Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αισθάνεται κανείς περήφανος στη ζωή του. Μπορεί να είναι περήφανος για τα παιδιά του, που τα μεγαλώνει [ή μεγάλωσε] και γίνονται άξιοι άνθρωποι.
Μπορεί να καμαρώνει για τους αγαπημένους του γονείς ή τα αδέρφια του.
Μπορεί να χαίρεται για τη γυναίκα του ή τον άνδρα της για κάποια επιτυχία της/του.
Θα μπορούσε ακόμη να νιώθει καμάρι για τη δική του πορεία στη ζωή. Το πτυχίο που απέκτησε, το κύπελλο που κατέκτησε.
Για κάτι που κέρδισε ή για τους αγώνες του αν θυμηθούμε τον εικονιζόμενο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το Pride in the name of love των U2.
Μπορείς να καμαρώνεις για ένα όμορφο δημιούργημά σου.
Μπορείς να αισθάνεσαι υπερήφανος γιατί είσαι ένα καθαρός άνθρωπος, τίμιος, ειλικρινής, ανιδιοτελής και εργατικός.
Αλλά το τι κάνεις στο κρεββάτι σου δεν είναι λόγος υπερηφάνειας, όπως ούτε το τι κάνεις στην τουαλέτα, στο πατάρι, στην πολυθρόνα, αν ξύνεις τη μύτη σου, σκαλίζεις τα αυτιά σου κτλ.
Δε μας ενδιαφέρει. Και δε μας αρέσει αυτή η επιμονή της προβολής ή μήπως και επιβολής του τρόπου ζωής ορισμένων προωθώντας τον ακόμη και στις πιο ευαίσθητες ηλικίες.
Απεναντίας εικόνες σαν αυτές που βλέπουμε στο Σύνταγμα και επιθετική ρητορική, μάλλον έρχονται να δημιουργήσουν προβλήματα που δεν υπήρχαν. Άλλωστε το θέμα δεν είναι οι επιλογές, αλλά η πρόκληση άνευ αιτίας.
Κι εν πάση περιπτώσει ζούμε σε μια Ελλάδα που μάλλον πρέπει να μας κάνει να ντρεπόμαστε παρά να αισθανόμαστε υπερήφανοι για το παραμικρό. Ειλικρινά δε γνωρίζω πόσα περιθώρια περηφάνειας απέμειναν σε έναν τόπο που αδειάζει και παιδιά εκτελούνται στα σχολεία με αδέσποτες - δεσποζόμενες σφαίρες. Ας την κάνουμε πάλι ανεξάρτητη, ικανή να σταθεί στα πόδια και ο καθένας πίσω από την πόρτα του σπιτιού του, ελεύθερος ήταν και παραμένει, να κάνει ό,τι θέλει.