Μια ακόμη τραγική διαπίστωση της Ελλάδας της κρίσης είναι η πύκνωση των διάφορων αδιανόητων εγκλημάτων. Πράγματα και καταστάσεις που ούτε καν φανταζόμασταν πριν λίγα χρόνια, πλέον μονοπωλούν τίτλους και ειδήσεις σε τακτικό επίπεδο.
Ένας πρώην αστυνομικός πνίγει το παιδί του. Του φράζει με τα ίδια του τα χέρια τις αναπνευστικές οδούς! Σας έχει συμβεί ποτέ για κάποιο λόγο να μην μπορείτε για ένα διάστημα να αναπνεύσετε; Σας το υπογράφω, είναι πραγματικά τρομακτικό και το κάθε κλάσμα δευτερολέπτου ξεχωρίζει.
Τα χέρια ενός ανθρώπου που ορκίστηκε να υπερασπίζεται το νόμο, την τάξη και κατ' ουσίαν την ανθρώπινη ζωή, πράττουν αυτό που τόσα χρόνια πολεμούσαν.
Και όχι μόνο τη δολοφόνησε, αλλά όπως διαβάσαμε ότι ο ίδιος είπε, ξεφορτώθηκε το πτώμα του παιδιού στα σκουπίδια και έπεσε για ύπνο.
Κάπου εδώ σταματά η λογική. Σε τι έφταιξε το παιδάκι; Επειδή έκλαιγε; Ή μήπως ο...πατέρας δεν μπορούσε να αντέξει το πρόβλημα με το ποδαράκι της Στέλλας και μόλις βρήκε την ευκαιρία με την απουσία της μητέρας προχώρησε;
Τα "κρεμάστε τον ανάποδα" ή στο Σύνταγμα, δεν έχουν νόημα. Ο φόνος ενός δολοφόνου ούτε βοηθά αλλά ούτε τιμωρία επιφέρει. Το πιο φρικτό για έναν άνθρωπο με μια κάποια συναίσθηση είναι να ζήσει με το βάρος της πράξης του. Βέβαια στην περίπτωση της Στέλλας μάλλον ο πατέρας παραμένει ιδιαίτερα ήρεμος.
Το λυπηρό είναι πως ένα παιδάκι έφυγε από τα χέρια εκείνου που θεωρητικά έπρεπε να φροντίζει για αυτή.
Η κοινωνία μας μετατρέπεται σε κάτι το αρρωστημένο. Πόσο αρρωστημένο; Τόσο όσο να πνίγεις το παιδί σου, να το πετάς στα σκουπίδια ανάμεσα σε αποφάγια και μετά να πηγαίνεις για ύπνο. Η κατηφόρα μας δεν έχει τελειωμό και κάθε φορά αποδεικνύουμε πόσο πιο φρικτοί μπορούμε να γίνουμε μέχρι την επόμενη.