Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού που αποτελούν ορόσημα, με την έννοια της έναρξης ή του τέλους μιας χρονικής περιόδου στην ιστορική διαδρομή του, μιας περιόδου ακμής ή παρακμής. Ένα τέτοιο ορόσημο είναι και η συμφωνία των Πρεσπών.
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 25 Νοεμβρίου 2018
Η κύρωσή της, εάν τελικά υλοποιηθεί, αποτελεί το τέλος μιας παρακμιακής περιόδου του ελληνικού λαού, που θα οδηγήσει τους Έλληνες και την Ελλάδα στην πλήρη καταστροφή και τον όλεθρο. Εάν όμως ακυρωθεί αποτελεί υπέρβαση αυτού του κατήφορου και αρχή της αντίστροφης πορείας και πορείας ανάκαμψης. Εξ ου και ο όρος «ορόσημο».
Η επανάσταση του 21 ήταν ένα τέτοιο ορόσημο, η καταστροφή της Μικράς Ασίας ένα δεύτερο, η δημιουργία της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών ένα τρίτο και ο διχαστικός εμφύλιος ένα τέταρτο. Η συμφωνία των Πρεσπών ένα πέμπτο και τελευταίο!
Ο λόγος; Η συμφωνία των Πρεσπών είναι και παραμένει η τελική κατάληξη του εμφυλίου. Αναίρεση αυτού του εμφυλίου σημαίνει ακύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Κύρωση της συμφωνίας σημαίνει πλήρη επικύρωση της καταστροφικής και εγκληματικής πορείας του εμφυλίου. Η αναγωγή των αιτίων της σημερινής καθολικής κρίσης, όπου για πρώτη φορά κρίνεται η επιβίωσή μας ως έθνους και ως λαού, εάν κάνουμε αναγωγή στο παρελθόν, έως το λεγόμενο ανυπόθετο, με την έννοια ότι πέραν αυτής της κύριας αιτίας δεν υπάρχει άλλη να υποθέσουμε, που να έχει τέτοιας αρνητικής σημασίας έννοια, ελλοχεύει στον εμφύλιο.
Τι σημαίνουν όλα αυτά, τα ολίγα και σημαδιακά; Απλούστατα. Η ευθύνη για όσους επωμίζονται τον αγώνα για την ακύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών είναι τεράστια και απαιτεί συγκεκριμένη στρατηγική με μελετημένες και καλά σχεδιασμένες τακτικές κινήσεις για την πλήρη ακύρωσή της, πλην επέλθει το «μοιραίο», δηλαδή o όλεθρος και η καταστροφή.
Στην εμπροσθοφυλακή της ευθύνης είναι οι Μακεδόνες και οι Μακεδονικές Οργανώσεις εν Ελλάδι και ανά την Υφήλιο. Αυτές πρέπει και οφείλουν να σηκώσουν το βάρος αυτής της ευθύνης και όλοι οι άλλοι Έλληνες να συμπαραταχθούν στον κοινό αγώνα για την σωτηρία της πατρίδας από την πλήρη καταστροφή, γιατί η Μακεδονία αποτελεί το ανάχωμα στα σχέδια των ντόπιων και ξένων παραγόντων που στοχεύουν την εδαφική της συρρίκνωση και την πληθυσμιακή της αποδυνάμωση, ακυρώνοντας την συνθήκη της Λωζάννης. Στην ουσία περί αυτού πρόκειται. Εάν χαθεί η Μακεδονία, χάθηκε η Ελλάδα, γιατί θα αποτελέσει την χιονοστιβάδα που θα συμπαρασύρει στην καταστροφή ολόκληρη την χώρα.
Το εμείς πρέπει να πρυτανεύσει στις ενέργειές μας, αντικαθιστώντας τις ποικίλες καταστροφικές μορφές του υπερτροφικού εγώ που καθόρισε την παρασιτική μεταπολιτευτική περίοδο και «μακαριότητα» των Ελλήνων. Το έναυσμα για την αφύπνιση από τον λήθαργο, ως σωτήριο σάλπισμα έδωσε ο Ίων Δραγούμης, που τα λόγια του θα πρέπει να φλογίζουν κάθε πατριωτική καρδιά: «Να ξέρετε, πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε».