προπτυχιακός φοιτητής ΔΠΘ
Είσαι στο σπίτι σου, έχεις κυριολεκτικά μπουχτήσει από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές ενημερωτικές εκπομπές και αποφασίζεις να βγεις μια βόλτα έξω, να πάρεις μια ανάσα, να βρεις έναν άνθρωπο να συζητήσεις για να σε χαλαρώσει. Μα, μόλις βγεις από την εξώπορτα του σπιτιού σου παντού οι ίδιοι ενοχλητικοί ψίθυροι να σου μαυρίζουν την ψυχή και να σου καταρακώνουν το ηθικό: "Χάλια η οικονομία.... Υπό κατάρευση είμαστε... Δεν αντέχω άλλο... Κάτι να γίνει να λυτρωθούμε... Δεν υπάρχουν ηγέτες!". Φράσεις κοινότυπες και καθημερινές πλέον,στο ίδιο μοτίβο,σε οποιονδήποτε χώρο. Και βεβαίως δεν ευθύνονται οι πολίτες για αυτήν την κατήφεια-τουλάχιστον όχι μόνο- αλλά οι πολιτικές ελίτ, δήθεν ορθολογικές και πονόψυχες για τον λαο,τον "λαουτζίκο" όπως τον αποκαλούν.
Γεγονός πασίδηλο, ότι οι πολιτικές επιλογές των εκπροσώπων του λαού όχι μόνο δεν κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του, αλλά κατόρθωσαν να πετύχουν μια γενική αποστροφή από την ανάμιξη στα πολιτικά δρώμενα και μια υποβάθμιση κάθε θεσμού της χώρας. Τα μικροκομματικά συμφέροντα παραμέρισαν το γενικό καλό. Η αυταρέσκεια των πολιτικών προσώπων-πολλών εξ αυτών τουλάχιστον- πέταξε στον καιάδα ηθικές αξίες και όνειρα. Η υπεροψία της θέσης ισχύος μεταμόρφωσε τη χώρα σε σκλαβοπάζαρο ιδεών και ικανοτήτων. Πριν τη δόξα και την καταξίωση όλα καλά: υποσχέσεις,βαθυστόχατα λόγια,ιδεολογίες και αναρίθμητα "δεσμεύομαι". Μέχρι που κερδίζεται η καρέκλα, επαναπαύονται σε μικρόπνοα σχέδια εξασφάλισης και μένουν οι πολίτες με την πικρία και το "γιατι;" να χτυπάει στο κεφάλι τους. Προσέξτε! Όλο αυτό δεν έχει να κάνει με την κομματική-ιδεολογική κλίση αριστερά,δεξιά, λίγο δεξιά, ελαφρώς αριστερά, λίγο...κρασί,λίγο θάλασσα και το κόμμα μου. Αυτή είναι η παιδεία και η συνείδηση που επί δεκαετίες έχουν εμφυτέυσει στον νεοΈλληνα και τον έχουν αποδιοργανώσει. Τον μετέτρεψαν σε άβουλο ον που ψάχνει μόνο την βολεψή του και την με οποιονδήποτε τρόπο-και αθέμιτο- ανέλιξή του σε ανώτερο status. Πόσοι αλήθεια δεν έχετε ακούσει την φράση "Μπες στο κόμμα να βολευτείς"; Φαντάζομαι αρκετοί και αρκετές φορές. Είναι αυτό που τρώει την σάρκα του ελληνικού λαού: η χρησιμοποίηση των θεσμών και των θέσεων μόνο για προσωπικό όφελος.
Και για αυτό το γεγονός φταίνε αν μη τι άλλο οι πολιτικές ελίτ. Τρώγονται από το πρωί ως το βράδυ για εξωκομματικά τερτίπια,για εσωκομματικά χαρακώματα για ίντριγκες ανούσιες, δίχως νόημα για την βελτίωση του τόπου. Κοιτάει ο πολίτης, απογοητεύεται και αναρωτιέται τι νόημα έχει να ασχολείται;;; Έτσι κι αλλιώς δεν τον καταλαβαίνουν ή τουλάχιστον δεν θέλουν και αρνούνται πεισματικά να τον καταλάβουν. Ένα κύμα οργής ξυπνάει τότε μέσα του, μία κραυγή απόγνωσης: " Φτάνει πια με την πολιτική ορθολογικότητα και την σοβαροφάνεια... Φτάνει η πολιτική της αντιγραφής και της πεζότητας... Φτάνουν τα όρια και τα ξύλινα λόγια.. Πάθος χρειαζόμαστε, υποστήριξη και θάρρος για να μπορούμε ξανά να ονειρευόμαστε ελεύθερα!" Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο... Ο τόπος χρειάζεται διακυβέρνηση με πάθος και οραματισμό και όπως είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης: " μην ρωτάς θα νικήσουμε,θα νικηθούμε; ΠΟΛΕΜΑ!". Μόνο έτσι θα ξαναβρει ο λαός την δικαίωση που ζητάει.
Υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια στην κοινωνία. Δεν χρειάζεται έναν ακόμη φαφλατά πολιτικό οποιουδήποτε χρώματος που μόνο θα τάζει και όταν θα έρθει η ώρα των πράξεων θα καθίσει φοβισμένος στη γωνιά του και θα εκτελεί έξωθεν εντολές. Έναν μονάχα φαίνεται πως είναι διατεθιμένος ο λαός να ακολουθήσει και να στηρίξει. Αυτόν που με τις πράξεις του θα δηλώνει ξεκάθαρα ότι υπάρχει χάριν του λαού και υπέρ του λαού. Ότι μόνη του έγνοια είναι να προασπίσει τα συμφέροντα της πατρίδας και αν χρειαστεί να υποστεί ατομικό κόστος προκειμένου να επικρατήσει το κοινό συμφέρον. Χρειάζεται ένας ΆΝΘΡΩΠΟΣ κυρίως, που θα ξεφύγει επιτέλους από τα στενά όρια της λογικής που αγγίζει την ξεροκεφαλιά και θα λειτουργήσει με έντονο το αίσθημα του καθήκοντος και του οραματισμού. Ένας πολιτικός με μεγάλες γνώσεις και υπευθυνότητα, που θα δρα βεβαίως πάντοτε μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας,αλλά που παράλληλα θα είναι πεισματάρης και "αντισυμβατικός" με σκοπό την ευημερία της χώρας του. Να σταματήσουν οι κομματικοί μικροεμφύλιοι σε βάρος της χώρας και οι αθέμιτες μέθοδοι για την ψηφοθηρία, που κανονικά οι εκλογικές διαδικασίες θα έπρεπε να αποτελούν γιορτή της δημοκρατίας.
Έναν τέτοιον πολιτικό άνδρα χρειάζεται ο τόπος, που θα επιβάλλεται επειδή είναι καθαρός και ειλικρινής και τηρεί τους νόμους. Που θα τον θαυμάζουν οι πολίτες για το πάθος του και την στήριξη που τους παρέχει σε κάθε τομέα. Αυτό χρειάζεται ο λαός για να παρακινηθεί, να σηκώσει ξανά το κεφάλι ψηλά και να εμπιστευθεί και πάλι με ασφάλεια τους θεσμούς και τα θεσμικά όργανα της χώρας. Το χρώμα, η γραμμή, τα ψευτοδιλλήματα και οι καφενειακού τύπου τσακωμοί χωρίς ουσία κούρασαν. Τόλμη χρειαζόμαστε... Πάθος και οραματισμό!