 |
| cosmix / pixabay |
Επειδή είμαι λάτρης της θάλασσας, συμβαίνει πολλές φορές να παρατηρώ και τις επιλογές άλλων λουόμενων τα τελευταία χρόνια. Σε μια περιοχή που βρέθηκα το καλοκαίρι υπάρχουν αρκετές και ωραίες παραλίες, στις οποίες ελάχιστοι πατούσαν το πόδι τους πριν...οργανωθούν.
Του Στρατή Μαζίδη
Σε μια από τις παραλίες της Νότιας Εύβοιας που δεν πήγαινε ποτέ κανείς, επικρατεί τα τελευταία χρόνια το αδιαχώρητο. Φίσκα οι ξαπλώστρες που μόνο για να καθίσεις, χρειάζεσαι ένα τάλιρο, δηλαδή 1.700 δραχμές. Τα ευρώ γίνονται δέκα, αν πρόκειται για δύο άτομα, και αν πιουν ένα καφέ, που αν αφαιρέσεις τα παγάκια, είναι κάτι δάκτυλα, τα ευρώ γίνονται 20 δηλαδή περίπου 7.000 δραχμές. Άλλοι πάλι πηγαινοέρχονταν με σακούλες γεμάτες παγωμένα νερά, που θα μπορούσαν να είχαν πάρει από το σπίτι τους ή τις τοπικές εξαιρετικές πηγές.
Θύμαμαι πως τις εποχές της ολυμπιακής ευτυχίας της Ελλάδας ήμουν από τους ελάχιστους γηγενείς που "καταδεχόμουν" να κάνω μπάνιο στη Ραφήνα με την ψάθα μου. Ελληνικά δεν άκουγα. Όλοι μου οι γνωστοί ήθελαν οργανωμένα πράγματα. Οι Αλβανοί απεναντίας ερχόντουσαν οργανωμένοι με ό,τι χρειαζόντουσαν και απολάμβαναν το μπάνιο τους δίχως να χρειαστεί να γδυθούν και μεταφορικά.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όσα χρήματα χρειάζεται κανείς για να επισκεφθεί μια εβδομάδα οργανωμένες καντίνες σε παραλίες, προμηθεύεται μια πολύ καλής ποιότητας ομπρέλα και καρέκλες ώστε να εξασφαλίσει και την άνεσή του για αρκετά χρόνια. Εμάς όμως δε μας ενοχλεί να χρυσοπληρώνουμε κάτι, το οποίο ο Θεός και η φύση παρέχουν δωρεάν.
Όταν δεν εκτιμούμε την αξία του χρήματος και βγάζουμε από την τσέπη με άνεση 10ρικα και 20ρικα για την πληρωμή υπηρεσιών γενικά που την εποχή της δραχμής δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αποδεχθούμε στο σημερινό τους κόστος, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να διαμαρτυρηθούμε και για τα υπόλοιπα που μας χρεώνουν και μας έχουν φορτώσει, τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε τόσο άμεσα.
Η λογική του "δε βαριέσαι" δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο όταν ο εξορθολογισμός κάποιων πραγμάτων ξεκινήσει από τα απλά πράγματα, μόνο όταν αρχίσουμε να πονάμε και το ένα ευρώ, μόνο όταν γίνουμε απαιτητικοί και σχολαστικοί στη ζωή μας, θα το επεκτείνουμε και στις επιλογές μας για τη χώρα μας.