κατάφερε να βρεθεί ανάμεσα σε εκείνους τους 12.000 Ανατολικογερμανούς που εργάζονταν στην περίφημη «Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου». Εκεί παρέμεινε για έντεκα ολόκληρα χρόνια, ενώ στο ενδιάμεσο θήτευσε και στα έδρανα του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Όπως ήταν αναμενόμενο η νεαρή μαθήτρια Άγκελα Κέσνερ, την οποία επηρέαζε πάρα πολύ ο πατέρας της, έγινε μέλος της σοσιαλιστικής νεολαίας «Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία» (Freie Deutsche Jugend/FDJ), επιλογή που ακολούθησε και κατά τα φοιτητικά της χρόνια, φτάνοντας μάλιστα σε υψηλά πόστα, και να γίνει υπεύθυνη «αγκιτάτσιας και προπαγάνδας» και επομένως να ανήκει στις αγωνιστικές εφεδρείες του SED. Στο διάστημα 1983-85 εκλέχτηκε ανώτερο συνδικαλιστικό στέλεχος στο Κεντρικό Ινστιτούτο Φυσικοχημείας (ZIPC) του Βερολίνου και με αυτή την ιδιότητα εκπροσωπούσε την οργανωμένη νεολαία του Ινστιτούτου στην σοσιαλιστική FdJ. Πολλοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι υπήρξε και η ίδια μέλος της ΣΤΑΖΙ (κωδικός «ΙΜ Erika») και πιθανότατα παρακολουθούσε Ανατολικογερμανούς αντιφρονούντες και συγκεκριμένα τον Ρόμπερτ Χάβεμαν.
Η ένταξη της στο σοσιαλιστικό σύστημα έδωσε την ευκαιρία στην Άγκελα να ταξιδεύει ελεύθερα στο εξωτερικό και να παρακολουθεί μαθήματα στην Πράγα και στη Μόσχα, όπου γνώρισε και τον πρώτο της σύζυγο, τον Ούλριχ Μέρκελ, το όνομα του οποίου έχει μέχρι σήμερα. Ταξίδεψε και στη Δυτική Γερμανία, όταν, ως γνωστόν το τείχος του Βερολίνου βάφονταν με αίμα των αντιφρονούντων που ήθελαν να εγκαταλείψουν το «σιδηρούν παραπέτασμα».
Την «ειρηνική επανάσταση» του 1989 την έζησε από το άνετο επιστημονικό γραφείο της, «αμφιταλαντευόμενη μεταξύ δεσμεύσεων, παραίτησης και ερευνητικής προσπάθειας» και αναπολώντας την περίοδο της FDJ, όπου, σύμφωνα με την ίδια, «περνούσε ευχάριστα».
Χαρακτηριστικό της ήρεμης «επαναστατικότητάς» της είναι το γεγονός ότι, λίγες μόνο ημέρες μετά την έναρξη των περίφημων «διαδηλώσεων της Δευτέρας» στη Λειψία με σύνθημα το γνωστό «Εμείς είμαστε ο λαός» (Wir sind das Volk), η Μέρκελ βρέθηκε στην Πολωνία για να παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο. Όμως η ώρα της ανάδειξής της είχε φτάσει.
Τα υπόλοιπα της ζωής της που ακολούθησαν την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού το 1989 και η κατακόρυφος πολιτική της αναρρίχηση είναι λίγο-πολύ γνωστά...είχε σημάνει η ώρα της ανάδειξης της «κόρης» του Χέλμουτ Κολ.