 |
| φωτο από: Πρώτο Θέμα |
Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, είτε μιλάμε για σχολεία είτε για Πανεπιστήμια και ανώτερες σχολές αρχίζουν να μετατρέπονται σε ορισμένες περιπτώσεις περισσότερο σε χώρους βίας όπου κανείς πρέπει να μάθει να ελίσσεται και να αμύνεται, παρά μόρφωσης - κοινωνικοποίησης.
Συχνά, διευθύνσεις και διδάσκοντες προτιμούν να προσπερνούν ή να υποβαθμίζουν τα γεγονότα. Ενίοτε μάλιστα να ενοχοποιούν τα θύματα αβαντάροντας τους θύτες.
Το ζήσαμε με την περίπτωση του αδικοχαμένου Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Στην περίπτωση της φοιτήτριας, Σταματίας Παππά, στην Κομοτηνή με βάση το ρεπορτάζ του κ. Δρακοντίδη όπως διαβάζουμε στο Πρώτο Θέμα έχουμε τρία βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά:
α. άσκησης λεκτικής βίας και απειλές μέσα στον εκπαιδευτικό χώρο
β. άσκηση σωματικής βίας μέσα στον εκπαιδευτικό χώρο
γ. παγερή αδιαφορία της Διεύθυνσης ενώ ένας καθηγητής μας θύμισε έντονα τον Πόντιο Πιλάτο
Είναι προφανές πως το αίμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη και ο Γολγοθάς που τραβούσε, δεν ήταν αρκετός για να κινητοποιηθεί η εκπαιδευτική κοινότητα.
Εν πάση περιπτώσει τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εφόσον αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία ότι η νεαρή φοιτήτρια υπέστη όσα καταγγέλλει, τότε μάλλον θα πρέπει κάποια άτομα να μην ξαναπεράσουν την πόρτα της σχολής με τη σημερινή τους ιδιότητα καθώς επίσης να αξιολογηθεί ο ρόλος εκείνων που θεσμικά θα μπορούσαν να είχαν συνδράμει στην αντιμετώπιση / αποτροπή αλλά δεν το έπραξαν.
Δε χρειαζόμαστε άλλους Βαγγέληδες αλλά ούτε και νέες Μαρίες που θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους.
Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να προλαβαίνουμε τα δράματα και όχι να προστρέχουμε κατόπιν εορτής. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να κοιτάμε την αλήθεια κατάματα λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, όχι να σπρώχνουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί.