Χρειάζεται ωστόσο να καταργήσουμε τα προσωπεία. Και χρειάζεται ο καθένας από εμάς τούτων των πολύ πικρών καιρών να δώσει την ύστατη μάχη του με τη ζωή, αντί να εγκλωβίζεται στην ελπίδα ως τροφή μιας αυταπάτης, που τόσο επιδέξια καλλιεργούν οι τεχνίτες των πολιτικών προσαρμογών, με αποτέλεσμα στο τέλος να συγκομίζουμε τον άνεμο.
Ναι, η αξία κάθε στιγμής έγκειται στην έντασή της. Απαιτεί, όμως, την εγρήγορση της αγωνίας μας από την νάρκη της παραίτησης ή της απάθειας, αναμένοντας την ηδονή της μεταβατικής στιγμής με τη συνοικιακή λογική του φόβου ή τη λογική του αναχωρητή.
Και όλοι γνωρίζουμε πόσες στιγμές ασωτεύτηκαν σε τούτον το τόπο χωρίς πλήρωση και πως καταντήσαμε το πέρασμά μας από τη Ιστορία ως κοινωνία να είναι το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια της πολιτικής αυθαιρεσίας και ανικανότητας.
Τι διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια; Η σχέση του Ελληνα προς το σύνολο και την οργανωμένη του έκφραση, το κράτος, αντί να είναι μια διαρκής συνομιλία ζωής, έγινε ένας μονόλογος θανάτου. Ο ουμανισμός έχει αποβληθεί ως έννοια και ως επιδίωξη και τη θέση του πήρε η μνημονιακή αναγκαιότητα, με μια εκτρωματική ανάπτυξη του κρατικού δυναμισμού.
Τούτο το κράτος δεν αποτελείται πια από ελεύθερα άτομα, αλλά από σιωπηλούς δούλους που έχουν τη ψευδαίσθηση της ελευθερίας επειδή μπορούν να εκδιπλώνουν την όποια βλακεία ή ματαιοδοξία τους μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Και το σημαντικότερο είναι ότι οι σιωπηλοί δούλοι, φορώντας πολλοί εξ' αυτών τις μάσκες της υποκρισίας, έχασαν πια την επιθυμία της φωνής.
Και στον τόπο τούτο, αλλά και στο χρονικό τούτο χώρο, η Ιστορία δεν μένει στάσιμη. Και οι δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τις υποχωρήσεις και τις παραχωρήσεις μας δεν μένουν αδρανείς. Μια διαρκής προεξόφληση της ιστορικής πορείας που διαψεύδει ολοένα και με περισσότερο πάταγο τους προδιαγεγραμμένους σταθμούς της γίνεται σήμερα η πηγή της ανικανότητας μας.