 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay.com |
Εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός σύμβουλος
Η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού κινούμενο προς τα Έσχατα. Στην πορεία αυτή μετέχουν όλοι, κλήρος και λαός, με συλλογικό σκοπό τη θέωση και την τελείωση της Αγάπης που έχει πρόσωπο και αλληλοπεριχωρεί σε κάθε βήμα της σωτηρίας μας.
Στην πορεία αυτή, οδηγοί των ανθρώπων στη θέωση είναι οι πνευματικοί πατέρες, οι ιερείς, ο κλήρος της Εκκλησίας που κοθοδηγεί (ή πρέπει να καθοδηγεί) σωστά τους πιστούς στην κατάκτηση της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης. Όλα αυτά, φυσικά, πρέπει να γίνονται σε ένα πλαίσιο σεβασμού της ελευθερίας του κάθε προσώπου πιστού, με διάκριση, με διάθεση θεραπείας και όχι εξαφάνισης, με αγάπη, με πρόσληψη, με βαθειά γνώση οτι κάθε πιστός είναι διαφορετικός από τον άλλον, με συμβουλευτική του ιερέα από κάποιον εμπειρότερο όταν υπάρχει ανάγκη, με ακρίβεια στα ευαγγελικά δεδομένα και με φόβο Θεού και ταπείνωση στο μεγάλο λειτούργημα που επιτελείται.
Όταν απουσιάζουν τα παραπάνω ο ιερέας αυτονομείται τραγικά, γίνεται εγωπαθής, νιώθει υπεράνω της Εκκλησίας και τελικά περιχαρακώνει το ποίμνιο δημιουργώντας κλίμα αρρωστημένου γεροντισμού γύρω του που καταλήγει γεροντολατρεία από το ποίμνιο. Τι είναι όμως η γεροντολατρεία ; Είναι η απόδοση από το ποίμνιο ανύπαρκτων χαρισμάτων σε κάποιον,η ειδωλοποίηση αυτού, η διάθεση οτι αυτός κατέχει όλη την Αλήθεια και είναι γνώστης των μύχιων της ψυχής όλων! Πολλές φορές δε καταντάει ψυχοπαθολογία και παίρνει νευρωτική διάσταση, καταστρέφοντας τον πιστό που ακουμπά σε τέτοια πρόσωπα και μεγέθη. Βέβαια, εδώ ευθύνη έχουν και οι πιστοί που επιτρέπουν τον πνευματικό βιασμό και την κατάργηση του προσώπου τους επεκτείνοντας τον γεροντισμό σε γεροντολατρεία. Η σχέση, άλλωστε, είναι αμφίδρομη...
Και χαριτωμένοι ιερείς δεν υπάρχουν; Σαφώς και υπάρχουν! Είναι όλοι αυτοί που βιώνουν τον Χριστό μυστικά στην καρδιά τους, που εύχονται προσευχητικά με πόνο και δάκρυα για όλους εμάς, που έχουν διάκριση ή αλλιώς μαθαίνουν πως να έχουν, που δεν έχουν οπαδούς αλλά ελεύθερους προς τον Χριστό πιστούς, που καλλιεργούν την ελευθερία των προσώπων με σωτηριολογική βάση και ήθος, που λειτουργούν καθημερινά το άγιο Θυσιαστήριο και όχι στις επονομαζόμενες μεγάλες εορτές, που κρύβονται από τα μάτια των ανθρώπων, που δεν ‘’καινοτομούν’’ άκριτα στο χώρο της Εκκλησίας, που δεν συμμετέχουν σε διαδρομές εξουσίας, που τελικά με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος σώζουν ψυχές από την ακηδία των ημερών μας.
Υπέρ αυτών τασσόμαστε και ευχόμαστε να πληθαίνουν προς δόξαν του Τριαδικού Θεού και της Εκκλησίας. Τέλος,οι πιστοί οφείλουν να καταρτίζονται πνευματικά και να διακρίνουν τέτοιες καταστάσεις, αποφεύγοντας αυτές.