Σεβαστέ μας πνευματικέ πατέρα και επίσκοπε της γης μας αλλά και των αγωνιών μας για μία καθημερινότητα δύσκολη μεν αληθινή δε, σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου κυρίως όμως σε ευχαριστούμε που δεν ξεχνάς να βρίσκεσαι στο τόπο μας εδώ στη σκιά του Ψηλορείτη και στις κακοτραχαλιές της γης και των καιρών, που με αποφασιστικότητα αντέχουμε και προσπερνάμε ώστε να μη χαθεί ούτε ο τόπος ούτε η ιστορία μας μήτε όμως και το αύριο των παιδιών μας.
Θέλοντας να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για το σήμερα και το αύριο της κοινότητας μας, επιθυμώ να ακούσεις και να διορθώσεις τυχόν λάθη στην προσέγγιση μου.
Είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι αν δεν καταφέρουμε να ενωθούμε και όλοι μαζί να πορευτούμε με όπλα μας την παιδεία, τη γνώση τον πολιτισμό την ευγένεια την ευγενή άμιλλα και ορθοστάτη μας την πίστη και το θεό μας, πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε να αποφύγουμε το σάπιο των εποχών του σήμερα και των στιγμών, έτσι όπως μας το διαμορφώνουν οι ελεγχόμενοι και οι μη πατριώτες, όποιοι και αν είναι αυτοί από όπου και αν προέρχονται.
Ξενόδουλοι αδέρφια μου δεν υπήρξαμε παρά τις άπειρες προσπάθειες πολλών, και ενίοτε δικών μας. Ούτε θα γίνουμε παρά τις φωνές που υπάρχουν ακόμη και από τα μέσα ενημέρωσης που προσπαθούν χρόνια τώρα δεκαετίες να μας πείσουν ότι μόνο τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι η Ελλάδα, πως μόνο στα προβλήματα και στις ζωές των κατοικούντων στις μεγάλες αστικές πόλεις επιτρέπονται οι λύσεις και η όποια προστασία της επίσημης πολιτείας.
Μπορεί στους τόπους μας τους μικρούς, τους ευλογημένους, τους πολύπλοκους, στους παράξενους, στους δύσκολους μα συνάμα ζεστούς, να μην έχουμε ούτε υποθέσεις ΖΑΚ, ούτε Κοτζιάδες, ούτε Πρέσπες, ούτε ρουβίκωνες ούτε συνεδριακά κέντρα μήτε όμως και μέγαρα.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουμε όμως γνώση του τι συμβαίνει, πως δεν παρακολουθούμε τα τεκταινώμενα πως δεν έχουμε αντίληψη για το πως κυλάει ο κόσμος.
Είμαι σίγουρος πως τίποτα καλό δεν θα προκύψει έστω και με τις καλύτερες προθέσεις, αν δεν λειτουργήσουμε όλοι μαζί ως ένα σώμα μία φωνή κοινή ανάγκη για υγιή πορεία προς το αύριο αλλά κυρίως με κοινό τεράστιο αληθινό ενδιαφέρον για τα παιδιά μας.
Και αυτό το «ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ» δυστυχώς, δε θα το πετύχουμε αν δεν παραδεχτούμε ότι σε όλους μας και σε κάθε έναν ξεχωριστά αναλογεί μερίδιο ευθύνης για το κατάντημα αυτό της Ελλάδος.
Και το μερίδιο αυτό έχει και ζύγι και ταυτότητα και λέγεται ΑΝΟΧΗ…
Ανοχή σε μία δημοκρατία που ποτέ δε σεβαστήκαμε και την κάναμε φύλλο ξερό στον άνεμο.
Ανοχή σε όλους όσους κατεβάζουν τις σημαίες μας και τα εικονίσματα μας.
Ανοχή σε όλους όσους επιμένουν πως το να πιστεύεις, να έχεις θεό, να νοιάζεσαι για την ενορία σου τη γειτονιά σου τη γη σου την πατρίδα σου τις αρχές και τα δικαιώματα του ανθρώπου είσαι από γραφικός μέχρι εθνικιστής και από αλλοπρόσαλλος μέχρι επικίνδυνος.
Ανοχή το μεγάλο μας αμάρτημα αδέρφια μου, που δεν σηκώσαμε στα χέρια τους αγίους μας, τους ευεργέτες του τόπου μας, τους ήρωες και τα παιδιά μας που αριστεύουν και μας κάνουν περήφανους είτε ως γονείς είτε ως συμπολίτες ή συμπατριώτες.
Αλλά απεναντίας σηκώνουμε στα χέρια όλους εκείνους που επιμένουν ότι μας εκπροσωπούν βουτηγμένοι οι ίδιοι στη διαπλοκή, στην ανομία, στην αμαρτία στο ψεύδος. Που μας κοροϊδεύουν επιμένοντας ότι είναι Έλληνες την ίδια ώρα που φανερά μας εμπαίζουν μας κοροϊδεύουν και συνεχίζουν να δρουν εις βάρος της Ελλάδος, εις βάρος όλων των Ελλήνων.
Το μερίδιο της ευθύνης μας τεράστιο όταν δείχνουμε ΑΝΟΧΗ σε όλα εκείνα που δεν πράττουμε για τη συνείδηση μας, για το συμφέρον των παιδιών μας, των οικογενειών μας, των επόμενων γενιών που θα συνεχίσουν να ζουν σε αυτόν τον τόπο.
Αδέρφια μου,
Δεν οφείλουμε σε κανέναν άλλον πλην στους αγίους μας, στους πνευματικούς μας πατέρες, στους ήρωες μας σε όσους άφησαν το αίμα τους στους αγώνες για λευτεριά και αλήθεια. Σε όλους εκείνους που θυσιάστηκαν έχοντας στα χείλη τους, του Χριστού το όνομα, στα όπλα τους την πίστη την αγία και στις καρδιές τους το ανάστημα που αρμόζει στο αποτύπωμα της πατρίδας μας και στην ψυχή τους τα φτερά για την ελευθερία.
Σε αυτούς οφείλουμε όλα όσα είμαστε εμείς σήμερα, όλα όσα θα γίνουν αύριο τα παιδιά μας.
Δεν είναι εθνικισμός όταν αντιδρώ στην όποια παραχωρήσει που αφορά στην Εθνική μας κυριαρχία, δεν είμαι γραφικός όταν ουρλιάζω για τη Δημοκρατία που τη βιάσανε και την έσυραν γυμνή στις λάσπες, δημιουργώντας ένα σκιάχτρο δημοκρατίας στο πλαίσιο της οποίας, δεν μας επιτρέπουν και δε μας ζητάνε τη γνώμη μας. Δεν είμαι και δεν είμαστε αλλοπρόσαλλοι όταν δε δεχόμαστε να συναγελαζόμαστε με όσους έφταιξαν για το σήμερα μας και συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι χωρίς να υπολογίζουν το αύριο των παιδιών μας.
Η μόνη Ελπίδα αδέρφια μου. Είναι να βρούμε τη δύναμη να πιστέψουμε και να αποδεχτούμε ότι οι ρίζες μας έχουν τη δύναμη για κάθε κίνηση μας. Η επιστροφή σε αυτές, δε σημαίνει ότι αρνούμαστε την εξέλιξη. Αρνούμαστε τη χυδαιότητα και ότι αποκρουστικό μας παρουσιάζουν ως εξέλιξη.
Να βρούμε ξανά αδέρφια μου την χαμένη πίστη και να επιτρέψουμε να γίνει σημαιοφόρος μας να προπορεύεται η Υπέρμαχος Στρατηγός, η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία θα μας οδηγήσει όχι σε αιματηρές συγκρούσεις σε βία και κραυγές αλλά στην αγάπη, στην ενότητα όλων μας, στην αλληλεγγύη, στην τιμιότητα, στις πράξεις τις ευγενείς και στο σημαιοστολισμό των σπιτιών μας ως απόδειξη ότι αναγνωρίζουμε τη χαρά της ζωής που δεν είναι άλλη από την αλήθεια για θεό και πατρίδα.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για τα παιδιά μας είναι το εδώ και το τώρα, η χαρά της στιγμής. Αν καταφέρουμε αυτή τη χαρά να γίνει η καθημερινότητα μας και η κάθε μας στιγμή, πέρα από τα βάσανα που όλοι μας έχουμε και πέρα από τον προσωπικό του σταυρό ο καθένας μας,
τότε θα παιδιά μας θα μας ακούσουν σε όλα όσα θα τους μιλήσουμε.
Αυτό που οφείλουν οι άρχοντες προς εμάς είναι η ισορροπία στους πολίτες στον κόσμο, αυτό οφείλουμε και εμείς στα παιδιά μας.
Να τους προσφέρουμε την ισορροπία βοηθώντας να απολαύσουν την παιδική τους ηλικία, την εφηβεία με εμπιστοσύνη ότι είμαστε δίπλα τους και τους παρέχουμε την ασφάλεια και τη μόρφωση στις καρδιές τους.
Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη εκδίκηση προς όλους όσους δε σεβάστηκαν και δε σέβονται την Ελλάδα και τις ζωές μας. Να παραδώσουμε στην κοινωνία, στην Ελλάδα, στην ιστορία παιδιά άξια να χαμογελούν, άξια της ιστορίας του τόπου τους, χωρίς λήθη και χωρίς αναξιοπρέπειες. ΝΑ παραδώσουμε τους χάρτες μας, το ευαγγέλιο μας, τα κλειδιά των σπιτιών μας σε χαμογελαστά παιδιά, σε ασφαλή παιδιά σε νέους που θα εμπιστεύονται τους πατεράδες και τις μανάδες τους. Εμπιστοσύνη διότι δεν εγκαταλείψαμε.
Ο Χριστός και η Παναγιά μαζί μας. Να είστε όλοι σας δυνατοί και ευλογημένοι, χωρίς φόβο για το αύριο αλλά με σιγουριά για το παραπέρα με συνοδοιπόρο την ορθοδοξία και την ελληνικότητα σε καρδιά και μυαλό.
παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης