 |
| frstrategie.org |
Διότι πολύ απλά η Τουρκία είναι ένας στρατηγικός εταίρος δεκαετιών. Οι Κούρδοι είναι απλά αντάρτες. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα πέρα από τα ιστορικά δίκαια που είναι συντριπτικά υπέρ των δευτέρων και όχι του τεχνητού μορφώματος της Αγκυρας που εδράζεται κατά βάση σε γηγενείς εξισλαμισμένους. Ας μη μας διαφεύγει ότι η πλάστιγγα των ΗΠΑ προς την Τουρκία έγερνε ήδη από την εποχή Ομπάμα όταν στα τέλη του καλοκαιριού του 2016 δόθηκε η εντολή να σταματήσει η προέλαση των Κούρδων μετά την κατάληψη της Ιεράπολης.
Του Στρατή Μαζίδη
Έκτοτε κύλισε αρκετό νερό στο γεωπολιτικό αυλάκι με την Τουρκία του Ερντογάν να βλέπει ως αγελάδες τις ΗΠΑ και τη Ρωσία αρμέγοντας όσο μπορεί και τις δύο. Κινούμενος ως εκκρεμές διεκδικεί και όπως φαίνεται, λαμβάνει.
Η Τουρκία παρά τα σημαντικά της εσωτερικά ζητήματα, παραμένει ένα κυρίαρχο κράτος σε μια εξαιρετική γεωγραφική θέση με ισχυρό στρατό και δυνατή βιομηχανία. Οι Κούρδοι δεν υπάρχουν ως κρατική οντότητα. Από την στιγμή κατά την οποία θεωρεί την κουρδική αυτόνομη παρουσία στη βόρεια Συρία ως απειλή, οι ΗΠΑ είχαν δύο επιλογές: είτε θα συνέχιζαν να στηρίζουν τους Κούρδους βλέποντας την Τουρκία να ξεγλυστρά οριστικά από τη δύση και το ΝΑΤΟ, είτε θα άδειαζαν Κούρδους.
Βέβαια ήταν μόλις πριν λίγες ημέρες όταν οι ΗΠΑ δήλωναν ότι μια τουρκική επίθεση στη βόρεια Συρία όπου υπάρχουν Αμερικανοί στρατιωτικοί δε θα γίνει αποδεκτή. Τώρα έκαναν κι αυτοί τη δική τους κυβίστηση.
Αποφάσισαν λοιπόν να εγκαταλείψουν τους Κούρδους επιλέγοντας την Τουρκία και διασφαλίζοντας σε μεγάλο βαθμό την παραμονή της τελευταίας στο άρμα της Δύσης. Θα έχει βέβαια ενδιαφέρον να δούμε πως θα κινηθεί η Αγκυρα στη συνέχεια και σε πρώτο χρόνο τι θα κάνει με τους S-400, αν και δε θα μας εκπλήξει να το καταπιούν και αυτό στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Ο Ερντογάν, ειδικά μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στις ΗΠΑ, αλλά και λόγω εγγύτητας, θα συνεχίσει να παίζει ως ένα βαθμό με Ρωσία και Ιράν. Άλλωστε στο μεσοδιάστημα άλλαξαν πολλά, ένα εξ αυτών είναι ο turkish stream.
Ο Τραμπ πάλι κατάλαβε ότι ο αρχικός στόχος του πολέμου στη Συρία δεν επετεύχθη από όσους τον μεθόδευσαν. Ο Ασαντ επικράτησε και δεν πρόκειται να φύγει. Όπως όλα δείχνουν, το πιθανότερο είναι ότι έχει πολύ καλή πιθανότητα να απελευθερώσει κάθε γωνιά της Συρίας. Εναλλακτική ήταν η άνοδος των αποκεφαλιστών στην εξουσία απέναντι σε ένα λαό που συσπειρώθηκε γύρω από τον πρόεδρό του. Ποιος το ήθελε αυτό;
Επιπλέον πρέπει να καταλάβουμε ότι κανείς δε διαλύει χώρες για να ιδρύσει μια νέα ισχυρή, ήτοι το μεγάλο Κουρδιστάν που θα αρχίζει από τις παρυφές του Ιράν και θα φτάνει ως τη Μεσόγειο. Το μεγάλο Κουρδιστάν μπορεί να υπάρχει πληθυσμιακά αλλά γεωγραφικά οι επικυρίαρχοι επιθυμούν πολλά μικρά και διαχειρίσιμα Κουρδιστάν. Απόδειξη το τι συνέβη μετά το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του ιρακινού Κουρδιστάν. Στην περίπτωση όμως της Μέσης Ανατολής καμιά από τις όμορες χώρες δεν επιθυμούν τη δημιουργία Κουρδιστάν για τον πολύ απλό λόγο ότι θα πρέπει να συνεισφέρουν σε γή.
Οι ΗΠΑ προτίμησαν αυτό που υπάρχει από εκείνο που ίσως δύσκολα θα μπορούσε να προκύψει.
Η προσοχή πλέον στρέφεται στους Κούρδους. Είναι δύσκολο να πιστέψουν πως τους πούλησαν για άλλη μια φορά στην ιστορία. Δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι έχυσαν αίμα για μια συμμαχία αδειανή. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούν γιατί συμβαίνει αυτό. Πιο μπροστά όμως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι άλλαξαν τα δεδομένα και να αποφασίσουν αν θα αποτελούν μέρος της Συρίας με τις όποιες βελτιώσεις μπορούν να πετύχουν ή τουρκικό βιλαέτι υπό το ζυγό ισλαμιστών κατσαπλιάδων φίλων της Αγκυρας. Αν θα σώσουν ό,τι μπορούν ή αν θα χάσουν τα πάντα για δεύτερη φορά μετά το Αφρίν αλλά σε μεγαλύτερη έκταση. Τα δευτερόλεπτα είναι βαριά αλλά τρέχουν γρήγορα.