Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει το 2007 σε συνέντευξή του στο περιοδικό Blow πως η δύναμη είναι στο παραμύθι. Δημοτικός σύμβουλος τότε που απλά είχε κάνει ένα μπαμ με 10% στην Αθήνα, ποιος θα φανταζόταν ότι θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός;
Του Στρατή Μαζίδη
Τελικά έγινε χάρη στα παραμύθια περί σκισήματος μνημονίων, κατάργησης σε ένα νόμο και με ένα άρθρο, επαναφορά της 13ης σύνταξης, κατάργησης του ΕΝΦΙΑ, πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία, διαγραφή του χρέους κ.ο.κ.
Σίγουρα το παραμύθι αλλά και ο παραμυθάς διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Μαγεύει ο παραμυθάς με τη φωνή του; Γίνεται ένα με το κοινό; Τα παραμύθια του έχουν όμορφο τέλος; Απευθύνονται σε όλους;
Υπάρχει όμως και ένας ακόμη παράγοντας. Ο παραμυθιαζόμενος και η χώρα μας έχει αρκετούς τέτοιους που προτιμούν τα βολικά ψέματα από τις δυσάρεστες αλήθειες. Οι Ελληνες ψηφοφόροι αρέσκονται στα παραμύθια επιβραβεύοντας όποιον πει τα περισσότερα και καλύτερα. Όπως σε κάθε έγκλημα, εκτός από το θύτη, χρειάζεται και το θύμα.